تماشاگه، ( به ژاپنی: 床の間 ) ، [ ۱] ( به انگلیسی: tokonoma یا ساده toko ( 床 ) ) [ ۲] [ ۳] ، یک
فضای فرورفته در یک
اتاق پذیرایی به سبک
ژاپنی است که در آن اشیائی را برای قدردانی
هنری به نمایش می گذارند. در انگلیسی، یک تماشاگه را می توان
شاه نشین نامید.
دو نظریه در مورد تماشاگه وجود دارد: اولین نظریه این است که از ساختار اتاق شیندن - زوکوری که در دوره هیان ( ۱۱۸۵ - ۷۹۴ ) شکوفا شد و در
دوره موروماچی ( ۱۵۷۳ - ۱۳۳۶ ) رو به زوال بود، نشات می گیرد. دوم این است که از ساختار اتاق صومعه های ذن در
دوره کاماکورا ( ۱۳۳۳ - ۱۱۸۵ ) نشات گرفته است. در اتاق صومعه، تخته ای به نام اوشیتا ( 押板 ) وجود داشت که در آن لوازم محراب بودایی مانند شمعدان، عود سوز و
گلدان را به نمایش می گذاشت. روی دیوار پشت اوشیتا یک طومار آویزان با مضمون بودایی بود.
نظریه دوم این است که اوشیتا و دیوار پشتی در دوره موروماچی به یک تماشاگه به سبک
شوئین - زوکوری تبدیل شدند. [ ۴] [ ۵]
در شوین - زوکوری، یک
سبک معماری که در دوره موروماچی توسعه یافت، تماشاگه به عنوان دکوراسیون اتاق مورد استفاده قرار گرفت و صاحب خانه در مقابل تماشاگه که با چیزهای مختلف تزئین شده بود برای ملاقات با مهمانان می نشست. با این حال، در مورد مهمانان مهم، صاحب خانه آنها را برای نشان دادن احترام، جلوی تماشاگه می نشاند. [ ۶]
در اصل فضایی دیواری بود که
طومارها را در آن می آویختند، با یک
سَکو در جلوی آن و وسایلی مانند بُخوردان،
شمعدان و گلدان گل که روی آن قرار می گرفتند.
مواردی که به طور معمول در تماشاگه نمایش داده می شوند،
طومارآویز خوشنویسی یا
تصویری و یک
گل آرایی ژاپنی هستند.
بونسای و
آکیمونو مانند مجسمه
بودا نیز رایج هستند. اگرچه به طور سنتی،
بونسای برای چنین احترامی شایسته محسوب نمی شد. تماشاگه و محتویات آن از عناصر اساسی دکوراسیون داخلی سنتی ژاپن است. کلمه 'toko' در لغت به معنای "کف" یا "تخت" است. 'ma' به معنی "فضا" یا "اتاق" است.
هنگام نشستن مهمانان در اتاقی به سبک ژاپنی، آداب صحیح این است که مهم ترین مهمان را در نزدیک ترین مکان به توکونوما بنشینید، زیرا در دورترین مکان از ورودی است، مکانی به نام کامیزا. [ ۷]
قدم گذاشتن در تماشاگه اکیداً ممنوع است، مگر با رعایت دقیق آداب و برای مرتب کردن یا تغییر محتویات تماشاگه.
