تعمید اطفال

[ویکی فقه] به اعتقاد مسیحیت، تعمید اطفال همانند تعمید بالغان، دارای حجیت و سر آغاز رهایی کودک از سرشت هبوط یافته انسانی است. و این عمل مختص به مسیحیت نبوده و قبل از ظهور حضرت عیسی نیز به منظور توبه از گناه مرسوم بوده است.
به اعتقاد اولین گروه های کلیسایی (کاتولیک و ارتودوکس)، تعمید اطفال همانند تعمید بالغان، دارای حجیت و سر آغاز رهایی کودک از سرشت هبوط یافته انسانی، تشرف او به جمع فرزندان خدا، غسل تولد تازه و احیا به واسطه روح القدس است. کتکیزم کاتولیک در این باره می نویسد: "کودکان در حالی که با سرشت هبوط یافته انسانی متولد می شوند و به گناه اولیه آلوده اند، احتیاج به تولد دوباره در مراسم غسل تعمید دارند تا از قدرت ظلمت رها شوند و به قلمرو آزادی فرزندان خدا وارد شوند، قلمرویی که همه انسان ها به آن فرا خوانده شده اند. لذا این عمل همانند تعمید بالغان، در زمره اولین راز از هفت راز مقدس (Seven Sacrament) کلیسایی محسوب می گردد؛ هر چند تعمید که از زبان یونان باستان به معنای "غوطه ور کردن" و "فرو بردن" اخذ شده، مختص به مسیحیت نبوده و قبل از ظهور حضرت عیسی نیز به منظور توبه از گناه مرسوم بوده است. بنابر این مسیحیت ادامه دهنده این سنت محسوب می گردد؛ چنانکه در در این وقت اورشلیم و تمام یهودیه و جمیع حوالی اُرد ُن ّ نزد او بیرون می آمدند و به گناهان خود اعتراف کرده در اُرد ُن از وی تعمید می یافتند. و یحیی تعمید دهنده در بیابان ظاهر شد و بجهت آمرزش گناهان به تعمید توبه موعظه می نمود. و تمامی مرز و بوم یهودیه و جمیع سکنه اورشلیم نزد وی بیرون شدند و به گناهان خود معترف گردیده در رود ا ُرد ُن از او تعمید می یافتند. صراحتا به وجود چنین عملی به منظور آمرزش از گناه در میان یهود اشاره شده است.
نحوه انجام غسل تعمید
این آیین که اولین گزارش ها در خصوص آن در نوشته های اوریجن و ترتولیان مشاهد می شود، طی قرون و بر حسب شرایط، دستخوش تحولات فراوانی گشت؛ و اوج این تغییرات در طول قرون وسطی تا شورای دوم واتیکان صورت پذیرفت. تعمید در مؤثرترین روش، با سه بار فرو رفتن فرد داوطلب در آبی که برای تعمید آماده شده (کشیش با گذاشتن کف دست خود بر آب و خواندن دعا و دمیدن بر آن، آب را برای انجام غسل تعمید آماده می سازد. البته در صورت اضطرار می توان از این کار صرف نظر کرد.) صورت می گیرد اما در پی تغییری از گذشته، با سه بار ریختن آب بر سر فرد تعمید گیرنده، این آیین انجام می شود. در هر بار ریختن آب، تعمید دهنده که می تواند در صورت لزوم، فردی غیر کشیش باشد، این جملات را بر زبان جاری می سازد: «ای (فلانی)، من تو را به نام پدر، پسر و روح القدس تعمید می دهم.» و کشیش با نشان دادن صلیب و گفتن جملاتی سعی می کند شریر را از درون طفل خارج و او را از گناه پاک کند. در طول مراسم تعمید، مواقعی را که باید تعمیدگیرنده پاسخی بدهد و یا جملاتی را به زبان براند، کشیش با کمک والدین طفل یا پدر و مادر تعمیدی (. Godfather And Godmother، or Godparent) این مراسم را اجرا می کند و از آنها می خواهد که جملات را تکرار کنند. در کلیسای ارتودوکس، تعمید برای کودکانی که قادر به فرو رفتن به زیر آب هستند به همان شکل انجام می گیرد. اما برای کودکان کوچکتر که توان سر به زیر آب بردن را دارند، فرد تعمیددهنده با گذاشتن دست بر صورت طفل مانع ورود آب به ریه های طفل می شود.در صورت اضطرار و عدم توانایی غوطه ور شدن در آب، به سه بار ریختن آب بر سر کودک و تکرار جملات مربوط به این آیین بسنده می گردد. یکی از تفاوتهای میان کلیسای کاتولیک و ارتودوکس در تعمید اطفال، آن است که در کلیسای ارتودوکس، دو آیین تایید و تعمید پشت سر هم انجام می شود اما در کلیسای کاتولیک این آیین با فاصله و به دست اسقف انجام می گیرد.
نقش کلیسا در تعمید اطفال
کلیسا برای خود، والدین، و "پدر و مادر تعمیدی" نقش مؤثری را در اجرای تعمید، و حمایت و آموزش بعد تعمید در نظر گرفته است. "یاری والدین برای بالندگی و شکوفایی فیض تعمید اهمیت دارد و همچنین است نقش "پدر تعمیدی" و "مادر تعمیدی"، که باید از مؤمنان راسخ و شایسته ای برای کمک به تعمید یافته گان جدید (کودکان و یا بالغان) باشند، که در مسیر حیات مسیحی حرکت می کنند. وظیفه آنها واقعاً وظیفه ای کلیسایی است. کل جماعت کلیسایی مسئولیت رشد و محافظت از فیض تعمید را بر عهد دارد. والدین موظفند فرزندشان را بعد از گرفتن تعمید، در جهت رشد و بالندگی در امور مسیحی حمایت کنند و کلیسا که عهده دار رشد جامعه مسیحی می باشد، یاری دهنده والدین در امر پرورش اطفال محسوب می گردد. هر چند این یاری، بیشتر در حد همان برنامه های عمومی کلیسایی است، و عمده مسئولیت این مسیر متوجه والدین می باشد.اما نقش والدین تعمیدی یا همان پدر و مادر تعمیدی که در حال حاضر بیشتر به یک جایگاه سمبولیک می ماند، به عنوان حامی رشد و نمو دینی طفل، و ناظر بر عملکرد والدین در تربیت مسیحی کودکان محسوب می شود. البته طبق سنت کلیسایی، نقش والدین تعمیدی تنها محدود به آنچه کلیسا تعیین کرده نمی شود و گاهی فراتر از آن نیز می رود؛ مانند نگهداری فرزند در صورتی که والدین او فوت کرده باشند و غیره. اولین اشاره ها به واژه کفیل یا حامی (Sponsor) را می توان در نوشته های ترتولیان در قرن دوم مشاهد کرد؛ که بطور رسمی در شورای مانیز (۸۱۳. م)، شورای ترنت (۱۵۴۵-۱۵۶۳) و شورای دوم واتیکان در قرن بیستم مطرح گردید و در برخی از این شوراها محدودیت هایی برای مشارکت در آثار این پیوند قائل شدند. البته در بعضی از جوامع مسیحی، این رسم کلیسایی مورد سوء استفاده قرار گرفته و برخی از خانواده ها برای در امان بودن از شر قدرتهای منطقه ای و قبیله ای، امنیت خود را با انتخاب والدین تعمیدی فرزندانشان از میان افراد خاص و صاحب قدرت ایجاد می کنند.
سرنوشت اطفال فوت شده
...