توماس رودریک دیو ( Thomas Roderick Dew ) ( ۱۸۰۲–۱۸۴۶ ) ، استاد و بعداً رئیس کالج ویلیام و ماری بود. وی یکی از طرفداران تأثیر گذار برده داری بود. [ ۱]
توماس دیو در ۱۸۰۲ میلادی در شهرستان کینگ و کوین در ویرجینیا زاده شد، او فرزند سروان توماس دیو و لوسی گیتوود دیو بود. پدر وی یک سرباز انقلابی جنگ بوده و مؤسس دیوسوایل بود، دیوسوایل به یک نخلستان شکوفا در نزدیکی شهرستان کینگ و کوین مبدل شد. وی در کالج ویلیام و مری پذیرفته شده و در ۱۸۲۰ میلادی از آنجا فارغ التحصیل گردید و متعاقب آن چندین سال را برای آموزش در اروپا گذراند. وی از ۱۸۲۷ تا ۱۸۳۶ میلادی به عنوان پروفسور تاریخ، متافیزیک و اقتصاد سیاسی در کالج ویلیام و مری خدمت نموده و پس از آن تا زمان مرگش در ۱۸۴۶ میلادی بر اثر برونشیت، به عنوان رئیس این کالج خدمت کرد. وی دو پیشنهاد مبنی بر شرکت در سیاست را رد نموده و همچنین دعوت برای تدریس در کالج کارولینای جنوبی ( امروزه معروف به دانشگاه کارولینای جنوبی ) و دانشگاه ویرجینیا را نپذیرفت. مدت کوتاهی قبل از مرگش، او با ناتالیا هی ازدواج کرد. او در جریان ماه عسل شان در پاریس درگذشت؛ جسد وی چندی بعد به سردخانه ای در زیر کلیسای کوچک در محوطه کالج ویلیام و مری منتقل گردید. بازمانده وی چارلز ب. دیو، پروفسور تاریخ جنوب آمریکا در کالج ویلیامز است و کتاب خلق یک نژادپرست ( ۲۰۱۶ ) را بر مبنای سنت نژادپرستی خانواده جنوبی خود، نوشت. [ ۲] [ ۳] [ ۴]
دیو زمانی در سطح ملی به شهرت رسید که در ۱۸۳۸ میلادی به تعرفه که در همان سال تصویب شده بود ( «تعرفه بیزاری» ) حمله کرد. او طرف دار تجارت آزاد بود و استدلال می کرد که مالیات بر صادرات باعث منفعت تولیدکنندگان شمالی می گردد اما هزینه مزرعه داران جنوبی را بلند می برد. وی از بانک های ایالتی در مقابل یک بانک ملی حمایت می کرد، به این دلیل که بانک داری مرکزی به حکومت این امکان را می دهد تا کنترل به مراتب بیشتری بر اقتصاد داشته باشد. بزرگ ترین کتاب وی هضم قوانین، رسم ها، سلوک و نهادهای ملت های باستانی و مدرن ( ۱۸۵۳ میلادی ) بود. یکی از منابع لغت نامه کلاسیک و باستان شناختی ۱۸۴۰ از پی. آستین نوتال بود. [ ۵] [ ۶]
در ۱۸۳۲ میلادی، وی مقاله ای در مورد گفتمان ۱۸۳۱–۱۸۳۲ مشهور برده داری در مجلس عمومی ویرجینیا، تحت عنوان مروری بر بحث های قانونی در ۱۸۳۱ و ۱۸۳۲ نوشت که به مراتب فراتر رفت و به یک جنبش نقطه پایان بخشید، سپس با فرض نمودن ابعاد قابل ملاحظه، ادعای پایان برده داری در ویرجینیا را نمود. گفتمان قانونی ویرجینیا واکنشی بود بر شورش برده داری نات ترنر در اوت ۱۸۳۱. «همانند بیشتر سفیدپوستان جنوب آمریکا، او نیز استدلال کرد که سفیدپوستان و سیاه پوستان آزاد شده نمی توانند کنار هم در آرامش زندگی کنند… دیو نظریه کوچ اجباری سیاه پوستان آمریکایی آزاد شده به آفریقا را یک روش پیش گیرانهِ گران قیمت و از لحاظ لوژستیکی غیرممکن خوانده و بیان داشت که تبعید سیاه پوستان باعث می شود تا از منفعت ویرجینیا به عنوان «ایالتی که سیاه پوستان را برای سایر ایالت های جنوبی پرورش می دهد» جلوگیری می کند. هرچند موضوع وی برای بسیاری خوانندگان اهل جنوب آمریکا قانع کننده بود، اما جیسی بورتون هریسون اهل لینچبرگ، ویرجینیا یک پاسخ قوی نوشته و استدلال نمود که تبعید ( کوچ اجباری برده ها به آفریقا ) یک امر ممکن بوده و این که برده داری از نظر اقتصادی