تفسیر ادبی معاصر

[ویکی فقه] تفسیر قرآن با نظرداشت فرهنگ و ادب مردم عصر نزول را تفسیر ادبی می گویند. این نوع تفسیر به دو بخش تفسیر ادبی سنتی و تفسیر ادبی معاصر تقسیم می شود. در این مقاله تفسیر ادبی معاصر مورد بررسی قرار می گیرد.
عبده گر چه بر این طرح تفسیر نام تفسیر ادبی ننهاد؛ اما در واقع روش ادبی را در فهم و تحلیل قرآن زنده کرد. پس از وی طه حسین اندکی به روش تفسیر و تحلیل ادبی تکامل بخشید و سرانجام امین خولی آن را به مکتبی تفسیری بدل ساخت. سال ها قبل از ۱۹۳۳ میلادی، طه حسین در کتاب چه فی الصیف اشاره کرده بود که کتاب های مقدس یهودیان و مسیحیان و مسلمانان همانند آثار هومر، شکسپیر و گوته متعلق به میراث مشترک ادبی همه انسان هاست و مسلمانان باید مطالعه بر روی قرآن را به عنوان کتابی مشتمل بر متون ادبی آغاز کنند و در تجزیه و تحلیل آن از تحقیقات جدید ادبی بهره گیرند؛ مانند برخی نویسندگان یهودی و مسیحی که این کار را روی تورات و انجیل انجام داده اند. طه حسین در سایر آثارش نیز کم و بیش بر ضرورت مطالعه ادبی آزادانه درباره قرآن تأکید کرده است.
امین خولی
سپس امین خولی بر اساس ایده هایی که طه حسین در باب مطالعه ادبی قرآن طرح کرده بود طرح تفسیر عبده را کامل و روش تفسیر ادبی جدیدی را پایه ریزی کرد.
← دیدگاه
...