تراشه پروتئینی

ریزآرایه پروتئینی یا تراشه پروتئینی روشی با توان عملیاتی بالا است که برای ردیابی کنش و واکنش و فعالیت های پروتئین ها و تعیین کارکرد آنها و تعیین عملکرد در مقیاس بزرگ استفاده می شود. [ ۱] مزیت اصلی آن در این واقعیت نهفته است که می توان تعداد زیادی پروتئین را به صورت موازی ردیابی کرد. این تراشه از یک سطح پشتیبانی مانند یک اسلاید شیشه ای، غشای نیتروسلولز، مهره یا صفحه میکروتیتر تشکیل شده است که مجموعه ای از پروتئین های جذب به آن متصل است. مولکول های کاوشگر پیوندی که معمولاً با رنگ فلورسنت برچسب گذاری شده اند، به آرایه افزوده می شوند. هر واکنشی بین پروب و پروتئین بی حرکت، یک سیگنال فلورسنت منتشر می کند که توسط اسکنر لیزری خوانده می شود. ریزآرایه های پروتئینی سریع، خودکار، مقرون به صرفه و بسیار حساس هستند و مقادیر کمی از نمونه ها و معرف ها را مصرف می کنند. [ ۲] مفهوم و روش ریزآرایه های پروتئینی برای اولین بار در ریزآرایه های آنتی بادی ( همچنین به عنوان ماتریس آنتی بادی نیز شناخته می شود ) در سال ۱۹۸۳ در یک نشریه علمی[ ۳] و یک سری پتنت معرفی و نشان داده شد. [ ۴] توسعه فناوری با توان بالا در پشت ریزآرایه پروتئینی نسبتاً آسان بود زیرا مبتنی بر فناوری توسعه یافته برای ریزآرایه های DNA است، [ ۵] که به پرکاربردترین ریزآرایه ها تبدیل شده اند.
سه نوع ریزآرایه پروتئینی وجود دارد که در حال حاضر برای مطالعه فعالیت های بیوشیمیایی پروتئین ها استفاده می شود.
پنج حوزه اصلی وجود دارد که در آن آرایه های پروتئینی استفاده می شوند: تشخیص، پروتئومیکس، آنالیز کارکرد پروتئین، شناسایی آنتی بادی، و توسعه درمان.