تماشا

تماشا (فیلم). تماشا یا نمایش ( به انگلیسی: Tamasha ) محصول سال ۲۰۱۵ است. ژانر این فیلم درام بوده و این فیلم به کارگردانی امتیاز علی بوده است.
رانبیر کاپور: ود واردهان ساهنی
دیپیکا پادوکن: تارا ماهش واری
یاش سهگال: کودکی ود واردهان
جاوید شیخ: پدر ود
سوشما ست: مادر بزرگ ود
ویوک موشران: رئیس ود
پیوش میشرا: قصه گو
فیلم در ابتدا اجرای نمایش توسط یه ربات و یک دلقک را به تصویر می کشد. سپس روایت داستان از زندگی یک پسربچه به نام ود آغاز می شود که همیشه نزد پیرمردی برای شنیدن داستان می رود.
درجزیره کرس دختری جوان به اسم تارا ( دیپیکا پادوکن ) از شخصی درخواست می کند که برای چند دقیقه تلفنش را به او قرض دهد اما آن فرد قبول نمی کند. همین اتفاق بار دیگر از دید پسر داستان ( رانبیر کاپور ) نشان داده می شود. این دو از همین طریق با یکدیگر آشنا می شوند و تصمیم می گیرند هیچگاه به یکدیگر نگویند که در واقع چه کسی هستند و هویت واقعی اشان را آشکار نکنند! پس ود، با اسم "دان" و تارا با اسم "موناً خود را به یکدیگر معرفی می کنند. علاوه بر آن، آن ها باهم قرار می گذارند که پس از پایان سفر ناگهانی غیبشان بزند تا مزهٔ داستان از بین نرود و یک داستان جدید میان آن ها شکل بگیرد.
تارا به دریج در حال علاقه مند شدن به ود است اما در نهایت جزیره را ترک می کند. داستان دوباره به عقب بازمی گردد و پسربچه از پیرمرد داستان گو دربارهٔ چنین پایان ناخوشی سؤال می کند و متوجه می شود هر داستانی قسمت غم انگیزی هم دارد.
تارا بهکلکته در هند بازمی گردد، اما دیگر همه چیز زندگی در مقایسه با آن شور و هیجان جزیره کرس همراه با ود، برایش خسته کننده به نظر می رسد. برای کار به دهلی می رود و در آنجا متوجه کتاب خانه ای می شود که مهرش را روی کتاب ود دیده بود. هر روز به آنجا می رود تا شاید دوباره ود را ببیند که ناگهان با او مواجه می شود. ود یک مدیر محصول است و آن ها این بار هویتشان را برای هم آشکار می کنند. تارا به ود می گوید که عاشقش شده و زندگی بدون او چقدر کسل کننده است.
شب آن دو برای صرف شام به یک رستوران ژاپنی می روند. تارا انتظار دارد همان ود سابق که همواره در حال شیطنت و شوخی است را ببنیند اما ود دربارهٔ رستوران و کسب و کار با او صحبت می کند. این ود آن ود سابق نیست. دوباره باهم قرار می گذراند و بیرون می روند اما دوباره همان روزمرگی و خسته کنندگی برای تارا تکرار می شود. ود در روز تولدش به او پیشنهاد ازدواج می دهد اما تارا نمی پذیرد و از او همان ود سابق را می خواهد اما ود می گوید که در آن سفر فقط مشغول نقش بازی کردن بوده و خود واقعی او این است. ود دچار اختلالات روانی می شود به خانه تارا رفته و داد و بیداد می کند در سر کار دیوانه بازی درمی آورد به حدی که رئیسش او را اخراج می کند. تارا سعی می کند از ود عذرخواهی کند اما حال ود اصلاً مساعد نیست.

تماشاهمة خرده نمایش های شادی آور و عامیانة ایران با عنوان عمومی «تماشا» شناخته می شد. واژة تماشا در اصل واژه ای ترکی و به مفهوم «قدم زدن و نگریستن» بود که در میان مردم مفاهیمی چون تفریح و سرگرمی، دیدن هر چیز دیدنی و مهم تر از آن، «دیدن هر بازی تفریحی شادی آور» به خود گرفت. مبنای همة گونه های تماشا، اجراهایی تک نفره بود و گسترة نامحدودی از «بازی های مسخرگان، رقص و آواز هجوآلود مطربان دوره گرد، معرکه، بازی های دلقکان، به دست آوردن جانورانی چون خرس و گرگ و میمون، بندبازی و شعبده» را شامل می شد. مردم اجراکنندگان تماشا را «لوطی» (جوان مرد زیرک) می خواندند و به محل اجرا، که معمولاً میدان یا گذری بی سقف بود، تماشاگاه می گفتند. به نوشتة دانش نامة بریتانیکا، تماشا به حدود ۱۰۰۰ سال پیش بازمی گردد، اما «از سادگی تقلید و تکرار طبیعت که در آن حضور دارد، مسلم می شود که از آن بسیار قدیمی تر است». کهن ترین سندی که از تماشا در دست داریم مربوط به قرن ۷ق است. در گلستان سعدی آمده است: «چنان که رسم عروسی بود، تماشا بود». کولی ها مهم ترین عامل ایجاد و انتشار تماشا در ایران بودند و سرچشمة بسیاری از شیوه های تماشا به ایشان بازمی گردد. شاید منشأ واژة لوطی نیز به ایشان برسد و شاید هم به دلیل بی چیزی، ایشان را لوتی (عریان و لخت) می نامیدند. در دوره های دیگر، واژه های مهمی چون تماشاگر، تماشاکن و تماشاچی (همه به مفهوم بینندة تماشا و سپس نمایش) و سرانجام تماشاگاه و تماشاخانه (هر دو به مفهوم جای ثابت اجرای نمایش) از ترکیب این واژة کهن ساخته شد. مایل بکتاش بر آن است که واژة تماشاخانه که نخستین بار برای تالار نمایش مدرسة دارالفنون به کار رفت از اصطلاحات رایج ترکی عثمانی آن زمان و به مفهوم تئاتر بوده است. از سویی این نظر می تواند درست باشد زیرا «تماشا» در اصل واژه ای ترکی بوده و امپراتوری عثمانی نیز تنها سرزمین اسلامی بود که در آن زمان به شکل رسمی از نمایش و گسترش آن حمایت می کرد و البته الگوی ایران اسلامی برای نمایش بود. از سوی دیگر، به سبب آن که این واژه زمان زیادی در زبان فارسی زندگی کرده و مفهوم آن دگرگون شده و با توجه به خرده نمایش های تماشا در ایران، می توان این واژه و ترکیبات آن را فارسی دانست. اگر از تکیه دولت، که تماشاخانه ای سنتی/مذهبی بود، و تماشاخانة مدرن دارالفنون، که کمابیش خصوصی بود، بگذریم، نخستین تماشاخانه های رسمی ایران در اواسط دورة احمدشاه بنا شدند و به سرعت گسترش یافتند.