تهرانی نجفی هادی

دانشنامه اسلامی

[ویکی نور] شیخ محمد هادی تهرانی نجفی در 20 رمضان سال 1253ق در شهر تهران و در خانواده ای روحانی به دنیا آمد. پدر او محمد امین نام داشت که مشهور به «واعظ» بود. شیخ هادی در بعضی از نوشته های خود، مجلسی اول و دوم را به عنوان جدّ و دایی خود معرفی می نماید و از وحید بهبهانی به عنوان عموی خود یاد می کند.
او پس از گذراندن علوم مقدماتی در تهران، به سوی اصفهان که در آن هنگام بزرگ ترین حوزه علمی ایران بود، رهسپار گردید و در آنجا علوم عقلی و نقلی را نزد استادان بزرگ هر فن فراگرفت. پس از آن به تهران بازگشت و پس از توقفی کوتاه در آن شهر، رهسپار عراق گردید. شیخ هادی در دهه سوم زندگانی خود وارد نجف اشرف شد و سال های آخر درس شیخ مرتضی انصاری را درک نمود. پس از وفات شیخ در سال 1281ق او به کربلا عزیمت کرد و در آنجا از درس شیخ عبدالحسین معروف به شیخ العراقین، بهره برد.
پس از وفات شیخ العراقین در سال 1286ق شیخ هادی دوباره به نجف بازگشت و در آنجا نزد میرزا محمد حسن شیرازی معروف به میرزای بزرگ، که فتوای تحریم تنباکو را صادر کرد، شاگردی نمود.
وی در همین ایام حوزه درس مستقل نیز تشکیل داد. شیوایی بیان، عمق تحقیق و تیزبینی و خوش سبکی تدریس باعث شد تا شاگردان فراوانی به حلقه درس او درآمدند و در همه جا از او به نیکی یاد کردند و صحبت درس او به همه محافل کشیده شد.
یکی از ویژگی های شیخ هادی این بود که در همه حال استقلال رأی خود را حفظ می نمود و هر گاه با دلیل به مطلبی می رسید، بدون تردید آن را ابراز می کرد، و در این راه از کثرت و عظمت مخالفان خود بیم و هراسی به دل راه نمی داد، که شاهد صدق این مدّعا را می توان در بسیاری از نظریات فقهی، اصولی و فلسفی او جستجو کرد.

پیشنهاد کاربران

بپرس