تمایز آبی سبز در زبان. در بسیاری از زبان ها برای رنگ هایی که در فارسی «آبی» و «سبز» توصیف می شوند از یک واژه استفاده می شود. برای توصیف این شکاف معنایی، زبان شناسان کلمهٔ تکواژ چندوجهی grue ایجاد شده از green و blue را استفاده می کنند که نلسن گودمن آن را ( با معنی متفاوت ) در کتابش در ۱۹۵۵ اختراع کرده است.
این وضعیت با توجه به کمیابی رنگ آبی در طبیعت چندان عجیب نیست. تقریباً هیچ حیوان آبی رنگی وجود ندارد. چشم های آبی رنگ نادر هستند و بیشتر گل های آبی هم پرورشی هستند. با این حال حتی در شعرهای باستانی و متون مذهبی که مرتب به آسمان اشاره دارند نیز از واژه ای که بتوان آن را آبی دانست استفاده نشده است. یک محقق برای بررسی این موضوع هیچگاه به دخترش نگفت که آسمان آبی است و بعداً وقتی از او رنگ آسمان را پرسید. او ابتدا آن را بدون رنگ، سپس سفید و سپس آبی توصیف کرد. این نشان می دهد که آبی دانستن آسمان نیز به پیش فرض های زبانی ما بستگی دارد. [ ۱]
در بیشتر زبان های کهن واژه ای وجود نداشته که مترادف رنگ آبی باشد و در بسیاری از زبان های امروزین هم از یک واژه برای اشاره به رنگ سبز و آبی استفاده می شود. ویلیام گلدستون دانشمند و سیاستمدار بریتانیایی از اولین افرادی بود که در سال ۱۸۵۸ به تحقیق در مورد این زمینه پرداخت. وی با بررسی اودیسه و دیگر متن های یونانی باستان متوجه شد که هیچ چیزی با رنگ آبی توصیف نشده و گویا اصلاً برای یونانی ها با وجود زبان و ادبیات بسیار غنی خود رنگ وجود نداشته است. لازاروس گیگر زبان شناس آلمانی تحقیق گلدستون را پی گرفت و متوجه شد که این وضعیت در فرهنگ های دیگر هم صادق است. او حماسه های ایسلندی، قرآن، داستان های باستانی چینی و نسخه های عبری کتاب مقدس را مطالعه کرد و نتیجه گرفت که هیچ رنگ آبی - به معنایی که ما اکنون آن را می شناسیم - وجود نداشته است و آبی از سبز و سایه های تیره تر قابل تشخیص نبوده است.
در زبان فارسی برای رنگ آبی علاوه بر خود آبی ( به معنای رنگ آب ) از واژگانی همچون نیلی ( از رنگ نیل ) ، فیروزه ( از سنگ فیروزه ) ، لاجوردی ( از لاجورد ) ، نیلوفری ( از نیلوفر آبی ) و کبود استفاده می شود. واژه سبز نیز می تواند به معنی «سبز»، «سیاه» یا «تاریک» باشد؛ بنابراین، در شعر فارسی، زنان دارای پوست تیره به عنوان سبزه مورد توجه قرار می گیرند، همان طور که در عباراتی مانند سبز گندم گون یا سبز ملیح توصیف می شوند. [ ۲]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفاین وضعیت با توجه به کمیابی رنگ آبی در طبیعت چندان عجیب نیست. تقریباً هیچ حیوان آبی رنگی وجود ندارد. چشم های آبی رنگ نادر هستند و بیشتر گل های آبی هم پرورشی هستند. با این حال حتی در شعرهای باستانی و متون مذهبی که مرتب به آسمان اشاره دارند نیز از واژه ای که بتوان آن را آبی دانست استفاده نشده است. یک محقق برای بررسی این موضوع هیچگاه به دخترش نگفت که آسمان آبی است و بعداً وقتی از او رنگ آسمان را پرسید. او ابتدا آن را بدون رنگ، سپس سفید و سپس آبی توصیف کرد. این نشان می دهد که آبی دانستن آسمان نیز به پیش فرض های زبانی ما بستگی دارد. [ ۱]
در بیشتر زبان های کهن واژه ای وجود نداشته که مترادف رنگ آبی باشد و در بسیاری از زبان های امروزین هم از یک واژه برای اشاره به رنگ سبز و آبی استفاده می شود. ویلیام گلدستون دانشمند و سیاستمدار بریتانیایی از اولین افرادی بود که در سال ۱۸۵۸ به تحقیق در مورد این زمینه پرداخت. وی با بررسی اودیسه و دیگر متن های یونانی باستان متوجه شد که هیچ چیزی با رنگ آبی توصیف نشده و گویا اصلاً برای یونانی ها با وجود زبان و ادبیات بسیار غنی خود رنگ وجود نداشته است. لازاروس گیگر زبان شناس آلمانی تحقیق گلدستون را پی گرفت و متوجه شد که این وضعیت در فرهنگ های دیگر هم صادق است. او حماسه های ایسلندی، قرآن، داستان های باستانی چینی و نسخه های عبری کتاب مقدس را مطالعه کرد و نتیجه گرفت که هیچ رنگ آبی - به معنایی که ما اکنون آن را می شناسیم - وجود نداشته است و آبی از سبز و سایه های تیره تر قابل تشخیص نبوده است.
در زبان فارسی برای رنگ آبی علاوه بر خود آبی ( به معنای رنگ آب ) از واژگانی همچون نیلی ( از رنگ نیل ) ، فیروزه ( از سنگ فیروزه ) ، لاجوردی ( از لاجورد ) ، نیلوفری ( از نیلوفر آبی ) و کبود استفاده می شود. واژه سبز نیز می تواند به معنی «سبز»، «سیاه» یا «تاریک» باشد؛ بنابراین، در شعر فارسی، زنان دارای پوست تیره به عنوان سبزه مورد توجه قرار می گیرند، همان طور که در عباراتی مانند سبز گندم گون یا سبز ملیح توصیف می شوند. [ ۲]
wiki: تمایز آبی سبز در زبان