تساوی معرف با معرف در صدق

[ویکی فقه] تساوی معرف با معرف در صدق، از اصطلاحات علم منطق بوده و به اشتراک معرِّف با معرَّف در تمام مصادیقف گفته می شود.
یکی از «شرایط تعریف» تساوی معرِّف با معرَّف در صدق است؛ یعنی هر چیزی که معرِّف بر آن صادق است معرَّف نیز باید بر آن صادق باشد و بر عکس؛ به عبارت دیگر، معرِّف باید جامع افراد و مانع اغیار باشد؛ به همین سبب، صحیح نیست که معرِّف مباین با معرَّف یا اعم و یا اخص از آن باشد.عدم صحت مباینت این دو بدین سبب است که مباین، قابل حمل بر مباین نیست و تصور یکی از آن دو باعث تصور دیگری نمی شود؛ مانند: انسان و حجر. معرِّف اعم نیز نمی تواند باشد، زیرا اعم به دلیل مانع اغیار نبودنش نمی تواند باعث شناسایی کنه و حقیقت معرَّف یا تمییز آن از غیرش باشد، چه اعم، اعم مطلق باشد؛ مانند تعریف انسان به حیوان، یا اعم من وجه باشد؛ مانند تعریف انسان به ابیض یا اسود. اخص نیز نمی تواند معرِّف باشد، زیرا جامع افراد نیست.
یادآوری
در کلمات منطق دانان گاهی از این شرط به «جامعیت و مانعیت تعریف» و همچنین «مطرّد و منعکس بودن تعریف» هم تعبیر می شود. معنای جمع، این است که معرِّف، همه افراد معرَّف را شامل شود. معنای منع این است که معرِّف، شیء دیگری غیر از مصادیق معرَّف را شامل نشود.اطراد نیز به معنای تلازم در ثبوت و انعکاس به معنای تلازم در انتفاء است؛ یعنی هر گاه معرِّف یافت شد معرَّف نیز یافت شود و هر گاه منتفی شد معرَّف هم منتفی شود.