تونل سارایوو ( انگلیسی: Sarajevo Tunnel ) ( که با نام تونل نجات یا تونل امید هم شناخته می شود ) نام تونلی است که بین ماه مارس تا ژوئن ۱۹۹۳ میلادی طی محاصره سارایوو در جنگ بوسنی توسط ارتش بوسنی برای اتصال شهر سارایوو که توسط ارتش جمهوری صرب بوسنی محاصره شده بود به خارج، حفر شد. این تونل هشتصد و پنجاه متر طول، یک متر و سی سانتی متر عرض و یک متر و هفتاد سانتی متر ارتفاع دارد و منطقه دوبرینیا را از زیر باند فرودگاه سارایوو به منطقه دونی کتراتس در خارج از محدوده محاصره وصل می کرد. [ ۱] در مدت بیش از هزار روز محاصره سارایوو کار انتقال غذا، سوخت، مهمات، دارو و مجروحین از طریق این کانال صورت می گرفت.
امروزه تونل سارایوو به یکی از اصلی ترین جاذبه های گردشگری شهر سارایوو پایتخت کشور بوسنی و هرزگوین تبدیل شده است و روزانه صدها نفر از آن بازدید می کنند[ ۲]
در بهار ۱۹۹۲زمانی که نیروهای صربی، پایتخت بوسنی هرزگوین یعنی سارایوو را محاصره کرده و با آتش توپخانه و تک تیراندازها شروع به بمباران شهر نمودند، سیصد هزار نفر از شهروندان در محدودهٔ شهر به دام افتادند. صرب ها تمام جاده های دسترسی به شهر را مسدود کرده و از ورود مواد غذایی و دارو به شهر جلوگیری می کردند. آنها همچنین آب آشامیدنی، الکتریسیته و گرمایش شهر را نیز قطع کردند. [ ۳]
آن طرف فرودگاه، خاک بوسنی و آزادی قرار داشت. اما شهروندان سارایوویی نمی توانستند به فرودگاه قدم بگذارند ( فرودگاه مکانی بی طرف تحت حمایت سازمان ملل متحد بود ) و پس از آن شهر به سمت حومهٔ مجاور Butmir امتداد پیدا می کرد. دورتادور شهر تک تیراندازهای صربی در موقعیت های خود قرار گرفته و خیابانی را که به فرودگاه منتهی می شد زیر نظر داشتند. آنها در چشمی تفنگ های خود هر گونه حرکتی را زیر نظر داشته و از کشیدن ماشه دریغ نمی کردند. در این خیابان بیش از ۲۰۰ نفر کشته و هزار نفر نیز زخمی شدند که همین موضوع باعث شد نام آن به «خیابان تک تیرانداز» تغییر کند.
در این میان یک مهندس عمران بوسنیایی، نقشه هایی برای ساخت تونلی کشید که از حومهٔ Dobrinja ( داخل خطوط محاصرهٔ صرب ها ) آغاز شده، از زیر خط محاصرهٔ صرب ها عبور کرده و در نهایت به حومهٔ Butmir می رسید که در آن نیروهای بوسنیایی حضور داشتند. ساخت تونل در ژوئن ۱۹۹۳ آغاز شد و ۶ ماه ادامه پیدا کرد. کارگران در شیفت های ۸ ساعته کار می کردند و کار حفر تونل از هر دو سمت با بیل و کلنگ آغاز شد تا اینکه از هر دو طرف به مرکز یعنی جایی زیر باند فرودگاه سارایوو رسیدند. در اصل این عملیات توسط مردان ارتش بوسنی آغاز شد اما بعدها معدنچیان از مرکز بوسنی نیز به این محل آورده شدند. دستمزد این مردان با سیگار بود، روزی یک پاکت! سیگار در آن موقعیت مکانی و زمانی نایاب و گران بود و در معاملهٔ پایاپای بسیار ارزشمند تلقی می شد.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفامروزه تونل سارایوو به یکی از اصلی ترین جاذبه های گردشگری شهر سارایوو پایتخت کشور بوسنی و هرزگوین تبدیل شده است و روزانه صدها نفر از آن بازدید می کنند[ ۲]
در بهار ۱۹۹۲زمانی که نیروهای صربی، پایتخت بوسنی هرزگوین یعنی سارایوو را محاصره کرده و با آتش توپخانه و تک تیراندازها شروع به بمباران شهر نمودند، سیصد هزار نفر از شهروندان در محدودهٔ شهر به دام افتادند. صرب ها تمام جاده های دسترسی به شهر را مسدود کرده و از ورود مواد غذایی و دارو به شهر جلوگیری می کردند. آنها همچنین آب آشامیدنی، الکتریسیته و گرمایش شهر را نیز قطع کردند. [ ۳]
آن طرف فرودگاه، خاک بوسنی و آزادی قرار داشت. اما شهروندان سارایوویی نمی توانستند به فرودگاه قدم بگذارند ( فرودگاه مکانی بی طرف تحت حمایت سازمان ملل متحد بود ) و پس از آن شهر به سمت حومهٔ مجاور Butmir امتداد پیدا می کرد. دورتادور شهر تک تیراندازهای صربی در موقعیت های خود قرار گرفته و خیابانی را که به فرودگاه منتهی می شد زیر نظر داشتند. آنها در چشمی تفنگ های خود هر گونه حرکتی را زیر نظر داشته و از کشیدن ماشه دریغ نمی کردند. در این خیابان بیش از ۲۰۰ نفر کشته و هزار نفر نیز زخمی شدند که همین موضوع باعث شد نام آن به «خیابان تک تیرانداز» تغییر کند.
در این میان یک مهندس عمران بوسنیایی، نقشه هایی برای ساخت تونلی کشید که از حومهٔ Dobrinja ( داخل خطوط محاصرهٔ صرب ها ) آغاز شده، از زیر خط محاصرهٔ صرب ها عبور کرده و در نهایت به حومهٔ Butmir می رسید که در آن نیروهای بوسنیایی حضور داشتند. ساخت تونل در ژوئن ۱۹۹۳ آغاز شد و ۶ ماه ادامه پیدا کرد. کارگران در شیفت های ۸ ساعته کار می کردند و کار حفر تونل از هر دو سمت با بیل و کلنگ آغاز شد تا اینکه از هر دو طرف به مرکز یعنی جایی زیر باند فرودگاه سارایوو رسیدند. در اصل این عملیات توسط مردان ارتش بوسنی آغاز شد اما بعدها معدنچیان از مرکز بوسنی نیز به این محل آورده شدند. دستمزد این مردان با سیگار بود، روزی یک پاکت! سیگار در آن موقعیت مکانی و زمانی نایاب و گران بود و در معاملهٔ پایاپای بسیار ارزشمند تلقی می شد.
wiki: تونل سارایوو