تفحص خویش (رامانا مهارشی). تفحص خویش ( دیواناگری: आत्म विचा، به سانسکریت ویچارا، جنانا ویچارا و همچنین آتما ویچارا نامیده می شود ) ، [ ۱] روشی است برای مراقبه جهت دست یابی به خودشناسی و خودآگاهی که گوروی هندی راماناماهارشی پیوسته آن را به عنوان یک تمرین معنوی ( سادانا ) توصیه می کرد. هدف، شناخت اندیشه «من» است، پدیده «من» یک واقعیت نامستقل و وابسته به «خودِ»[ یادداشت ۱] جاودان و تغییرناپذیر ( یا همان آتمان ) است، گفته می شود «من» بدون «خود» یا آتمان نمی تواند وجود داشته باشد. این تمرین می خواهد تصور وجود یک من مستقل را از بین ببرد.
رامانا آموزید که با معطوف نگه داشتن توجه به فکر "من"، اندیشه ی "من" ناپدید می گردد، تنها "من - من"[ web ۱] یا خودآگاهی می ماند، "آگاهیِ ناتلاشمندانه از بودن"[ ۲] منتج می شود و با ماندن در کنار این آگاهی، [ web ۲] واساناها که نیروی انگیزنده افکار و اعمال و همچنین علت برخاستن اندیشه ی "من" هستند[ ۳] به محض برخاستن از میان می روند، با تمرین مداوم سرانجام فکر "من" دیگر هیچ گاه نمی خیزد که در این صورت می گویند شناخت خود ( یا آتماجنانا ) یا رهایی ( چرخه شکنی ) اتفاق افتاده است. [ ۴]
رامانا یک اوپادشا در اختیار شاگردان قرار می داد[ web ۳] که به خود حقیقی مرید اشاره داشت و حقیقت آن را به او نشان می داد. [ ۵] دیوید گادمن نویسنده و از مریدان دیرینه رامانا می گوید:
شری رامانا به مبتدیان در تفحص خود توصیه می کرد که توجهشان را معطوف کنند به احساس درونیِ من و تا هرزمان که شد آن را همان جا نگه دارند. بهشان گفته می شد هرگاه می بینند حواسشان توسط افکار دیگر پرت شد باید دوباره به آگاهی از فکر "من" برش گردانند. او برای کمک به پیش برد این روند روش های مختلفی پیشنهاد کرد - فرد می تواند سوال کند "من کی ام؟" یا "این من از کجا آمده است؟" — اما در هر حال مقصود نهایی آگاهی مستمر از "منی" بود که خود را مسئول تمام کنش های بدن و ذهن می انگارد. [ web ۴]
گادمن می گوید تفحص خود می تواند در همه وقت انجام شود:
به تفحص خود نباید به عنوان مراقبه ای که ساعتی معین در مکانی معین و با وضعیتی خاص انجام می گردد نگاه شود؛ تفحص خود باید در تمام ساعات بیداری، صرف نظر از این که فرد مشغول به انجام چه کاری است انجام بگیرد. شری رامانا مهارشی هیچ گونه تعارضی میان تفحص خود و مشغولیت نمی دید و باور داشت با کمی تمرین می توان تحت هر شرایطی این کار را انجام داد. گاهی می گفت تمرین منظم برای مبتدیان خوب است، اما او هرگز از نشستن در مدیتیشن های طولانی طرفداری نمی کرد و هرگاه می دید یکی از مریدانش تمایل به کنار گذاشتن فعالیت های روزمره خود برای یک زندگی مراقبه گرانه را از خود نشان می دهد مخالفت خود را اظهار می کرد. [ web ۴]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفرامانا آموزید که با معطوف نگه داشتن توجه به فکر "من"، اندیشه ی "من" ناپدید می گردد، تنها "من - من"[ web ۱] یا خودآگاهی می ماند، "آگاهیِ ناتلاشمندانه از بودن"[ ۲] منتج می شود و با ماندن در کنار این آگاهی، [ web ۲] واساناها که نیروی انگیزنده افکار و اعمال و همچنین علت برخاستن اندیشه ی "من" هستند[ ۳] به محض برخاستن از میان می روند، با تمرین مداوم سرانجام فکر "من" دیگر هیچ گاه نمی خیزد که در این صورت می گویند شناخت خود ( یا آتماجنانا ) یا رهایی ( چرخه شکنی ) اتفاق افتاده است. [ ۴]
رامانا یک اوپادشا در اختیار شاگردان قرار می داد[ web ۳] که به خود حقیقی مرید اشاره داشت و حقیقت آن را به او نشان می داد. [ ۵] دیوید گادمن نویسنده و از مریدان دیرینه رامانا می گوید:
شری رامانا به مبتدیان در تفحص خود توصیه می کرد که توجهشان را معطوف کنند به احساس درونیِ من و تا هرزمان که شد آن را همان جا نگه دارند. بهشان گفته می شد هرگاه می بینند حواسشان توسط افکار دیگر پرت شد باید دوباره به آگاهی از فکر "من" برش گردانند. او برای کمک به پیش برد این روند روش های مختلفی پیشنهاد کرد - فرد می تواند سوال کند "من کی ام؟" یا "این من از کجا آمده است؟" — اما در هر حال مقصود نهایی آگاهی مستمر از "منی" بود که خود را مسئول تمام کنش های بدن و ذهن می انگارد. [ web ۴]
گادمن می گوید تفحص خود می تواند در همه وقت انجام شود:
به تفحص خود نباید به عنوان مراقبه ای که ساعتی معین در مکانی معین و با وضعیتی خاص انجام می گردد نگاه شود؛ تفحص خود باید در تمام ساعات بیداری، صرف نظر از این که فرد مشغول به انجام چه کاری است انجام بگیرد. شری رامانا مهارشی هیچ گونه تعارضی میان تفحص خود و مشغولیت نمی دید و باور داشت با کمی تمرین می توان تحت هر شرایطی این کار را انجام داد. گاهی می گفت تمرین منظم برای مبتدیان خوب است، اما او هرگز از نشستن در مدیتیشن های طولانی طرفداری نمی کرد و هرگاه می دید یکی از مریدانش تمایل به کنار گذاشتن فعالیت های روزمره خود برای یک زندگی مراقبه گرانه را از خود نشان می دهد مخالفت خود را اظهار می کرد. [ web ۴]
