برنامه های تعدیل ساختاری یا سپ ها ( به انگلیسی: Structural adjustment programmes ) شامل وام های ارائه شده توسط صندوق بین المللی پول و بانک جهانی به کشورهایی است که بحران های اقتصادی را تجربه کرده اند. این دو نهاد برتون وودزی کشورهای قرض گیرنده را ملزم می کنند در ازای گرفتن وام های جدید ( و یا نرخ های بهره پایین تر در وام های موجود ) سیاست های خاصی را پیاده کنند. این بند مشروط بودن منظم به وام به دلیل اثرات آن در بخش های اجتماعی مورد انتقاد واقع شده است. سپ ها با هدف کاهش عدم تعادل مالی کشور استقراض کننده در کوتاه مدت و میان مدت یا به منظور تنظیم اقتصاد رای رسیدن به رشد بلند مدت ایجاد شده اند. بانکی که یک کشور استقراض کننده از آن وام می گیرد به نوع ضرورت بستگی دارد. صندوق بین المللی پول معمولاً سیاست های ثبات را پیاده سازی می کند و بانک جهانی مسئول تنظیم اقدامات است. قرار است سپ ها به اقتصاد کشورهای در حال توسعه اجازه بدهد که بیشتر بازار محور شوند. این هدف آنان را وادار می کند بر تجارت و تولید تمرکز بیشتر داشته باشند تا بتواند به تقویت اقتصاد شان منجر شود. سپ ها از طریق شروطشان به طور کلی برنامه ها و سیاست های «بازار آزاد» را پیاده می کنند.
این برنامه ها شامل تغییرات داخلی ( به ویژه خصوصی سازی و مقررات زدایی ) و همچنین خارجی، خصوصاً کاهش موانع تجاری هستند. کشورهایی که موفق به تصویب این برنامه ها نشوند ممکن است در معرض تدابیر انضباطی مالی سختگیرانه قرار بگیرند. منتقدان استدلال می کنند که تهدید مالی برای کشورهای فقیر به منظور باج دادن است و این که کشورهای فقیر هیچ چاره ای جز به پیروی ندارند. از اواخر ۱۹۹۰ دهه برخی از طرفداران تعدیل ساختاری مانند بانک جهانی از «کاهش فقر» به عنوان یک هدف سخن گفته اند. سپ ها اغلب به دلیل پیاده سازی یک شکل سیاست بازار آزاد و عدم درگیر بودن از کشور استقراض کننده مورد انتقادند.
برنامه های تعدیل ساختاری سیاست های آزادسازی اقتصادی را پیاده کردند که اثرات پرشماری بر نهادهای اقتصادی کشورهایی که دچار آنها شدند گذاشتند.
پس از جنگ جهانی دوم, یک نظریه توسعه متکی بر صنعتی سازی جایگزین واردات ( ISI ) به پارادایم همگانی بدل شده بود. این نظریه شامل جایگزینی واردات خارجی با کالاهای تولید شده توسط صنایع ملی با کمک مداخله دولت بود. مداخله دولت شامل فراهم آوری زیرساخت های مورد نیاز صنعت مربوطه، حفاظت از این صنایع محلی علیه رقابت خارجی، افزایش دادن بیش از حد ارزش پول ملی , ملی سازی صنایع کلیدی و زیست کم هزینه کارگران در نواحی شهری بود. [ ۱] با مقایسه این تدابیر که جهتگیری به سوی درون کشور داشتند با سیاست های آزادسازی داشتند واضح شد که مدل ساختارگرایانه در جریان بحران بدهی آمریکای لاتین به طور کامل با سپ ها جایگزین شده اند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفاین برنامه ها شامل تغییرات داخلی ( به ویژه خصوصی سازی و مقررات زدایی ) و همچنین خارجی، خصوصاً کاهش موانع تجاری هستند. کشورهایی که موفق به تصویب این برنامه ها نشوند ممکن است در معرض تدابیر انضباطی مالی سختگیرانه قرار بگیرند. منتقدان استدلال می کنند که تهدید مالی برای کشورهای فقیر به منظور باج دادن است و این که کشورهای فقیر هیچ چاره ای جز به پیروی ندارند. از اواخر ۱۹۹۰ دهه برخی از طرفداران تعدیل ساختاری مانند بانک جهانی از «کاهش فقر» به عنوان یک هدف سخن گفته اند. سپ ها اغلب به دلیل پیاده سازی یک شکل سیاست بازار آزاد و عدم درگیر بودن از کشور استقراض کننده مورد انتقادند.
برنامه های تعدیل ساختاری سیاست های آزادسازی اقتصادی را پیاده کردند که اثرات پرشماری بر نهادهای اقتصادی کشورهایی که دچار آنها شدند گذاشتند.
پس از جنگ جهانی دوم, یک نظریه توسعه متکی بر صنعتی سازی جایگزین واردات ( ISI ) به پارادایم همگانی بدل شده بود. این نظریه شامل جایگزینی واردات خارجی با کالاهای تولید شده توسط صنایع ملی با کمک مداخله دولت بود. مداخله دولت شامل فراهم آوری زیرساخت های مورد نیاز صنعت مربوطه، حفاظت از این صنایع محلی علیه رقابت خارجی، افزایش دادن بیش از حد ارزش پول ملی , ملی سازی صنایع کلیدی و زیست کم هزینه کارگران در نواحی شهری بود. [ ۱] با مقایسه این تدابیر که جهتگیری به سوی درون کشور داشتند با سیاست های آزادسازی داشتند واضح شد که مدل ساختارگرایانه در جریان بحران بدهی آمریکای لاتین به طور کامل با سپ ها جایگزین شده اند.
wiki: تعدیل ساختاری