تسمیع

لغت نامه دهخدا

تسمیع. [ ت َ ] ( ع مص ) تشنیع کردن و تشهیر نمودن. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ) ( از ناظم الاطباء ). افشا و آشکار کردن عیب کسی و مشهور و رسوا کردن او را. ( از اقرب الموارد ) ( از المنجد ) ( از متن اللغة ): و من الحدیث «من سمع بعبد سمع اﷲبه » سمعاﷲ به اسامع خلقه ، شهره و شنع علیه. ( از متن اللغة ). || منتشر کردن ذکر کسی. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ) ( ناظم الاطباء ). زائل ساختن گمنامی از کسی یا پراکنده ساختن ذکر او. ( از اقرب الموارد ) ( ازالمنجد ). || شنوانیدن آواز کسی را. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ) ( ناظم الاطباء ) ( از اقرب الموارد ) ( از المنجد ) ( از متن اللغة ). || گفتن «سمعاﷲ لمن حمده ». تسمیع پس از رکوع هر نماز مستحب است.

دانشنامه اسلامی

[ویکی فقه] تسمیع به گفتن «سمع اللّه لمن حمده» بعد از رکوع و در حالت ایستاده گفته می شود.
تسمیع در باب صلات آمده است‏
گفتن «سمع اللّه لمن حمده» پس از رکوع، در حالت ایستاده و آرامش بدن برای امام، مأموم و نیز کسی که نماز را فرادا می‏خواند مستحب است. مستحب است در نماز آیات پس از رکوع پنجم و دهم سمعله و در باقی رکوعها تنها تکبیر گفته شود.

wikifeqh: تسمیع

پیشنهاد کاربران

بپرس