تداخل الکترومغناطیسی

تداخل الکترومغناطیسی ( به انگلیسی: Electromagnetic Interference, EMI ) ، برای یک موج الکترومغناطیس، تداخلِ حاصل از القای الکترومغناطیسی یا برهم نهی با دیگر امواج الکترومغناطیسی منتشرشده در فضاست. این اختلال ممکن است عمل کرد مدار را کاهش دهد یا حتی از آن جلو بگیرد.
نام دیگر تداخل الکترومغناطیسی، تداخل رادیویی ( به انگلیسی: Radio Frequency Interference, RFI ) است.
هرگاه در طیف فرکانس های رادیویی، سیگنال اغتشاشی، که از سوی یک منبع بیرونی ( خارج از مدار یا دستگاه موردنظر ) تولید شده، از راه القاء الکترومغناطیسی، القاء الکترواستاتیکی یا حتی هدایت، روی مدار الکتریکی اثر بگذارد، تداخل رادیویی روی داده است.
تداخل می تواند کارایی سیستم را کاسته یا حتّی آن را از کار بیندازد. در انتقال داده ها، این اثر به صورت افزایش نرخ خطا در داده ها، یا حتی از دست رفتن همه داده ها بروز می کند. هر منبع طبیعی یا انسان ساخته که باعث تغییرات جریان یا ولتاژ شود، می تواند به تداخل الکترومغناطیسی بیانجامد. برای نمونه، تولید جرقه در شمع های خودرو، تلفن همراه، رعدوبرق، توفان خورشیدی و شفق قطبی، نمونه هایی از منابع تداخل الکترومغناطیسی ساختۀ انسان یا طبیعی هستند.
در گذشته ، تداخل امواج الکترومغناطیسی بر امواج بلند ( LW ) بارز بود و مزاحم دریافت امواج ایستگاه های رادیویی در این باند فرکانسی می شد. یکی از دلایل کنار گذاشتن امواج بلند در ارسال رادیویی همین مشکل بوده است. در گیرنده های AM، اثرپذیرترین باند فرکانسی، امواج متوسط ( MW ) است. هنگام رعدوبرق، گاهی می شد که صدای حاصل از آذرخش را در رادیوی AM شنید.
تداخل الکترومغناطیسی بر تلفن همراه، رادیوی FM، تلویزیون ( به ویژه تلویزیون آنالوگ ) هم اثر می گذارد. هم چنین، تداخل الکترومغناطیسی بر رصدها یا ستاره شناسی مبتنی بر امواج رادیویی کیهان نیز اثر می گذارد.