تصویرسازی مولکولی ( به انگلیسی: Molecular imaging ) به روشی گویند که به طور مستقیم و غیرمستقیم توزیع فضایی و زمانی فرایندهای مولکولی و سلولی را برای کاربردهای زیست - شیمی، زیست شناسی، تشخیصی یا درمانی بررسی و ثبت می کند. [ ۱] توانایی ردیابی مولکول هایی خاص در مکان های مشخص آناتومیک در موجودات زنده، تصویربرداری مولکولی نامیده می شود. تصویربردای مولکولی می تواند در شناخت مسیرهای متابولیک، ساختار بافت ها و مطالعه حیوانات کوچک به کار گرفته شود. در این نوع تصویربرداری هدف مطالعه در سطح مولکولی و حتی زیرمولکولی به صورت غیرتهاجمی و بدون آسیب رساندن به موجود زنده است. از توانایی های این نوع از تصویربرداری می توان در تشخیص و حتی درمان برخی از بیماری ها همچون سرطان و بیماری های قلبی عروقی استفاده کرد.
همچنین این تکنیک می تواند برای بهبود روش های درمان و بهینه سازی داروها در آزمایش های پیش کلینیکی و سپس کاربردهای کلینیکی استفاده شود.
از سوی دیگر استفاده از این نوع تصویربرداری در آینده می تواند توجیهات اقتصادی زیادی را به دنبال داشته باشد چرا که با تلفیق تصویربرداری مولکولی و عملکردی، در کنار علم ژنتیک، می توان راه های درمان کم هزینه تر و کاراتری را بدست آورد.
در تصویربرداری مولکولی از پروب هایی به نام بیومارکر استفاده می شود که امکان شناسایی بخش خاصی را فراهم می سازند. این مواد با محیط اطراف خود واکنش می دهند و از اثرات این واکنش در تصویرسازی استفاده می شود. همان طور که می دانیم در تصویربرداری عادی معمولاً تغییراتی مانند تغییر در غلظت یا تراکم بیشتر مورد توجه بوده است.
امروزه زمینه های تحقیقاتی بسیاری در ارتباط با تصویربرداری مولکولی هستند. بسیاری از پژوهش ها به دنبال یافتن راهی برای تشخیص زود هنگام بیماری ها با توجه به آرایش مولکول ها پیش از بروز نشانه های معمول بیماری هستند. بخش دیگری از تحقیقات بر مطالعه ژن ها برای یافتن بیومارکرهای جدید تمرکز دارند.
بخش مهمی از تصویربرداری مولکولی به تصویربرداری از حیوانات کوچک اختصاص یافته است. از آن جا که استفاده از حیوانات کوچک در تحقیقات در حال گسترش است، اهمیت تصویربرداری از آن ها افزایش می یابد. این نوع از تصویربرداری در درجه اول باید از قدرت تفکیک مکانی بالا برخوردار باشد که مکان یابی مناسب در حیوان ممکن شود و در درجه دوم از حساسیت بالا برخوردار باشد که بتواند نحوه توزیع مولکول ها و تمرکز آن ها را به خوبی گزارش کند. از آن جا که موش ها مدلی مناسب با ویژگی هایی نزدیک به ساختار بدن انسان هستند، بیشترین طیف تصویربرداری مولکولی از حیوانات را به خود اختصاص داده اند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفهمچنین این تکنیک می تواند برای بهبود روش های درمان و بهینه سازی داروها در آزمایش های پیش کلینیکی و سپس کاربردهای کلینیکی استفاده شود.
از سوی دیگر استفاده از این نوع تصویربرداری در آینده می تواند توجیهات اقتصادی زیادی را به دنبال داشته باشد چرا که با تلفیق تصویربرداری مولکولی و عملکردی، در کنار علم ژنتیک، می توان راه های درمان کم هزینه تر و کاراتری را بدست آورد.
در تصویربرداری مولکولی از پروب هایی به نام بیومارکر استفاده می شود که امکان شناسایی بخش خاصی را فراهم می سازند. این مواد با محیط اطراف خود واکنش می دهند و از اثرات این واکنش در تصویرسازی استفاده می شود. همان طور که می دانیم در تصویربرداری عادی معمولاً تغییراتی مانند تغییر در غلظت یا تراکم بیشتر مورد توجه بوده است.
امروزه زمینه های تحقیقاتی بسیاری در ارتباط با تصویربرداری مولکولی هستند. بسیاری از پژوهش ها به دنبال یافتن راهی برای تشخیص زود هنگام بیماری ها با توجه به آرایش مولکول ها پیش از بروز نشانه های معمول بیماری هستند. بخش دیگری از تحقیقات بر مطالعه ژن ها برای یافتن بیومارکرهای جدید تمرکز دارند.
بخش مهمی از تصویربرداری مولکولی به تصویربرداری از حیوانات کوچک اختصاص یافته است. از آن جا که استفاده از حیوانات کوچک در تحقیقات در حال گسترش است، اهمیت تصویربرداری از آن ها افزایش می یابد. این نوع از تصویربرداری در درجه اول باید از قدرت تفکیک مکانی بالا برخوردار باشد که مکان یابی مناسب در حیوان ممکن شود و در درجه دوم از حساسیت بالا برخوردار باشد که بتواند نحوه توزیع مولکول ها و تمرکز آن ها را به خوبی گزارش کند. از آن جا که موش ها مدلی مناسب با ویژگی هایی نزدیک به ساختار بدن انسان هستند، بیشترین طیف تصویربرداری مولکولی از حیوانات را به خود اختصاص داده اند.
wiki: تصویرسازی مولکولی