توفیق عرفانی

[ویکی فقه] توفیق، اصطلاحی در کلام و عرفان اسلامی و مورد تأکید در منابع اسلامی می باشد.
توفیق در لغت به معنای موافق بودن یا موافق گرداندن، اتفاق نظر داشتن، موافقت و تصدیق کردن، میان کسانی را اصلاح کردن و آشتی دادن، ارشاد شدن کسی توسط خداوند و فراهم شدن شرایط کافی برای انجام کار خیر برای یک فرد از سوی خداست. دو معنای اخیر، با معنای اصطلاحی آن نزد متکلمان سازگار است. مشتقات این ریشه در قرآن کریم چهار بار به کار رفته که تنها یک مورد ناظر به معنای اصطلاحی توفیق است. طبق این آیه، توفیق منحصراً از جانب خداست. شیخ طوسی در تفسیر این آیه، توفیق را لطفی الهی دانسته که به واسطه آن طاعت انجام می شود و تأکید کرده است که تنها خدا می تواند انسان را موفق بر طاعت بدارد، بر این اساس، علمای اسلام در قسمت های مختلف از آثار خود، در مقدمه آن یا در ابتدای هر مبحث یا در انتهای آن، با عبارات مختلف به این مطلب اذعان نموده اند.

اهمیت اعتقاد به توفیق
اهمیت اعتقاد به توفیق الاهی از سخن امام علی علیه السلام مبنی بر جدا نبودن دین از توفیق و نیز کثرت درخواست توفیق از خداوند در دعاهای رسیده از طریق شیعه و اهل سنّت دانسته می شود.

انواع توفیق الاهی
طبق احادیث، انجام دادن برخی کارها به توفیق الاهی حاصل خواهد شد. از جمله آنهاست: توفیق در توبه، توفیق در شناخت اولیای امر و تمسک به ائمه اطهار علیهم السلام، توفیق در انجام دادن اموری که رضای خداوند در آن است، توفیق در اجرای اوامر الاهی و ادای فرایض، توفیق در تشکر از نعمت های الاهی، توفیق در کسب علم و حفظ تجربه ها، توفیق در همنشینی با پرهیزگاران، و توفیق در مشورت با عاقل. به طور کلی، بر اساس حدیثی از امام علی علیه السلام هر خیری به توفیق الاهی حاصل می شود. احادیث دیگری نیز در باب توفیق وجود دارد، از جمله آنکه: توقف و به کاری دست نیازیدن در هنگام حیرت و سرگردانی، از توفیقات الاهی است سعادت، از اجتماع نیت، قدرت، توفیق و رسیدن به هدف حاصل می شود

بالاترین درجه توفیق
...