[ویکی شیعه] تَسامُح در ادلّهٔ سنن، قاعدهای فقهی است که فقها بر اساس آن، در ادله و مستندات احکام مستحب سختگیری نمیکنند و شرایط احراز حجیت خبر واحد را ضروری نمیدانند. بر این اساس، ضعف سند روایتی که بیانگر حکم مستحب است، مانع عمل به آن نمی شود. دلیل این قاعده برخی روایات است که به اخبار «مَن بَلَغ» مشهورند. در گستره این قاعده و شمول آن نسبت به مکروهات و قصص اختلافاتی وجود دارد. برخی نیز با این قاعده به مخالفت برخاسته اند و آن را موجب تحریف دین میدانند.
منظور از تسامح، آسان گیری در پذیرش روایت و مراد از سنن احکام مستحبی است که گاه آن را به مکروهات و نیز به آداب و دستورات اخلاقی تعمیم می دهند.
ادلهٔ سنن، معمولاً راجع به اخبار آحاد است و قاعدهٔ تسامح، وابسته این است که اصل حجیت خبر واحد پذیرفته باشد. خبر فاقدِ شرایط حجیت، خیر ضعیف نامیده می شود و نمی تواند حکم شرعی را اثبات کند، اگر محتوای آن، وعده پاداشی در قبال انجام یک عمل باشد، این محتوا پذیرفته می شود.
منظور از تسامح، آسان گیری در پذیرش روایت و مراد از سنن احکام مستحبی است که گاه آن را به مکروهات و نیز به آداب و دستورات اخلاقی تعمیم می دهند.
ادلهٔ سنن، معمولاً راجع به اخبار آحاد است و قاعدهٔ تسامح، وابسته این است که اصل حجیت خبر واحد پذیرفته باشد. خبر فاقدِ شرایط حجیت، خیر ضعیف نامیده می شود و نمی تواند حکم شرعی را اثبات کند، اگر محتوای آن، وعده پاداشی در قبال انجام یک عمل باشد، این محتوا پذیرفته می شود.
wikishia: تسامح_در_ادله_سنن