توبه در یهودیت

توبه ( عبری: תשובה تشووا، به معنای لغوی، «بازگشت» ) یکی از عناصر کفاره گناه در یهودیت است. یهودیت اذعان دارد که هر کس گاهی اوقات گناه می کند، اما مردم می توانند با توبه برای تخلفات گذشته، در آینده آن موقعیت ها را متوقف یا به حداقل برسانند؛ بنابراین، هدف اولیه توبه در یهودیت، تغییر اخلاقی است. [ ۱]
توبه کار یهودی به طور سنتی به عنوان بعل تشووا ( به معنای «استاد توبه» یا «استاد بازگشت» ) شناخته می شود ( عبری: בעל תשובה   ; برای یک زن:בעלת תשובה بعلت تشووا. جمع:בעלי תשובה بعلی تشووا ) . یک اصطلاح مدرن جایگزین هوذر بتشوا است ( חוזר בתשובה به معنای «بازگشت در توبه» ) . بر اساس هالاخا، «در جایی که بعلایی تشووا ایستاده است، حتی صالحان تمام عیار هم نمی ایستند». [ ۲]
بر اساس تلمود، خداوند توبه را قبل از خلقت جهان فیزیکی آفرید و آن را در زمره اولین چیزهای آفریده قرار داد. ( نداریم ۳۹ ب ) . [ ۳]
بر اساس دیدگاه یهودی شخص گناهکار باید فوراً توبه کند. مَثَلی در تلمود ( شابات ۱۵۳ الف ) نقل شده است که خاخام الیزار به شاگردان خود آموخت: «یک روز قبل از مرگ خود توبه کنید». شاگردان مؤدبانه سؤال کردند که آیا می توان روز مرگ خود را دانست، بنابراین خاخام الیزار در پاسخ گفت: «بنابراین بیشتر دلیل است که امروز توبه کنیم، مبادا فرد فردا بمیرد. »[ ۴] به دلیل درک یهودیت از روند سالانه قضاوت الهی، یهودیان بر این باورند که خداوند به ویژه در طول دوره ای از آغاز ماه ایلول تا فصل تعطیلات عالی، یعنی روش هشانا ( روز داوری ) ، ده روز برای توبه باز است. [ ۱]
راهنماهای متعددی برای فرایند توبه را می توان در ادبیات خاخامی یافت. به خصوص قواعد توبه ابن میمون را در میشنه تورات ببینید.
بر اساس دروازه های توبه، یک اثر استاندارد اخلاق یهودی که توسط ربی یونا از جرونا نوشته شده است، یک گناهکار توبه می کند توسط:[ ۵]
• پشیمانی/اعتراف به گناه؛
• ترک گناه ( نگاه کنید به زیر ) ؛
• نگرانی در مورد عواقب آتی گناه؛
• با تواضع رفتار و سخن گفتن.
• رفتار خلاف گناه ( مثلاً برای گناه دروغ گفتن باید راست باشد ) .
• درک بزرگی گناه؛
• خودداری از گناهان کوچکتر به منظور حفظ خود از ارتکاب گناهان بزرگتر.
• اعتراف به گناه؛
• دعا برای کفاره؛
• تصحیح گناه به هر نحو ممکن ( مثلاً اگر شیئی را دزدید باید آن را مسترد کرد، یا اگر به دیگری تهمت زد، تهمت زن باید از مصدوم طلب بخشش کند ) .
• دنبال کارهای حسید و حقیقت؛
• به یاد آوردن گناه تا آخر عمر؛[ ۶]
• خودداری از ارتکاب همان گناه در صورت فراهم شدن فرصت مجدد؛
• به دیگران بیاموزیم که گناه نکنند