تنبلی در قران

[ویکی فقه] تنبلی در قرآن. تنبلی، حاصل مصدر و به معنای تن پروری، کاهلی، اهمال و مسامحه و سستی است. واژه هایی مانند «الکَسَل»، «الفَشَل»، «الفُتور»،
«البُط ء»، «القُعود» در عربی برای رساندن مفهوم تنبلی به کار رفته اند ؛ ولی این بدان معنا نیست که همه کاربردهای این واژه ها به معنای تنبلی باشد.
کاربرد قرآنی
در قرآن، واژه های یاد شده، به همراه ساختار آیات و نیز برخی قراین، بر مفهوم یاد شده دلالت دارند؛ برای نمونه تعبیر «قاموا کُسالی»، «اثّاقَلتُم اِلَی الاَرضِ» و «لَیُبَطِّئَنَّ» با بیان اثر و نشانه تنبلی، معنای آن را می رسانند. تعابیر «لا یَفتُرون» ، «لا تَنِیا» ، «فَشِلتُم» و «بَعُدَت عَلَیهِمُ الشُّقَّةُ» نیز گویای مفهوم تنبلی اند. برخی، تعبیر «ولا تَسٔموا اَن تَکتُبوه...» را نیز کنایه از تنبلی دانسته اند.
عوامل تنبلی مردم حجاز
منطقه حجاز و نیز زیاد بودن وقت بیکاری ساکنان آن جا موجب کسالت ذهنی و جسمی آنان شده بود. از دیگر عوامل کسالت و تنبلی میان مردم جزیره العرب، رواج برخی عقاید و اندیشه ها مبنی بر رفع مسئولیت از خویش و نسبت دادن حوادث به روزگار و... بود که در اشعار جاهلی فراوان بازتاب یافته است.
عوامل تنبلی در قرآن
...