تحریم کسب وکارهای یهودی در آلمان نازی. بایکوت کسب وکارهای یهودی در آلمان نازی ( به آلمانی: Judenboykott ) در آلمان از یکم آوریل ۱۹۳۳ آغاز شد، و ادعا می شد که واکنشی دفاعی در برابر بایکوت ضدنازی بود، [ ۱] [ ۲] که در مارس ۱۹۳۳ آغاز شده بود. [ ۳] این امر عمدتاً ناموفق بود، زیرا جمعیت آلمان همچنان به استفاده از مشاغل یهودی ادامه می داد، اما هدف نازی ها را برای تضعیف دوام یهودیان در آلمان فاش کرد. [ ۴]
این بایکوت اقدامی دولتی و اولیه علیه یهودیان آلمان توسط دولت جدید ناسیونال سوسیالیست بود که در «راه حل نهایی» به اوج خود رسید. این کارزار شامل آزار و اذیت، دستگیری، غارت سیستماتیک ، انتقال اجباری مالکیت به فعالان حزب نازی ( تحت مدیریت اتاق بازرگانی ) و در نهایت قتل صاحبان مشاغل یهودی توسط دولت بود. تنها در برلین ۵۰ هزار کسب وکار متعلق به یهودیان وجود داشت. [ ۵]
یهودستیزی در آلمان پس از جنگ جهانی اول به طور فزاینده ای فراگیر شد و بیشترین شیوع آن در دانشگاه ها بود. تا سال ۱۹۲۱، اتحادیه دانشجویی آلمان دویچر هوخشولرینگ یهودیان را از عضویت منع شد. از آنجا که این ممنوعیت برپایه نژاد بود، شامل یهودیانی نیز می شد که به مسیحیت گرویده بودند. [ ۶] این طرح با اعتراض دولت روبرو شد، و به همه پرسی ای منجر شد که در آن ۷۶ درصد از دانشجویان به ممنوعیت رای مثبت دادند. [ ۶]
در همان هنگام، روزنامه های نازی آغاز به تحریک تحریم کسب وکارهای یهودی کردند و تحریم های ضدیهودی با اقدام احزاب راست گرای آلمان به بستن درهای خود به روی یهودیان، یکی از ویژگی های مشخص سیاست های محلی در آلمان در دهه ۱۹۲۰ شدند. [ ۷]
از ۱۹۳۱ تا ۱۹۳۲، اوباش قهوه ای پوش به شکل فیزیکی از ورود مشتریان به مغازه های یهودی جلوگیری می کردند، پنجره ها به طور سیستماتیک شکسته و صاحبان مغازه های یهودی را تهدید می کردند. در فصل تعطیلات کریسمس سال ۱۹۳۲، دفتر مرکزی حزب نازی بایکوت سراسری را ترتیب داد. علاوه بر این، کسب وکارهای آلمانی، به ویژه سازمان های بزرگی مانند بانک ها، شرکت های بیمه و شرکت های صنعتی مانند زیمنس، به طور فزاینده ای از استخدام یهودیان خودداری کردند. [ ۷] بسیاری از هتل ها، رستوران ها و کافه ها ورود یهودیان را منع کردند و جزیره تفریحی برکوم اقامت یهودیان را در هر جای جزیره ممنوع کرد. چنین رفتاری در اروپای پیش از جنگ معمول بود؛ اما در آلمان، به اوج های جدیدی رسید. [ ۸] [ ۹]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفاین بایکوت اقدامی دولتی و اولیه علیه یهودیان آلمان توسط دولت جدید ناسیونال سوسیالیست بود که در «راه حل نهایی» به اوج خود رسید. این کارزار شامل آزار و اذیت، دستگیری، غارت سیستماتیک ، انتقال اجباری مالکیت به فعالان حزب نازی ( تحت مدیریت اتاق بازرگانی ) و در نهایت قتل صاحبان مشاغل یهودی توسط دولت بود. تنها در برلین ۵۰ هزار کسب وکار متعلق به یهودیان وجود داشت. [ ۵]
یهودستیزی در آلمان پس از جنگ جهانی اول به طور فزاینده ای فراگیر شد و بیشترین شیوع آن در دانشگاه ها بود. تا سال ۱۹۲۱، اتحادیه دانشجویی آلمان دویچر هوخشولرینگ یهودیان را از عضویت منع شد. از آنجا که این ممنوعیت برپایه نژاد بود، شامل یهودیانی نیز می شد که به مسیحیت گرویده بودند. [ ۶] این طرح با اعتراض دولت روبرو شد، و به همه پرسی ای منجر شد که در آن ۷۶ درصد از دانشجویان به ممنوعیت رای مثبت دادند. [ ۶]
در همان هنگام، روزنامه های نازی آغاز به تحریک تحریم کسب وکارهای یهودی کردند و تحریم های ضدیهودی با اقدام احزاب راست گرای آلمان به بستن درهای خود به روی یهودیان، یکی از ویژگی های مشخص سیاست های محلی در آلمان در دهه ۱۹۲۰ شدند. [ ۷]
از ۱۹۳۱ تا ۱۹۳۲، اوباش قهوه ای پوش به شکل فیزیکی از ورود مشتریان به مغازه های یهودی جلوگیری می کردند، پنجره ها به طور سیستماتیک شکسته و صاحبان مغازه های یهودی را تهدید می کردند. در فصل تعطیلات کریسمس سال ۱۹۳۲، دفتر مرکزی حزب نازی بایکوت سراسری را ترتیب داد. علاوه بر این، کسب وکارهای آلمانی، به ویژه سازمان های بزرگی مانند بانک ها، شرکت های بیمه و شرکت های صنعتی مانند زیمنس، به طور فزاینده ای از استخدام یهودیان خودداری کردند. [ ۷] بسیاری از هتل ها، رستوران ها و کافه ها ورود یهودیان را منع کردند و جزیره تفریحی برکوم اقامت یهودیان را در هر جای جزیره ممنوع کرد. چنین رفتاری در اروپای پیش از جنگ معمول بود؛ اما در آلمان، به اوج های جدیدی رسید. [ ۸] [ ۹]
