توما پیکِتی ( فرانسوی: ; Thomas Piketty ) اقتصاددان اهل فرانسه است که در زمینهٔ نابرابری در ثروت و درآمد فعالیت می کند. او در حال حاضر استاد مدرسهٔ عالی مطالعات علوم اجتماعی و مدرسهٔ اقتصاد پاریس است. [ ۱]
پیکتی نویسندهٔ کتاب سرمایه در قرن بیست و یکم است[ ۲] که بر تمرکز ثروت و توزیع درآمد در ۲۵۰ سال گذشته می پردازد. کتاب استدلال می کند که نرخ بازگشت سرمایه در کشورهای توسعه یافته بیش از نرخ رشد اقتصادی است و این باعث نابرابری در ثروت در آینده می شود. او برای حل این مشکل پیشنهاد می دهد که از طریق یک مالیات جهانی بر ثروت، بازتوزیع انجام شود. [ ۳] [ ۴]
پیکتی با مطرح کردن «دولت اجتماعی»[ ۵] تلویحاً حکومتی توزیع گرا و عدالت خواه و مسئله حل کن را برای آیندهٔ سرمایه داری ترویج می کند.
پیکتی در ۷ مه ۱۹۷۱ میلادی در یکی از مناطق حومهٔ پاریس به نام کلیشی، او - دو - سن متولد شد. والدین او عضو یک گروه چپ گرا بودند و در اتفاقات مه ۱۹۶۸ فرانسه شرکت داشتند، اما آن ها پیش از تولد پیکتی از فعالیت های سیاسی دست کشیدند و با سفری به اتحاد جماهیر شوروی در سال ۱۹۹۱ میلادی به «معتقدان سرمایه داری، مالکیت خصوصی و بازار آزاد» تبدیل شدند. [ ۶]
این کتاب معروف ترین کتاب توماس پیکتی و شناخته شده ترین کتاب آن در ایران است. پیکتی با بیرون کشیدن داده های آماری دویست سال گذشته، به طور مستند، از روند تمرکز ثروت نزد کروهی اندک در کشورهای سرمایه داری توسعه یافته پرده برمی دارد. پیکتی دست روی گرایش سرمایه به انباشت در دست عده ای محدود می گذارد و برای اثبات این مدعا دو پارامتر درآمد و سرمایه را مورد بررسی قرار می دهد و در نهایت ادعا می کند نسبت سرمایه به درآمد شاخص خوبی برای نشان دادن سطح نسبی سرمایه در یک جامعه است. در بررسی های او مشخص شده است که در ابتدای پیدایش سرمایه داری در قرن ۱۸ و ۱۹ اهمیت سرمایه ناگهان افزایش شدیدی داشته و به نابرابری شدیدی انجامیده است. بعد در قرن ۲۰ ام بعد از سه اتفاق ( به قول پیکتی عَرَضی! ) جنگ بین الملل اول و دوم و انقلاب کبیر اکتبر روسیه ( که هر سه از اتفاقاتی بودند که در نتیجه اقتصاد سرمایه داری مانند انحصار و انباشت و نیاز به بازارهای جدید و استعمار و همچنین استثمار و ظلم و ستم به توده ها ) شوک های بسیاری به سرمایه وارد ساختند و اهمیت نسبی سرمایه را در جوامع کاهش دادند و نابرابری هم به این دلایل هم به دلیل مالیات های تصاعدی و … کاهش یافت. اما در دهه های ۷۰ و ۸۰ قرن ۲۰ میلادی به دلیل رکودهایی که به وجود آمده بود دولت ها سیاست های نظارتی خود را حذف کردند و خصوصی سازی های بسیاری انجام شد و دوباره اهمیت نسبی سرمایه رو به افزایش گذاشته شد و نابرابری ها تا به امروز که در قرن بیست و یکم هستیم شدید رو به افزایش رفته است. پیکتی پیشبینی می کند نسبت سرمایه به درآمد تا سال ۲۱۰۰ در سطح جهانی به ۷ برسد. به دلیل این افزایش نابرابری پیکتی مالیات های تصاعدی به ویژه مالیات تصاعدی بر خود سرمایه را پیشنهاد می کند. همچنین اضافه می کند این امر نیاز به به همکاری بین المللی بسیاری دارد. اما خود اذعان می کند این ایده زیاده خواهانه می باشد اما پیشنهاد همکاری در سطح بین المللی می کند. از نظر پیکتی، مهم است که جزئیات این مالیات با گفتگوی عمومی و بحث دموکراتیک تعیین گردد. این راه حل به نظر اکثر منتقدان غیرقابل انجام است. همچنین نابرابری، پایش به انباشت، بحران و … از نتایج منطقی نظام سرمایه داری است و پیکتی بحث خود را در چارچوب نظام سرمایه داری پیش می برد و در نهایت این مالیت ها با فرض انجام گرفتن هم شاید بحران ها و نابرابری را برای مدتی کم کند اما این نظام باز به بحران می انجامد. تنها راه برای نابودی نابرابری ها، نابودی نظامی است که به نابرابری می انجامد. [ ۷]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفپیکتی نویسندهٔ کتاب سرمایه در قرن بیست و یکم است[ ۲] که بر تمرکز ثروت و توزیع درآمد در ۲۵۰ سال گذشته می پردازد. کتاب استدلال می کند که نرخ بازگشت سرمایه در کشورهای توسعه یافته بیش از نرخ رشد اقتصادی است و این باعث نابرابری در ثروت در آینده می شود. او برای حل این مشکل پیشنهاد می دهد که از طریق یک مالیات جهانی بر ثروت، بازتوزیع انجام شود. [ ۳] [ ۴]
پیکتی با مطرح کردن «دولت اجتماعی»[ ۵] تلویحاً حکومتی توزیع گرا و عدالت خواه و مسئله حل کن را برای آیندهٔ سرمایه داری ترویج می کند.
