تصرف مالایا توسط ژاپن ( انگلیسی: Japanese occupation of Malaya ) تصرف مالایای بریتانیا توسط امپراتوری ژاپن در طول جنگ جهانی دوم بود که از سال ۱۹۴۱ تا ۱۹۴۵ ادامه داشت.
حدود ۸۰٬۰۰۰ سرباز انگلیس، هندی و استرالیایی در سنگاپور اسیر جنگی شدند و به ۵۰٬۰۰۰ اسیر ژاپنی ها در نبردهای اولیه شبه جزیره مالایا پیوستند. بسیاری از آنها با انجام کار اجباری می مردند. حدود ۴۰۰۰۰ سرباز هندی به ارتش ملی هند پیوستند و در کنار ژاپنی ها جنگیدند. بسیاری از آن ها بعدها به عنوان نیروی کار اجباری برای ساخت راه آهن برمه، محل پل رودخانه کوای به کار گرفته شدند.
روند استعمارزدایی در شبه جزیره مالایا شامل مالزی، سنگاپور و برونئی، که از آسیایی های استعمارشده توسط انگلیس بودند، نسبتاً آرام پیش رفت، که در مقایسه با کشورهای همسایه جنوب شرقی آسیا کاملاً تضاد داشت.
مالایا در سال ۱۹۵۷ موفق به کسب استقلال سیاسی شد و در سال ۱۹۶۳ تشکیل فدراسیون مالزی اعلام شد. طبق قانون اساسی، مالزی از ۱۸ ایالت تشکیل شده است که ۹ ایالت از آنها ایالت هایی هستند که در راس آنها پادشاهان موروثی قرار دارند. پادشاهان از ترکیب خود برای مدت هفت سال عالی ترین حاکم کشور را انتخاب می کنند. دولت مرکزی به ریاست نخست وزیر نقش مهمی دارد. تونکو عبدالرحمان اولین نخست وزیر مالزی مستقل بود.
سنگاپور، که در یک زمان به عنوان یک بندر حمل و نقل رایگان ایجاد شده بود، پس از تشکیل فدراسیون مالزی بخشی از این کشور شد. با این حال، به زودی سنگاپوری ها احساس نابرابر بودن موقعیت خود را در این شکل گیری ایالتی کردند. در اوت ۱۹۶۵، تونکو عبدالرحمان و سیاستمدار مشهور سنگاپور لی کوآن یو ( از ۱۹۵۹ تا ۱۹۹۰ اولین نخست وزیر جمهوری سنگاپور بود ) توافق نامه ای در مورد خروج سنگاپور از مالزی را امضا کردند. در ۹ اوت ۱۹۶۵، استقلال سنگاپور اعلام شد و در دسامبر همان سال، وضعیت جمهوری به طور رسمی به آن اختصاص یافت.
در مورد برونئی، این کشور سلطنتی در سال ۱۹۶۴ استقلال خود را اعلام کرد. فعالیت نسبتاً ضعیف جنبش آزادی ملی در برونئی در درجه اول با ثبات سطح معیشتی نسبتاً بالای جمعیت و احترام سنتی به قدرت سلطان مرتبط است. اساس رونق کشور تولید و صادرات نفت است.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفحدود ۸۰٬۰۰۰ سرباز انگلیس، هندی و استرالیایی در سنگاپور اسیر جنگی شدند و به ۵۰٬۰۰۰ اسیر ژاپنی ها در نبردهای اولیه شبه جزیره مالایا پیوستند. بسیاری از آنها با انجام کار اجباری می مردند. حدود ۴۰۰۰۰ سرباز هندی به ارتش ملی هند پیوستند و در کنار ژاپنی ها جنگیدند. بسیاری از آن ها بعدها به عنوان نیروی کار اجباری برای ساخت راه آهن برمه، محل پل رودخانه کوای به کار گرفته شدند.
روند استعمارزدایی در شبه جزیره مالایا شامل مالزی، سنگاپور و برونئی، که از آسیایی های استعمارشده توسط انگلیس بودند، نسبتاً آرام پیش رفت، که در مقایسه با کشورهای همسایه جنوب شرقی آسیا کاملاً تضاد داشت.
مالایا در سال ۱۹۵۷ موفق به کسب استقلال سیاسی شد و در سال ۱۹۶۳ تشکیل فدراسیون مالزی اعلام شد. طبق قانون اساسی، مالزی از ۱۸ ایالت تشکیل شده است که ۹ ایالت از آنها ایالت هایی هستند که در راس آنها پادشاهان موروثی قرار دارند. پادشاهان از ترکیب خود برای مدت هفت سال عالی ترین حاکم کشور را انتخاب می کنند. دولت مرکزی به ریاست نخست وزیر نقش مهمی دارد. تونکو عبدالرحمان اولین نخست وزیر مالزی مستقل بود.
سنگاپور، که در یک زمان به عنوان یک بندر حمل و نقل رایگان ایجاد شده بود، پس از تشکیل فدراسیون مالزی بخشی از این کشور شد. با این حال، به زودی سنگاپوری ها احساس نابرابر بودن موقعیت خود را در این شکل گیری ایالتی کردند. در اوت ۱۹۶۵، تونکو عبدالرحمان و سیاستمدار مشهور سنگاپور لی کوآن یو ( از ۱۹۵۹ تا ۱۹۹۰ اولین نخست وزیر جمهوری سنگاپور بود ) توافق نامه ای در مورد خروج سنگاپور از مالزی را امضا کردند. در ۹ اوت ۱۹۶۵، استقلال سنگاپور اعلام شد و در دسامبر همان سال، وضعیت جمهوری به طور رسمی به آن اختصاص یافت.
در مورد برونئی، این کشور سلطنتی در سال ۱۹۶۴ استقلال خود را اعلام کرد. فعالیت نسبتاً ضعیف جنبش آزادی ملی در برونئی در درجه اول با ثبات سطح معیشتی نسبتاً بالای جمعیت و احترام سنتی به قدرت سلطان مرتبط است. اساس رونق کشور تولید و صادرات نفت است.
wiki: تصرف مالایا توسط ژاپن