ترکیب رسوب زدا

یک عامل پاک کننده رسوب و یا رسوب زدای شیمیایی مایعی است شیمیایی مورد استفاده برای حذف رسوبات آهکی از سطوح فلزی در تماس با آب داغ، از جمله در دیگهای بخار، آب گرم کن و کتری. آهک در رسوبات به دلیل وجود ترکیبات آهن به رنگ سفید یا قهوه ای دیده می شود. سطوح شیشه ای نیز ممکن است لکه های ناشی از رسوبات داشته باشند، همچنین بسیاری از سطوح سرامیکی موجود در حمام و آشپزخانه می توانند از مواد رسوب زدایی با خیال راحت برای از بین بردن این لکه ها استفاده کنند بدون اینکه روی لایه تأثیر بگذارد زیرا سرامیک و شیشه در برابر اکثر اسیدها واکنش نشان نمی دهند. [ ۱]
در عصر بادبان، کشتی های بادبانی به شدت از رشد ماهی ها و علف های هرز روی بدنه که به آن «فولینگ» می گویند آسیب می دیدند. از اواسط دهه 1700، ورقه های نازک مس و تقریباً 100 سال بعد، فلز مونتز، در تلاشی برای جلوگیری از رشد دریایی بر روی بدنه میخ زده شد. یکی از نمونه های معروف استفاده سنتی از غلاف فلزی، قیچی کاتی سارک است که به عنوان یک کشتی موزه در اسکله خشک در گرینویچ در انگلستان نگهداری می شود. رشد دریایی از طرق مختلف بر عملکرد ( و سودآوری ) تأثیر گذاشت:
حداکثر سرعت یک کشتی با آلوده شدن بدنه آن به رشد دریایی کاهش می یابد و جابجایی آن افزایش می یابد.
رسوب توانایی کشتی را برای حرکت در جهت باد مختل می کند.
برخی از رشدهای دریایی، مانند کرم های کشتی، به داخل بدنه فرو می روند و در طول زمان باعث آسیب شدید می شوند.
کشتی ممکن است موجودات دریایی مضر را به مناطق دیگر منتقل کند.
در حالی که پوشش های ضد رسوب از سال 1840 به بعد شروع به توسعه کردند، اولین پوشش های ضد رسوب تجاری عملی در حدود سال 1860 ایجاد شدند. یکی از اولین ثبت اختراعات تجاری موفق برای 'McIness' بود، یک ترکیب صابون فلزی با سولفات مس که روی یک پرایمر لاک روزین سریع خشک شونده با رنگدانه اکسید آهن حرارت داده شد. [ شرکت شیمیایی بونینگتون در حدود سال 1850 شروع به بازاریابی رنگ ضد رسوب سولفید مس کرد. دیگر رنگ های ضد رسوب پرکاربرد در اواخر قرن نوزدهم توسعه یافتند و حدود 213 پتنت ضد رسوب تا سال 1872 ثبت شد. یکی از پرکاربردترین آنها در دهه های 1880 و 1890، یک ترکیب پلاستیکی داغ بود که به عنوان موروی ایتالیایی شناخته می شد.
در نامه رسمی 1900 نیروی دریایی ایالات متحده به کمیته امور دریایی سنای ایالات متحده، اشاره شد که دریاسالاری ( بریتانیا ) در سال 1847 پیشنهادی را برای محدود کردن تعداد کشتی های آهنی ( که اخیراً به خدمت نیروی دریایی معرفی شده است ) بررسی کرده است. ) و حتی به دلیل مشکلات قابل توجه رسوب زیستی، فروش تمام کشتی های آهنی در اختیار خود را نیز در نظر بگیرد. با این حال، هنگامی که یک رنگ ضد رسوب "با نتایج بسیار منصفانه" پیدا شد، کشتی های آهنی در عوض حفظ شدند و به ساخت ادامه دادند.