تریوم ویرات اول ( به لاتین: Primus Triumviratus ) یا حکومت سه نفرهٔ اول نامی است که از ۶۰ تا ۵۳ق. م به اتحاد غیررسمی میان سه سیاستمدار قدرتمند اواخر دوران جمهوری روم، گایوس ژولیوس سزار، گنایوس پومپیئوس مانیوس، و مارکوس لیسینیوس کراسوس گفته می شود.
قانون اساسی روم مجموعه ای از موانعی پیچیده پیش بینی کرده بود که یک شخص نتواند بر دیگران تفوق سیاسی یابد و پادشاهی تأسیس کند. با هدف دور زدن این موانع قانونی، سزار، پومپیئوس و کراسوس اتحادی مخفی با یکدیگر منعقد نمودند که به موجب آن به یکدیگر وعده دادند توان و نفوذ خود را به سود دیگری به کار ببرند. بر طبق آنچه آدریان گولدسورثی∗ گفته، این اتحاد غیررسمی «در باطن خود اتحادی میان سه شخص با آرمان ها و جاه طلبی های سیاسی یکسان نبوده» بلکه آن اشخاص «در پی سودجویی و امتیازات شخصی خود بودند». ژولیوس سزار همچون شوهرعمه خود، گایوس ماریوس، پیرو جناح پوپولارها بود که از اصلاحات اجتماعی حمایت می کردند. افزون براین ها وی یک پونتیفکس ماکسیموس∗ ــ کشیش محوری در آیین روم باستان ــ بود و می توانست به طرز مؤثری در سیاست مداخله کند. پومپیئوس نیز بزرگترین ارتشتار زمان خود بود و نبردهایی در برابر سرتونی ها∗ ( ۷۲–۸۰ق. م ) ، مهرداد ششم ( ۶۳–۷۳ق. م ) ، و دزدان دریایی کیلیکیه∗ ( ۶۶ق. م ) را پیروز شده بود. کراسوس نیز هرچند فاتح نبرد با اسپارتاکوس ( ۷۱–۷۳ق. م ) بود اما بیشتر به سبب ثروت افسانه ای اش اشتهار داشت، ثروتی که به واسطه زمینخواری آن را تحصیل کرده بود. هم پومپیئوس و هم کراسوس شبکه حامیان گسترده ای برای خود داشتند. این اتحاد با ازدواج پومپیئوس با دختر سزار، جولیا∗ ، در ۵۹ق. م مستحکمتر شد.
به لطف این اتحاد، سزار فرماندهی عالی بر گل آلپ و ایلیریکوم را برای پنج سال در دست می گرفت، و بنابراین می توانست جنگ های گالی خود را آغاز کند. در سال ۵۶ق. م، تریوم ویرات در کنفرانس لوکا تجدید شد؛ کنفرانسی که در آن سه تریومویر موافقت کردند ایالات رومی را با یکدیگر به اشتراک بگذارند: سزار می توانست برای پنج سال دیگر گل آلپ را تحت فرمان داشته باشد، در حالیکه پومپیئوس ، هیسپانیا و کراسوس نیز سوریه را تصاحب می کردند. کراسوس بعدها همچنین جبهه ای علیه پارت ها گشود تا با فتوحات سزار در گل برابری کند، که البته با شکست مفتضحانه اش در نبرد حران و سربریده شدن خود در ۵۳ق. م به پایان رسید.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفقانون اساسی روم مجموعه ای از موانعی پیچیده پیش بینی کرده بود که یک شخص نتواند بر دیگران تفوق سیاسی یابد و پادشاهی تأسیس کند. با هدف دور زدن این موانع قانونی، سزار، پومپیئوس و کراسوس اتحادی مخفی با یکدیگر منعقد نمودند که به موجب آن به یکدیگر وعده دادند توان و نفوذ خود را به سود دیگری به کار ببرند. بر طبق آنچه آدریان گولدسورثی∗ گفته، این اتحاد غیررسمی «در باطن خود اتحادی میان سه شخص با آرمان ها و جاه طلبی های سیاسی یکسان نبوده» بلکه آن اشخاص «در پی سودجویی و امتیازات شخصی خود بودند». ژولیوس سزار همچون شوهرعمه خود، گایوس ماریوس، پیرو جناح پوپولارها بود که از اصلاحات اجتماعی حمایت می کردند. افزون براین ها وی یک پونتیفکس ماکسیموس∗ ــ کشیش محوری در آیین روم باستان ــ بود و می توانست به طرز مؤثری در سیاست مداخله کند. پومپیئوس نیز بزرگترین ارتشتار زمان خود بود و نبردهایی در برابر سرتونی ها∗ ( ۷۲–۸۰ق. م ) ، مهرداد ششم ( ۶۳–۷۳ق. م ) ، و دزدان دریایی کیلیکیه∗ ( ۶۶ق. م ) را پیروز شده بود. کراسوس نیز هرچند فاتح نبرد با اسپارتاکوس ( ۷۱–۷۳ق. م ) بود اما بیشتر به سبب ثروت افسانه ای اش اشتهار داشت، ثروتی که به واسطه زمینخواری آن را تحصیل کرده بود. هم پومپیئوس و هم کراسوس شبکه حامیان گسترده ای برای خود داشتند. این اتحاد با ازدواج پومپیئوس با دختر سزار، جولیا∗ ، در ۵۹ق. م مستحکمتر شد.
به لطف این اتحاد، سزار فرماندهی عالی بر گل آلپ و ایلیریکوم را برای پنج سال در دست می گرفت، و بنابراین می توانست جنگ های گالی خود را آغاز کند. در سال ۵۶ق. م، تریوم ویرات در کنفرانس لوکا تجدید شد؛ کنفرانسی که در آن سه تریومویر موافقت کردند ایالات رومی را با یکدیگر به اشتراک بگذارند: سزار می توانست برای پنج سال دیگر گل آلپ را تحت فرمان داشته باشد، در حالیکه پومپیئوس ، هیسپانیا و کراسوس نیز سوریه را تصاحب می کردند. کراسوس بعدها همچنین جبهه ای علیه پارت ها گشود تا با فتوحات سزار در گل برابری کند، که البته با شکست مفتضحانه اش در نبرد حران و سربریده شدن خود در ۵۳ق. م به پایان رسید.
wiki: تریوم ویرات اول