تواریخ

تواریخ (پاترکولوس). تواریخ ( به لاتین: Historiae ) با نام کامل «دو جلد تاریخ برای کنسول م. وینیکیوس» ( به لاتین: Historiarum ad M. Vinicium consulem libri duo ) دو اثر به زبان لاتین هستند که در سده یکم میلادی نگاشته شدند و مؤلف آن ولیئوس پاترکولوس می باشد. نخستین مُجَلد این دو کتاب حوادثِ رخداده از پایان جنگ تروآ تا سال ۱۴۶ قبل از میلاد را شامل می شود و کتاب دیگر حوادثِ تا مرگ لیویا دروسیلا در ۲۹ میلادی را شرح می دهد. پاترکولوس دو کتابش را در سال ۳۰ میلادی به سناتور مارکوس وینیکیوس ـ که دو مرتبه در سال های ۳۰ و ۴۵ میلادی به مقام کنسولی رسیده بود ـ تقدیم کرد. [ ۱]

تواریخ (تاسیتوس). تواریخ ( لاتین: Historiae ) وقایع نگاری تاریخی رومی نوشته تاسیتوس ( تاریخ نگار ) است از این اثر را که تنها پنج کتاب اول آن باقی مانده است، در در سال ۱۱۰ پس از میلاد نوشتن آن پایان یافت. این تواریخ شامل سال چهار امپراتور پس از سقوط نرون، و همچنین دوره بین ظهور دودمان فلاویان تحت رهبری وسپاسیان و مرگ دومیتیان از سال ۶۹ تا ۹۶ میلادی می شود. این اثر همچنین به عملیات نظامی برای سرکوب قیام یهودیان با تصرف و ویرانی اورشلیم در سال ۷۰ پس از میلاد در زمان تیتوس می پردازد. تاریخ و سالنامه ( تاسیتوس ) با هم به ۳۰ کتاب رسید. سنت جروم به صراحت به این کتاب ها اشاره می کند و حدود نیمی از آنها باقی مانده است. اگرچه محققان در مورد نحوه اختصاص کتاب به هر اثر اختلاف نظر دارند، اما به طور سنتی، چهارده کتاب به تاریخ و شانزده کتاب به سالنامه اختصاص داده می شود.
تاسیتوس کتاب ها را به طور رسمی با توزیع نسبتاً یکنواخت حجم متن طراحی کرد.
• کتاب ۱، ۹۰ فصل
• کتاب ۲، ۱۰۱ فصل
• کتاب ۳، ۸۴ فصل
• کتاب ۴، ۸۶ فصل
• کتاب ۵، ۲۶ فصل
کتاب های ۱–۳ را می توان به عنوان یک واحد معنا در نظر گرفت، با ناآرامی های پس از مرگ نرون و پایان دراماتیک کتاب ۳ در پایان سال چهار امپراتور و شرح نهایی کاپیتول در حال سوختن. کتاب ۴ و ۵ را می توان به عنوان واحد معنای احیای نظم دولتی با توصیف متناوب عملیات نظامی و قیام ها در نظر گرفت. تاسیتوس از آزادی سبک زیادی در طراحی منظره با تأکید بر ارائه محتوا استفاده می کند.
در متن کتاب چهارم بند ۸۱ تواریخ آمده است:
در ماه هایی که وسپاسیان در اسکندریه منتظر بازگشت دوره ای طوفان های تابستانی بود و آب و هوا در دریا مستقر شد، شگفتی های بسیاری رخ داد که به نظر می رسید او را مورد لطف بهشت و جانبداری خدایان قرار می داد. یکی از مردم عادی اسکندریه که به نابینایی معروف بود در مقابل او زانو زد و با ناله از او درخواست کرد که بیماری او را شفا دهد و این کار را به توصیه خدای سراپیس که این قوم به او فدا کرده بود انجام داده است. او از وسپاسیان التماس می کرد که سزاوار است گونه ها و کره چشم هایش را با آب دهانش مرطوب کند. دیگری با دستی بیمار به توصیه همان خدا دعا کرد. در ابتدا وسپاسیان آنها را به تمسخر گرفت و از خود راند. آنها اصرار کردند؛ و او، اگرچه از یک سو از رسوایی یک تلاش بی ثمر می ترسید، اما از سوی دیگر، با التماس مردان و زبان چاپلوسانش به امید موفقیت وادار شد. سرانجام دستور داد که نظر پزشکان را بپذیرند که آیا چنین نابینایی و ناتوانی در دسترس انسان است یا خیر. آنها این موضوع را از دیدگاه های مختلف مورد بحث قرار دادند. آنها گفتند: «در مورد مرد نابینا، قوه بینایی به طور کامل از بین نرفته است و اگر موانع برداشته شوند، ممکن است بازگردد. در مورد مردی که دستش فلج است، اندامی که در شرایط بیماری افتاده بود، ممکن است ترمیم شود، اگر تأثیر شفابخش اعمال شود. ممکن است چنین باشد، شاید رضایت خدایان باشد، و امپراتور ممکن است به عنوان وزیر اراده الهی انتخاب شود. به هر حال، تمام شکوه و جلال یک درمان موفق از آن سزار خواهد بود و به این ترتیب وسپاسیان، با تصور اینکه همه چیز برای خوشبختی او ممکن است، و دیگر هیچ چیز در گذشته باور نداشت، با چهره ای شاد، در میان انتظار شدید انبوه تماشاگران، آنچه را که لازم بود انجام داد. دست فوراً به کار خود بازگردانده شد و نور روز دوباره بر نابینا تابید. افراد حاضر در واقع هر دو واقعیت را تأیید می کنند، حتی اکنون که با دروغ چیزی به دست نمی آید. » تواریخ ۴:۸۱[ ۱]