تصرف هند شرقی هلند توسط ژاپن ( به لاتین: Japanese occupation of the Dutch East Indies ) اشغال هند شرقی هلند ( اندونزی کنونی ) توسط امپراتوری ژاپن در طی جنگ جهانی دوم بود که از سال ۱۹۴۲ تا ۱۹۴۵ ادامه داشت. [ ۱]
اندونزی بخشی از امپراتوری استعماری هلند بود. مردم اندونزی مجبور بودند هم علیه اشغالگران ژاپنی و هم استعمارگران هلندی مبارزه مسلحانه کنند.
در ۱۷ اوت ۱۹۴۵، در جاکارتا، احمد سوکارنو، که رئیس کمیته آماده سازی استقلال بود، جمهوری را اعلام کرد. وی همچنین اولین رئیس جمهور آن شد. روز بعد، قانون اساسی تصویب شد، دولت ملی ایجاد شد و پارلمان موقت تشکیل شد. طبق قانون اساسی، شاخه های تولید مهم برای دولت و زندگی مردم به مالکیت دولت منتقل شدند. این کشور زمین، آب و منابع طبیعی را به دست خود گرفت. قانون اساسی همچنین امکان برقراری کنترل دولت بر فعالیتهای انحصارهای خارجی، اعلام حقوق دموکراتیک برای مردم، برابری کلیه شهروندان، حق کار، تحصیلات، آزادی تشکل ها، گفتار، مطبوعات، مذهب و غیره را فراهم کرد. این مقررات تحت فشار نیروهای چپ که کمونیست ها بیشترین فعالیت را داشتند در قانون اساسی وارد شد. یکی از اولین اقدامات سوکارنو به عنوان رئیس جمهوری نیز حکمی کوتاه اما قابل توجه بود که در ۳۰ اوت ۱۹۴۵ به امضای وی رسید، در آن وی از همشهریان خواست تا در یک جلسه تبریک بگویند: "Merdeka!" /"آزادی!"/. بعداً رئیس جمهور آن را گسترش داد و شعار "Merdeka! Merdeka Tetap "/" آزادی! آزادی برای همیشه! "/.
اعلام جمهوری در واقع به معنای فراخوانی برای یک قیام عمومی بود، زیرا در آن زمان اندونزی هنوز تحت اشغال ژاپن بود. ژاپن که در همه جبهه ها شکست خورده بود، سعی در ایجاد یک دولت دست نشانده «مستقل» داشت که از نزدیک با دولت اشغالگر مرتبط باشد. کاملاً طبیعی است که چنین «استقلال» ای توسط هلندی ها یا انگلیسی ها که فقط بهانه ای برای شروع مداخله می جستند، تشخیص داده نمی شد.
قیام تقریباً از همه جا آغاز شد. اندونزیایی ها در همه جا واحدهای ژاپنی را خلع سلاح کردند، اسلحه های آنها را به دست گرفتند، گروه های جنگی تشکیل دادند که بعداً تشکیل ارتش ملی اندونزی را آغاز کردند. نوعی قدرت دوگانه در کشور ایجاد شد: کمیته های ملی جمهوری و گروه های مسلح آنها همزمان با دولت و ارتش ژاپن کار می کردند. اما اندونزیایی ها مجبور شدند سال ها برای آزادی و استقلال خود بجنگند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفاندونزی بخشی از امپراتوری استعماری هلند بود. مردم اندونزی مجبور بودند هم علیه اشغالگران ژاپنی و هم استعمارگران هلندی مبارزه مسلحانه کنند.
در ۱۷ اوت ۱۹۴۵، در جاکارتا، احمد سوکارنو، که رئیس کمیته آماده سازی استقلال بود، جمهوری را اعلام کرد. وی همچنین اولین رئیس جمهور آن شد. روز بعد، قانون اساسی تصویب شد، دولت ملی ایجاد شد و پارلمان موقت تشکیل شد. طبق قانون اساسی، شاخه های تولید مهم برای دولت و زندگی مردم به مالکیت دولت منتقل شدند. این کشور زمین، آب و منابع طبیعی را به دست خود گرفت. قانون اساسی همچنین امکان برقراری کنترل دولت بر فعالیتهای انحصارهای خارجی، اعلام حقوق دموکراتیک برای مردم، برابری کلیه شهروندان، حق کار، تحصیلات، آزادی تشکل ها، گفتار، مطبوعات، مذهب و غیره را فراهم کرد. این مقررات تحت فشار نیروهای چپ که کمونیست ها بیشترین فعالیت را داشتند در قانون اساسی وارد شد. یکی از اولین اقدامات سوکارنو به عنوان رئیس جمهوری نیز حکمی کوتاه اما قابل توجه بود که در ۳۰ اوت ۱۹۴۵ به امضای وی رسید، در آن وی از همشهریان خواست تا در یک جلسه تبریک بگویند: "Merdeka!" /"آزادی!"/. بعداً رئیس جمهور آن را گسترش داد و شعار "Merdeka! Merdeka Tetap "/" آزادی! آزادی برای همیشه! "/.
اعلام جمهوری در واقع به معنای فراخوانی برای یک قیام عمومی بود، زیرا در آن زمان اندونزی هنوز تحت اشغال ژاپن بود. ژاپن که در همه جبهه ها شکست خورده بود، سعی در ایجاد یک دولت دست نشانده «مستقل» داشت که از نزدیک با دولت اشغالگر مرتبط باشد. کاملاً طبیعی است که چنین «استقلال» ای توسط هلندی ها یا انگلیسی ها که فقط بهانه ای برای شروع مداخله می جستند، تشخیص داده نمی شد.
قیام تقریباً از همه جا آغاز شد. اندونزیایی ها در همه جا واحدهای ژاپنی را خلع سلاح کردند، اسلحه های آنها را به دست گرفتند، گروه های جنگی تشکیل دادند که بعداً تشکیل ارتش ملی اندونزی را آغاز کردند. نوعی قدرت دوگانه در کشور ایجاد شد: کمیته های ملی جمهوری و گروه های مسلح آنها همزمان با دولت و ارتش ژاپن کار می کردند. اما اندونزیایی ها مجبور شدند سال ها برای آزادی و استقلال خود بجنگند.
