تنهایی امریکای لاتین

«تنهایی امریکای لاتین» عنوان سخنرانی ای است که گابریل گارسیا مارکز پس از دریافت جایزه نوبل ادبیات در ۸ دسامبرِ ۱۹۸۲، در آکادمی سوئد ایراد کرد. مارکز جایزه اش را از دست پروفسور لارس ژیلنستن دریافت کرد. عمدهٔ شهرت گارسیا مارکز به خاطر رمانش صد سال تنهایی ست، که اولین بار در سال ۱۹۶۷ منتشر شد.
موضوعات مختلفی که مارکز در این سخنرانی مطرح کرد انعکاسی هستند از داستان های کوتاه و رمان های نویسنده. او به تاریخ استعمار، دورهٔ پسااستعماری و بازدارندگی فرهنگ آمریکای لاتین اشاره کرد و به ویژه از آن دسته کشورهای آمریکای لاتین سخن گفت که سیاست خارجی تأثیر منفی بر آنها گذاشته است.
«پنج جنگ و هفده کودتای نظامی رخ داده است. دیکتاتوری شیطان صفت پیدا شده، که به نام خدا، اولین نسل کشی در آمریکای لاتین را در زمان ما رقم زده است. زنان بیشماری حین بارداری دستگیر شده اند و فرزندانشان را در زندان های آرژانتین به دنیا آورده اند، اما هیچ کس از محل زندگی و هویت فرزندانشان خبر ندارد، چون به دستور مقامات نظامی پنهانی به فرزندخواندگی داده شدند یا به یتیم خانه ها فرستاده شدند. »