تن زیبایی شناسی ( به انگلیسی: Somaesthetics ) یک زمینه تحقیقاتی بین رشته ای است، که با هدف ترویج و ادغام رشته های نظری، تجربی و عملی مرتبط با ادراک بدنی، کارکرد داشته و مفاهیمی را ارائه می دهد.
اصطلاح «تن زیبایی شناسی» توسط فیلسوف پراگماتیست آمریکایی، ریچارد شوسترمن در سال ۱۹۹۶، از طریق ترکیب واژه «سوما» ( soma ) ، یک عبارت برگرفته از کلمه یونانی برای بدن، و «زیبایی شناسی»، یک کلمه برگرفته از یونانی ( aesthesis ) به معنای «ادراک حسی» ابداع شد. [ ۱] شوسترمن در تعدادی از آثار خود گزارش داده است که سوما را به جای اصطلاحات آشناتر، برای جلوگیری از تداعی مشکل ساز واژه بدن ( که می تواند یک چیز بی جان و بی ذهن باشد ) و گوشت ( که تنها قسمت های گوشتی بدن را مشخص می کند و به شدت با مفاهیم مسیحی گناه مرتبط است ) به کار برده است و تأکید می کند که این پروژه به جای صرفاً یک بدن فیزیکی، به بدن زنده، حساس و هدفمند مربوط می شود. [ ۲] تن زیبایی شناسی «Somaesthetics» پروژه ای است برای قدردانی و پرورش بدن، نه تنها به عنوان یک شیء که زیبایی، تعالی، لطف و سایر ویژگی های زیبایی شناختی را به نمایش می گذارد، بلکه به عنوان ذهنیتی که این ویژگی ها را درک می کند و زیبایی شناسی همراه با لذت جسمی را تجربه می کند. [ ۲]
تن زیبایی شناسی در ابتدا از پروژه ای تحقیقاتی توسط ریچارد شوسترمن، در اواسط دهه ۱۹۹۰، و در پاسخ به آنچه که او تحولات مورد نیاز در دو شیوه اصلی تحقیق خود تلقی می کرد: زیبایی شناسی پراگماتیست و فلسفه به عنوان هنر تجسم یافته زندگی، نشأت گرفت. در حالی که به گفته شوسترمن، زیبایی شناسی پراگماتیست از مشارکت فعال تر و خلاقانه تر از زیبایی شناسی سنتی دفاع می کند، او معتقد بود که باید به این نکته نیز توجه داشت که کنش هنری، عملی و سیاسی به ابزار اولیه بشریت یعنی بدن نیاز دارد. [ ۳] به همین ترتیب، زندگی فلسفی را نیز می توان از طریق تسلط بیشتر بر سوما - وسیله ای برای زندگی - بهبود بخشید. او علاوه بر این از تقلیل زیبایی شناسی ( و همچنین خود فلسفه ) از «هنر اصیل زندگی، به یک رشته دانشگاهی تخصصی و جزئی» که به شدت به زیبایی و هنرهای زیبا می پردازد ابراز تأسف کرد. [ ۴] بنابراین شوسترمن برای احیای "ایده الکساندر گوتلیب باومگارتن در زیبایی شناسی به عنوان یک رشته شناختی بهبودبخش زندگی، که فراتر از مسائل زیبایی و هنرهای زیبا است و شامل تئوری و تمرین عملی است، و برای پایان دادن به غفلت از بدنی که باومگارتن به طرز فاجعه باری وارد زیبایی شناسی کرد، این ایده را مطرح کرد. او پیشنهاد کرد، پروژه تن زیبایی شناسی «سوما - بدن زنده، [ ۳] و هدفمند - را به عنوان وسیله ای ضروری برای همه ادراک بازگرداند». چنین افزایش آگاهی جسمانی نه تنها آفرینش هنری را افزایش می دهد، بلکه آگاهی ادراکی از معانی و احساساتی را افزایش می دهد که پتانسیل ارتقای تجربه روزمره را به هنر زندگی دارند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفاصطلاح «تن زیبایی شناسی» توسط فیلسوف پراگماتیست آمریکایی، ریچارد شوسترمن در سال ۱۹۹۶، از طریق ترکیب واژه «سوما» ( soma ) ، یک عبارت برگرفته از کلمه یونانی برای بدن، و «زیبایی شناسی»، یک کلمه برگرفته از یونانی ( aesthesis ) به معنای «ادراک حسی» ابداع شد. [ ۱] شوسترمن در تعدادی از آثار خود گزارش داده است که سوما را به جای اصطلاحات آشناتر، برای جلوگیری از تداعی مشکل ساز واژه بدن ( که می تواند یک چیز بی جان و بی ذهن باشد ) و گوشت ( که تنها قسمت های گوشتی بدن را مشخص می کند و به شدت با مفاهیم مسیحی گناه مرتبط است ) به کار برده است و تأکید می کند که این پروژه به جای صرفاً یک بدن فیزیکی، به بدن زنده، حساس و هدفمند مربوط می شود. [ ۲] تن زیبایی شناسی «Somaesthetics» پروژه ای است برای قدردانی و پرورش بدن، نه تنها به عنوان یک شیء که زیبایی، تعالی، لطف و سایر ویژگی های زیبایی شناختی را به نمایش می گذارد، بلکه به عنوان ذهنیتی که این ویژگی ها را درک می کند و زیبایی شناسی همراه با لذت جسمی را تجربه می کند. [ ۲]
تن زیبایی شناسی در ابتدا از پروژه ای تحقیقاتی توسط ریچارد شوسترمن، در اواسط دهه ۱۹۹۰، و در پاسخ به آنچه که او تحولات مورد نیاز در دو شیوه اصلی تحقیق خود تلقی می کرد: زیبایی شناسی پراگماتیست و فلسفه به عنوان هنر تجسم یافته زندگی، نشأت گرفت. در حالی که به گفته شوسترمن، زیبایی شناسی پراگماتیست از مشارکت فعال تر و خلاقانه تر از زیبایی شناسی سنتی دفاع می کند، او معتقد بود که باید به این نکته نیز توجه داشت که کنش هنری، عملی و سیاسی به ابزار اولیه بشریت یعنی بدن نیاز دارد. [ ۳] به همین ترتیب، زندگی فلسفی را نیز می توان از طریق تسلط بیشتر بر سوما - وسیله ای برای زندگی - بهبود بخشید. او علاوه بر این از تقلیل زیبایی شناسی ( و همچنین خود فلسفه ) از «هنر اصیل زندگی، به یک رشته دانشگاهی تخصصی و جزئی» که به شدت به زیبایی و هنرهای زیبا می پردازد ابراز تأسف کرد. [ ۴] بنابراین شوسترمن برای احیای "ایده الکساندر گوتلیب باومگارتن در زیبایی شناسی به عنوان یک رشته شناختی بهبودبخش زندگی، که فراتر از مسائل زیبایی و هنرهای زیبا است و شامل تئوری و تمرین عملی است، و برای پایان دادن به غفلت از بدنی که باومگارتن به طرز فاجعه باری وارد زیبایی شناسی کرد، این ایده را مطرح کرد. او پیشنهاد کرد، پروژه تن زیبایی شناسی «سوما - بدن زنده، [ ۳] و هدفمند - را به عنوان وسیله ای ضروری برای همه ادراک بازگرداند». چنین افزایش آگاهی جسمانی نه تنها آفرینش هنری را افزایش می دهد، بلکه آگاهی ادراکی از معانی و احساساتی را افزایش می دهد که پتانسیل ارتقای تجربه روزمره را به هنر زندگی دارند.
wiki: تن زیبایی شناسی