تقوا و خداشناسی

[ویکی فقه] تقوا و خداشناسی (قرآن). از جلوه های تقواپیشگی خداشناسی انسان می باشد.
تقوا و پارسایی، زمینه شناخت خدای یگانه، از رهگذر نشانه های خلقت در جهان است:ان فی اختلـف الیل والنهار وما خلق الله فی السمـوت والارض لایـت لقوم یتقون.مسلما در آمد و شد شب و روز، و آنچه خداوند در آسمانها و زمین آفریده، آیات (و نشانه هایی) است برای گروهی که پرهیزگارند (و حقایق را می بینند).
تفسیر آیه
«ان فی اختلاف اللیل و النهار و ما خلق الله فی السماوات و الارض» یعنی در تقدیری که خدای تعالی روی حکمت خود در ایندو انجام داده و افلاک و ستارگان ثابت و سیار در آسمان، و حیوان و گیاه و جماد و سایر انواع روزیها و نعمتهایی که در زمین قرار داده است.«لآیات لقوم یتقون» حجتها و دلیل هایی است بر وحدانیت حق تعالی برای مردمی که از نافرمانی های خدا و گناهان پرهیز کنند و از عقاب او بترسند. و اینکه فقط مردمان پرهیزکار را نام برد و آنها را نشانه و دلیل بر این دسته از مردم دانست بدان جهت است که تنها مردمان پرهیزکار هستند که از آنها بهره مند شده و سودمند گردند. لآیات لقوم یتقون: هر آینه علامات و نشانه هائی است بر وجود صانع عالم و وحدت او و کمال علم و قدرت سبحانی برای گروهی که بترسند از عواقب احوال و خواتیم امور، یعنی از حال و مال و منال و معاذ و ملاذ خود بیاندیشند، و از رسوائی حشر ترسان باشند، و بدان سبب از معاصی اجتناب کنند زیرا اندیشه و خوف، باعث تفکر و تدبر، و آن موجب احتراز از محرمات و تدارک ما فات گردد. ابن عباس نقل نموده در سبب نزول این آیه شریفه که کفار گفتند: یا محمد، به ما آیتی بنما تا به تو ایمان آریم. حق تعالی این آیه نازل فرمود که این همه، آیات و حجج و دلایلند بر الهیت و وحدانیت من، ولکن برای کسانی که تامل و تفکر در آنها نموده و به وحدانیت و قدرت من، علم حاصل کنند.