تقی الدین ابوالفضل سلیمان بن حمزه ال قدامه

[ویکی فقه] تقی الدین ابوالفضل سلیمان بن حمزه آل قدامه. تقی الدّین ابوالفضل سلیمان بن حمزه، از شخصیت های آلِ قُدامه، می باشد؛ این خاندان، خاندانی فلسطینیُ الاصل و حنبلی مذهب که فقیهان، مُسندان، حافظان و قاضیان بسیاری از آن برخاستند و فعالیت علمی ــ دینی آنان در اندیشۀ اسلامی آن روزگار و گسترش مذهب حنبلی تأثیر بزرگی به جای نهاد.
تقی الدّین ابوالفضل سلیمان بن حمزه بن احمد (۶۲۸-۷۱۵ق/۱۲۳۱-۱۳۱۶م).وی از ابن اللّتی و جعفر همدانی و ابن مقیّر و کریمه و ابن جمیزی و دیگران حدیث شنید. عمر بن کرم و ابوالوفاء محمود بن منده و شهاب الدین سهروردی و گروه دیگری از اصفهان و بغداد به او «اجازه» دادند.فقه را از ابن ابی عمر آموخت و در چند مدرسه به تدریس پرداخت. حدیث بسیار گفت و ابیوردی و علاءالدین کندی از وی حدیث شنیدند.در ۶۹۵ق/۱۲۹۶م در روزگار عادل ایوبی قاضی القضاة دمشق شد.در ۶۹۹ق/۱۳۰۰م که تاتارها بر دمشق چیره شدند، سختی ها کشید و برخی از افراد خانواده اش کشته شدند.در ۷۰۵ق/۱۳۰۵م که واقعۀ ابن تیمیّه پیش آمد و حنبلیان مجبور به برگشت از معتقدات خود شدند، قاضی تقی الدین مدارا پیشه کرد تا آن که ماجرا فرو خفت.در ۷۰۹ق/۱۳۰۹م جاشنکیر او را عزل کرد و قاضی شهاب الدّین بن الشّرف حسین برای مدتی جای او را گرفت، اما سلطان ملک ناصر او به قضا بازگرداند.وی معجمی در ۲ جلد نوشت. هم چنین کتابی به نام المائة العوالی از وی به جاب مانده است که نسخه ای خطی از آن در خزانۀ تیموریّۀ مصر موجود است.
ذهبی، شمس الدین محمد، العبر، ج۴، ص۴۲، به کوشش ابوهاجر محمد السعید بن بسیونی زغلول، بیروت، ۱۹۸۵م.
۱. ↑ ذهبی، شمس الدین محمد، العبر، ج۴، ص۴۲، به کوشش ابوهاجر محمد السعید بن بسیونی زغلول، بیروت، ۱۹۸۵م.
دانشنامه بزرگ اسلامی، مرکز دائرة المعارف بزرگ اسلامی، برگرفته از مقاله «آل قدامه»، شماره۴۴۸.
...