اصطلاح جنگ گالی ( به لاتین: Bellum Gallicum ) نبردهایی از سوی جمهوری روم برای به انقیاد درآوردن قبایل سرزمین گالیا ( امروزه شامل نواحی مرکزی و شمالی کشور کنونی فرانسه و تمامی بلژیک، لوکزامبورگ و بخش هایی از سوئیس، هلند و آلمان ) [ پانویس ۳] بود. این نبردها توسط ژولیوس سزار[ پانویس ۴] که با نام قیصر نیز شناخته می شود از ۵۸ تا ۵۰–۵۱ قبل از میلاد رهبری شدند. با وجود آنکه سزار گرایش به این داشت که نبردهای خود را به عنوان اقدامی دفاعی و پیشگیرانه از سوی روم و متحدین گالیایی آن جلوه دهد اما بسیاری از تاریخ نگاران بر این عقیده هستند که این نبردها جنگی امپریالیستی به تمام معنا بوده که خود با دقت طرح آنرا ریخته است و بواسطهٔ آن قصد داشته بر قدرت و اعتبار خود بیفزاید. [ ۳] [ ۴] [ ۵] [ ۶] او حوادث و وقایع این جنگ ها را در مجموعه کتاب های هفت جلدی خود به نام خاطراتی در باب جنگ گالی به تفصیل شرح داده است، کتابی که منبع اصلی حوادث این جنگ هاست.
سزار در طول کنسولی اش ( ۵۹ پیش از میلاد ) به لطف حمایت دو تریوم ویر دیگر ( پومپیئوس و کراسوس ) با قانون موسوم به «قانون واتینیا»[ پانویس ۵] در یکم مارس این سال مقام پروکنسولی ( فرمانداری ) بر استان های گالیا کیسالپینا[ پانویس ۶] و ایلیریکوم به مدت پنج سال و نیز فرماندهی بر ارتشی متشکل از سه لژیون را کسب نمود. [ پانویس ۷] اندکی بعد به موجب یک فرمان سنا مقام پروکنسولی برای استان گالیا ناربوننسیس ــ که پروکنسولش به صورت ناگهانی فوت شده بود ــ و نیز فرماندهی بر لژیون دهم را هم به دست آورد.
این حقیقت که در ابتدا استان ایلیریکوم به سزار واگذار شده بود و در ابتدای ۵۸ ق. م درست سه لژیون در آکوئیلیا مستقر بودند می تواند نشانگر این باشد که وی قصد داشته درست در همین ناحیه در پی شهرت و ثروت برآید و با آن قدرت و نفوذ نظامی و سیاسی اش را افزایش دهد. سزار در واقع نیازمند چنان پیروزی های برجسته نظامی بود که بتواند قدرتی شخصی برای خود دست و پا کند و بواسطه آن با قدرتی که پومپیئوس با نبردهای پیروزمند نظامی اش در شرق کسب کرده بود ( جنگ مهردادی سوم ) برابری کند.
با همین هدف بوده که محتملاً نبردی در ماورای آلپ کارنیک تا دانوب را در سر می پروراند و از تهدید فزایندهٔ قبایل داکی ها ( غالباً متناظر با رومانی امروزین ) بهره برداری می کرد؛ داکیانی که تحت رهبری بوربیستایی متحد شده بودند که مردم خود را به تصرف قلمروهای غربی رود تیسا رهنمون شده، دانوب را پشت سر گذارده و تمام مناطقی که دشت مجارستان امروزین در آن واقع است را منقاد خود ساخت امّا بالاتر از این ها به طرزی خطرناک به ایلیریکوم و ایتالیا نزدیک شده بود.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفسزار در طول کنسولی اش ( ۵۹ پیش از میلاد ) به لطف حمایت دو تریوم ویر دیگر ( پومپیئوس و کراسوس ) با قانون موسوم به «قانون واتینیا»[ پانویس ۵] در یکم مارس این سال مقام پروکنسولی ( فرمانداری ) بر استان های گالیا کیسالپینا[ پانویس ۶] و ایلیریکوم به مدت پنج سال و نیز فرماندهی بر ارتشی متشکل از سه لژیون را کسب نمود. [ پانویس ۷] اندکی بعد به موجب یک فرمان سنا مقام پروکنسولی برای استان گالیا ناربوننسیس ــ که پروکنسولش به صورت ناگهانی فوت شده بود ــ و نیز فرماندهی بر لژیون دهم را هم به دست آورد.
این حقیقت که در ابتدا استان ایلیریکوم به سزار واگذار شده بود و در ابتدای ۵۸ ق. م درست سه لژیون در آکوئیلیا مستقر بودند می تواند نشانگر این باشد که وی قصد داشته درست در همین ناحیه در پی شهرت و ثروت برآید و با آن قدرت و نفوذ نظامی و سیاسی اش را افزایش دهد. سزار در واقع نیازمند چنان پیروزی های برجسته نظامی بود که بتواند قدرتی شخصی برای خود دست و پا کند و بواسطه آن با قدرتی که پومپیئوس با نبردهای پیروزمند نظامی اش در شرق کسب کرده بود ( جنگ مهردادی سوم ) برابری کند.
با همین هدف بوده که محتملاً نبردی در ماورای آلپ کارنیک تا دانوب را در سر می پروراند و از تهدید فزایندهٔ قبایل داکی ها ( غالباً متناظر با رومانی امروزین ) بهره برداری می کرد؛ داکیانی که تحت رهبری بوربیستایی متحد شده بودند که مردم خود را به تصرف قلمروهای غربی رود تیسا رهنمون شده، دانوب را پشت سر گذارده و تمام مناطقی که دشت مجارستان امروزین در آن واقع است را منقاد خود ساخت امّا بالاتر از این ها به طرزی خطرناک به ایلیریکوم و ایتالیا نزدیک شده بود.
wiki: جنگ های گالی