توحید فطری

[ویکی فقه] در احادیث اسلامی درباره فطری بودن «معرفة الله و توحید»، بحث های قابل ملاحظه ای وارد شده است، که در بعضی تاکید بر «فطرت توحیدی»، و در بعضی تحت عنوان «معرفت» و در بعضی دیگر «فطرت اسلامی» و بالاخره در بعضی نیز تحت عنوان «ولایت» آمده است.
فطرت واژه ای عربی از ماده (ف، ط، ر) است. «فطر» در عربی به معنی شکافتن و آفریدن ابتدائی و بدون سابقه، آمده است. و در قرآن به هر دو معنی به کار رفته است. (افی الله شک فاطر السموات و الارض اذا السماء انفطرت. )
مراد از فطرت
فطرت بر وزن فعله برای بیان حالت فعل و به معنی سرشت، طبیعت و خلقت خاص است فطرت و فطریات اصطلاح های متعددی دارد اما آن چه منظور این مقاله است، نحوه خاص آفرینش انسان است: «انسان فطرت دارد» به این معنی است که انسان مانند لوح سفید یا خمیر شکل یافته ای، به دنیا نمی آید بلکه از آغاز بینش ها و گرایش های خدادادی خاصی را به همراه دارد که انتخاب ها و افعال او را در طول زندگی جهت می دهد و منظور از «فطری بودن توحید» این است که انسان نسبت به تعالیم انبیاء، لااقتضاء و خنثی نیست، بلکه در سرشت انسان، فطرت و تقاضایی است که بعثت انبیا پاسخگوی آن است و پیامبران الهی چیزی را عرضه داشته اند که بشر طبق سرشت خود در جست و جوی آن است. اگر ما برای انسان یک سلسله ویژگی ها در اصل خلقت قائل باشیم، مفهوم فطرت را می دهد. فطرت انسان یعنی ویژگی هایی در اصل خلقت و آفرینش انسان. در دیدگاه قرآنی، در سرشت انسان، ویژگی هایی نهفته است که انسانیت او وامدار آنها است. فطرت، راهنمای انسان به سوی خدا است.
خداشناسی فطری
توجّه به ماورای طبیعت و ایمان به مبدأ، از گرایش های فطری آدمی است و از درون او مایه و پایه می گیرد. روان شناسان، چهار گرایش عالی را در وجود آدمی بازشناخته اند:۱. حقیقت جویی؛ ۲. زیبایی خواهی؛ ۳. گرایش به خیر و فضیلت؛ ۴. عشق و پرستش. گرایش اخیر، همان است که قرآن با عنوان «فطرت اللَّه» از آن یاد می کند و بر یکتاپرستی- به عنوان آیین فطری انسان- اشارت می برد. کاوش های بیرونی نیز گواهی می دهند که این گرایش در همه انسان ها وجود دارد.
دلایل بر فطرت خداجوی انسان
...