ناکارا بود. [ ۷] [ ۸] : 21–47 [ ۹] [ ۱۰]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفتوماس دیو در ۱۸۰۲ میلادی در شهرستان کینگ و کوین در ویرجینیا زاده شد، او فرزند سروان توماس دیو و لوسی گیتوود دیو بود. پدر وی یک سرباز انقلابی جنگ بوده و مؤسس دیوسوایل بود، دیوسوایل به یک نخلستان شکوفا در نزدیکی شهرستان کینگ و کوین مبدل شد. وی در کالج ویلیام و مری پذیرفته شده و در ۱۸۲۰ میلادی از آنجا فارغ التحصیل گردید و متعاقب آن چندین سال را برای آموزش در اروپا گذراند. وی از ۱۸۲۷ تا ۱۸۳۶ میلادی به عنوان پروفسور تاریخ، متافیزیک و اقتصاد سیاسی در کالج ویلیام و مری خدمت نموده و پس از آن تا زمان مرگش در ۱۸۴۶ میلادی بر اثر برونشیت، به عنوان رئیس این کالج خدمت کرد. وی دو پیشنهاد مبنی بر شرکت در سیاست را رد نموده و همچنین دعوت برای تدریس در کالج کارولینای جنوبی ( امروزه معروف به دانشگاه کارولینای جنوبی ) و دانشگاه ویرجینیا را نپذیرفت. مدت کوتاهی قبل از مرگش، او با ناتالیا هی ازدواج کرد. او در جریان ماه عسل شان در پاریس درگذشت؛ جسد وی چندی بعد به سردخانه ای در زیر کلیسای کوچک در محوطه کالج ویلیام و مری منتقل گردید. بازمانده وی چارلز ب. دیو، پروفسور تاریخ جنوب آمریکا در کالج ویلیامز است و کتاب خلق یک نژادپرست ( ۲۰۱۶ ) را بر مبنای سنت نژادپرستی خانواده جنوبی خود، نوشت. [ ۲] [ ۳] [ ۴]
دیو زمانی در سطح ملی به شهرت رسید که در ۱۸۳۸ میلادی به تعرفه که در همان سال تصویب شده بود ( «تعرفه بیزاری» ) حمله کرد. او طرف دار تجارت آزاد بود و استدلال می کرد که مالیات بر صادرات باعث منفعت تولیدکنندگان شمالی می گردد اما هزینه مزرعه داران جنوبی را بلند می برد. وی از بانک های ایالتی در مقابل یک بانک ملی حمایت می کرد، به این دلیل که بانک داری مرکزی به حکومت این امکان را می دهد تا کنترل به مراتب بیشتری بر اقتصاد داشته باشد. بزرگ ترین کتاب وی هضم قوانین، رسم ها، سلوک و نهادهای ملت های باستانی و مدرن ( ۱۸۵۳ میلادی ) بود. یکی از منابع لغت نامه کلاسیک و باستان شناختی ۱۸۴۰ از پی. آستین نوتال بود. [ ۵] [ ۶]
در ۱۸۳۲ میلادی، وی مقاله ای در مورد گفتمان ۱۸۳۱–۱۸۳۲ مشهور برده داری در مجلس عمومی ویرجینیا، تحت عنوان مروری بر بحث های قانونی در ۱۸۳۱ و ۱۸۳۲ نوشت که به مراتب فراتر رفت و به یک جنبش نقطه پایان بخشید، سپس با فرض نمودن ابعاد قابل ملاحظه، ادعای پایان برده داری در ویرجینیا را نمود. گفتمان قانونی ویرجینیا واکنشی بود بر شورش برده داری نات ترنر در اوت ۱۸۳۱. «همانند بیشتر سفیدپوستان جنوب آمریکا، او نیز استدلال کرد که سفیدپوستان و سیاه پوستان آزاد شده نمی توانند کنار هم در آرامش زندگی کنند… دیو نظریه کوچ اجباری سیاه پوستان آمریکایی آزاد شده به آفریقا را یک روش پیش گیرانهِ گران قیمت و از لحاظ لوژستیکی غیرممکن خوانده و بیان داشت که تبعید سیاه پوستان باعث می شود تا از منفعت ویرجینیا به عنوان «ایالتی که سیاه پوستان را برای سایر ایالت های جنوبی پرورش می دهد» جلوگیری می کند. هرچند موضوع وی برای بسیاری خوانندگان اهل جنوب آمریکا قانع کننده بود، اما جیسی بورتون هریسون اهل لینچبرگ، ویرجینیا یک پاسخ قوی نوشته و استدلال نمود که تبعید ( کوچ اجباری برده ها به آفریقا ) یک امر ممکن بوده و این که برده داری از نظر اقتصادی ناکارا بود. [ ۷] [ ۸] : 21–47 [ ۹] [ ۱۰]
wiki: توماس رودریک دیو