تربت حسینی

[ویکی فقه] کسانی که برای اعتلای کلمة الله و احیای دین الهی و مبارزه با ظلم و فساد و طاغوت زمان، همه چیزِ خودشان را در راه خدا نثار کرده اند، شاخص ترین آنها امام حسین (علیه السّلام) هست که با اهدای خون خود و عزیزانش به قداست وصف ناپذیر رسید.
مقصود از تربت امام حسین (علیه السّلام)، خاک قبر شریف آن حضرت می باشد که از برکات و آثار معنوی بسیار ارزشمندی برخوردار است. تربت امام حسین (علیه السّلام) از زمان رسول خدا (صلی الله علیه و آله وسلّم) مورد توجه بوده است. شیخ مفید روایت کرده است که امّ الفضل دختر حارث که کفالت امام حسین (علیه السّلام) را بر عهده داشت، گفت: روزی آن حضرت را بردم به خدمت رسول خدا (صلی الله علیه و آله وسلّم) حضرت او را از من گرفت و در دامن خود نشانید، ناگاه دیدم که آب از دیده های آن حضرت فرو ریخت، از علت گریه آن حضرت پرسیدم، فرمود: اکنون جبرئیل به نزد من آمد و مرا خبر داد که امّت من این فرزند را شهید خواهند کرد، و خاک سرخی از تربت او برای من آورد.
خبر شهادت امام حسین زمان پیامبر
محمدباقر ساعدی در کتاب «فضائل پنج تن (علیهم السّلام) در صحاح شش گانه اهل سنت» به نقل از مستدرک حاکم می نویسد: حاکم نیشابوری به سند خود، از «عبدالله بن وهب بن زمعه» روایت کرده است که «امّ سلمه» گفت: در یکی از شب ها، رسول خدا (صلی الله علیه و آله وسلّم) خوابیده بود چند بار با حالت نگرانی از خواب بیدار می شد، مرتبه آخری که بیدار شد مقداری خاک سرخ رنگ در دستش بود و آن را می بوئید و می بوسید! عرض کردم: یا رسول الله! این تربت چیست؟ در پاسخ فرمود: «جبرئیل» به من اطلاع داد که حسین (علیه السّلام) را در سرزمین عراق به شهادت می رسانند. از «جبرئیل» درخواست کردم تا از خاک سرزمینی که در آن به شهادت می رسد به من ارائه دهد. این تربت، همان تربت است.
نشانه شهادت امام حسین
ساعدی در روایتی دیگر از ابن حجر در تهذیب التهذیب از «ام سلمه» روایت می کند که گفت: حسن و حسین (علیهما السّلام) در خانه من و در برابر رسول خدا (صلی الله علیه و آله وسلّم) به بازی مشغول بودند. در این هنگام «جبرئیل» نازل شد و گفت: ای محمد! پس از رحلت تو، امتت این فرزند را (و اشاره به حسین (علیه السّلام) کرد) شهید می کنند. رسول خدا (صلی الله علیه و آله وسلّم) گریست و حسین (علیه السّلام) را به سینه چسبانید. سپس آن حضرت تربتی را که «جبرئیل» از مرقد شریف حسین (علیه السّلام) آورده بود، در دست گرفت و بویید و فرمود: بوی «کرب و بلا» از آن به مشام می رسد. آنگاه آن خاک را به دست «ام سلمه» سپرد و فرمود: ای ام سلمه! مواظب باش و بدان که هر گاه این تربت مبدل به خون گردید، فرزندم، حسین (علیه السّلام)، به شهادت رسیده است. «ام سلمه» تربت را در شیشه ای ریخت و هر روز به آن تربت نگاه می کرد و می گفت: ای خاک! روزی که به خون تبدیل گردی آن روز، روز عظیمی خواهد بود.
خوردن تربت امام حسین
...