تِل هارمونیوم ( به انگلیسی: Telharmonium ) ( یا دایناموفون ) از ابزار ابتدایی موسیقی الکترونیک بود که توسط تادیوس کاهیل در سال ۱۸۹۷ توسعه یافت. سیگنال الکتریکیتل هارمونیوم توسط سیم ها هدایت می شد و در انتها توسط بلندگوهای بوقی شکل شنیده می شد. همانند ارگ هاموند در آینده نه چندان دور تل هارمونیوم از گردونه های صدا برای تولید اصوات موسیقایی به صورت سیگنال های الکتریکی به شیوه سنتز افزودنی استفاده می کرد.
کاهیل ۳ نسخه از تل هارمونیوم ساخت، نسخه اول وزنی بالغ بر ۷تن داشت. نسخه دوم وسوم تقریباً ۲۰۰ تن وزن داشتند که نشان دهندهٔ پیشرفت قابل توجهی در مشخصه های سلف آن ها بود. تعداد کمی اجرا در مقابل حضار انجام شد، ( نیویورک سالن تل هارمونیک، شماره ۳۹ خیابان برادوی سال ۱۹۰۶ ) اجراکننده می بایست روبروی کنسول ساز بنشیند تا بتواند ابزار را کنترل کند. خود قسمت اصلی ساز چنان بزرگ بود که تمام اتاق را اشغال کرده بود. کابل ها از کنسول کنترل از طریق حفره ای در کف زمین به هسته اصلی وسیله که در زیرزمین قرار داشت با احتیاط متصل شده بودند.
با وجود اینکه هیچ اثر ضبط شده ای از تل هارمونیوم وجود ندارد، گزارش ناظران حاکی از صافی صدای آن است که محتملا اشاره ای است به موج های سینوسی که در آن زمان قادر به انجام آن ها بود. هر یک از گردونه های تن دستگاه مرتبط با صدایی می بود و برای گسترش امکانات آن، کاهیل تعداد زیادی گردونه تن برای اضافه کردن نت های هماهنگ آن نصب کرد، مشابه ارگان امروزی. همچنین تل هارمونیون پلی فونیک بود. پدال های تعبیه شده برای پا امکان طراحی و طراحی مجدد صدا را فراهم می ساخت. ساز فوق معروف به قابلیت تولید صدای سازهای بادی ارکستر مانند فلوت، قره نی بم، کلارینت و همچنین ویلنسل بود.
انقراض این ابزار ابتدایی به دلایل متفاوتی روی داد، مشکلاتی آشکار از جمله حجم زیاد و غول پیکر بودن، مصرف انرژی زیاد ( ابزار فوق پیش از اختراع لامپ های خلاء اختراع شده بود ) علاوه بر این باعث اختلال گسترده در شبکه تلفن شد.
در سال ۱۹۱۲ علاقه مردم نسبت به این ساز انقلابی فروکش کرد و کمپانی کاهیل متعاقباً در سال ۱۹۱۴ نا موفق اعلام شد. کاهیل در سال ۱۹۳۴ فوت کرد، برادر کوچکترش نشان کمپانی را برای ۱ دهه نگه داشت اما او هم نتوانست کسی را به سرمایه گذاری و ادامه کار ترغیب کند. آخرین نسخه تل هارمونیوم در سال ۱۹۶۲ قراضه شد.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفکاهیل ۳ نسخه از تل هارمونیوم ساخت، نسخه اول وزنی بالغ بر ۷تن داشت. نسخه دوم وسوم تقریباً ۲۰۰ تن وزن داشتند که نشان دهندهٔ پیشرفت قابل توجهی در مشخصه های سلف آن ها بود. تعداد کمی اجرا در مقابل حضار انجام شد، ( نیویورک سالن تل هارمونیک، شماره ۳۹ خیابان برادوی سال ۱۹۰۶ ) اجراکننده می بایست روبروی کنسول ساز بنشیند تا بتواند ابزار را کنترل کند. خود قسمت اصلی ساز چنان بزرگ بود که تمام اتاق را اشغال کرده بود. کابل ها از کنسول کنترل از طریق حفره ای در کف زمین به هسته اصلی وسیله که در زیرزمین قرار داشت با احتیاط متصل شده بودند.
با وجود اینکه هیچ اثر ضبط شده ای از تل هارمونیوم وجود ندارد، گزارش ناظران حاکی از صافی صدای آن است که محتملا اشاره ای است به موج های سینوسی که در آن زمان قادر به انجام آن ها بود. هر یک از گردونه های تن دستگاه مرتبط با صدایی می بود و برای گسترش امکانات آن، کاهیل تعداد زیادی گردونه تن برای اضافه کردن نت های هماهنگ آن نصب کرد، مشابه ارگان امروزی. همچنین تل هارمونیون پلی فونیک بود. پدال های تعبیه شده برای پا امکان طراحی و طراحی مجدد صدا را فراهم می ساخت. ساز فوق معروف به قابلیت تولید صدای سازهای بادی ارکستر مانند فلوت، قره نی بم، کلارینت و همچنین ویلنسل بود.
انقراض این ابزار ابتدایی به دلایل متفاوتی روی داد، مشکلاتی آشکار از جمله حجم زیاد و غول پیکر بودن، مصرف انرژی زیاد ( ابزار فوق پیش از اختراع لامپ های خلاء اختراع شده بود ) علاوه بر این باعث اختلال گسترده در شبکه تلفن شد.
در سال ۱۹۱۲ علاقه مردم نسبت به این ساز انقلابی فروکش کرد و کمپانی کاهیل متعاقباً در سال ۱۹۱۴ نا موفق اعلام شد. کاهیل در سال ۱۹۳۴ فوت کرد، برادر کوچکترش نشان کمپانی را برای ۱ دهه نگه داشت اما او هم نتوانست کسی را به سرمایه گذاری و ادامه کار ترغیب کند. آخرین نسخه تل هارمونیوم در سال ۱۹۶۲ قراضه شد.
wiki: تل هارمونیوم