پیکتی در ۷ مه ۱۹۷۱ میلادی در یکی از مناطق حومهٔ پاریس به نام کلیشی، او - دو - سن متولد شد. والدین او عضو یک گروه چپ گرا بودند و در اتفاقات مه ۱۹۶۸ فرانسه شرکت داشتند، اما آن ها پیش از تولد پیکتی از فعالیت های سیاسی دست کشیدند و با سفری به اتحاد جماهیر شوروی در سال ۱۹۹۱ میلادی به «معتقدان سرمایه داری، مالکیت خصوصی و بازار آزاد» تبدیل شدند. [ ۶]
این کتاب معروف ترین کتاب توماس پیکتی و شناخته شده ترین کتاب آن در ایران است. پیکتی با بیرون کشیدن داده های آماری دویست سال گذشته، به طور مستند، از روند تمرکز ثروت نزد کروهی اندک در کشورهای سرمایه داری توسعه یافته پرده برمی دارد. پیکتی دست روی گرایش سرمایه به انباشت در دست عده ای محدود می گذارد و برای اثبات این مدعا دو پارامتر درآمد و سرمایه را مورد بررسی قرار می دهد و در نهایت ادعا می کند نسبت سرمایه به درآمد شاخص خوبی برای نشان دادن سطح نسبی سرمایه در یک جامعه است. در بررسی های او مشخص شده است که در ابتدای پیدایش سرمایه داری در قرن ۱۸ و ۱۹ اهمیت سرمایه ناگهان افزایش شدیدی داشته و به نابرابری شدیدی انجامیده است. بعد در قرن ۲۰ ام بعد از سه اتفاق ( به قول پیکتی عَرَضی! ) جنگ بین الملل اول و دوم و انقلاب کبیر اکتبر روسیه ( که هر سه از اتفاقاتی بودند که در نتیجه اقتصاد سرمایه داری مانند انحصار و انباشت و نیاز به بازارهای جدید و استعمار و همچنین استثمار و ظلم و ستم به توده ها ) شوک های بسیاری به سرمایه وارد ساختند و اهمیت نسبی سرمایه را در جوامع کاهش دادند و نابرابری هم به این دلایل هم به دلیل مالیات های تصاعدی و … کاهش یافت. اما در دهه های ۷۰ و ۸۰ قرن ۲۰ میلادی به دلیل رکودهایی که به وجود آمده بود دولت ها سیاست های نظارتی خود را حذف کردند و خصوصی سازی های بسیاری انجام شد و دوباره اهمیت نسبی سرمایه رو به افزایش گذاشته شد و نابرابری ها تا به امروز که در قرن بیست و یکم هستیم شدید رو به افزایش رفته است. پیکتی پیشبینی می کند نسبت سرمایه به درآمد تا سال ۲۱۰۰ در سطح جهانی به ۷ برسد. به دلیل این افزایش نابرابری پیکتی مالیات های تصاعدی به ویژه مالیات تصاعدی بر خود سرمایه را پیشنهاد می کند. همچنین اضافه می کند این امر نیاز به به همکاری بین المللی بسیاری دارد. اما خود اذعان می کند این ایده زیاده خواهانه می باشد اما پیشنهاد همکاری در سطح بین المللی می کند. از نظر پیکتی، مهم است که جزئیات این مالیات با گفتگوی عمومی و بحث دموکراتیک تعیین گردد. این راه حل به نظر اکثر منتقدان غیرقابل انجام است. همچنین نابرابری، پایش به انباشت، بحران و … از نتایج منطقی نظام سرمایه داری است و پیکتی بحث خود را در چارچوب نظام سرمایه داری پیش می برد و در نهایت این مالیت ها با فرض انجام گرفتن هم شاید بحران ها و نابرابری را برای مدتی کم کند اما این نظام باز به بحران می انجامد. تنها راه برای نابودی نابرابری ها، نابودی نظامی است که به نابرابری می انجامد. [ ۷]
wiki: توما پیکتی