تقوا و انذار

[ویکی فقه] تقوا و انذار (قرآن). یکی از وظایف پیامبر (صلی الله علیه و آله وسلّم) انذار مردم به وسیله قرآن بوده است که انذار در واقع زمینه تقواپیشگی می باشد.
انذار پیامبر (صلی الله علیه و آله وسلّم) به وسیله قرآن، یکی از زمینه های تقواپیشگی و پرهیزکاری می باشد.«وانذر به الذین یخافون ان یحشروا الی ربهم لیس لهم من دونه ولی ولا شفیع لعلهم یتقون؛ و به وسیله آن (قرآن)، کسانی را که از روز حشر و رستاخیز می ترسند، بیم ده! (روزی که در آن،) یاور و سرپرست و شفاعت کننده ای جز او (= خدا)ندارند؛ شاید پرهیزگاری پیشه کنند!».
← دستور خدا به پیامبر
انذار پیامبران، زمینه ای برای تحصیل تقوا در میان انسانها است.«ینزل الملـئکة بالروح من امره علی من یشاء من عباده ان انذروا انه لا الـه الا انا فاتقون؛ فرشتگان را با روح (الهی) بفرمانش بر هر کس از بندگانش بخواهد نازل می کند؛ (و به آنها دستور می دهد) که مردم را انذار کنید؛ (و بگویید:) معبودی جز من نیست؛ از (مخالفت دستور) من، بپرهیزید!».
انذارهای الهی
انذارهای الهی، راهی برای دستیابی به تقوا می باشد.«لهم من فوقهم ظـلل من النار ومن تحتهم ظـلل ذلک یخوف الله به عباده یـعباد فاتقون؛ برای آنان از بالای سرشان سایبانهایی از آتش، و در زیر پایشان نیز سایبانهایی از آتش است؛ این چیزی است که خداوند با آن بندگانش را می ترساند! ای بندگان من! از نافرمانی من بپرهیزید!».و بنا بر معنای (راغب) تقدیر آیه چنین می شود: (ان انذروا و اخبرواهم مخوفین بوحدانیتی فی الالوهیة و وجوب تقوای: ایشان را انذار کنید و خبر دهید، خبر توأ م با خوف و ترس به وحدانیت من در الوهیت و وجوب پرهیز از من) و تقدیر آیه بنا بر معنای دیگران چنین می شود: (به ایشان اعلام کنید که معبودی جز من نیست، و در اینصورت کلمه (انه) مفعول دوم می شود، نه منصوب به (نزع خافض) (حذف حرف جر) بخلاف معنای اول که منصوب به نزع خافض خواهد بود.