تجارت در تمدن مایا عامل حیاتی در حفظ شهرهای مایا بود.
پرمصرف ترین مواد فعالیت های اقتصادی مایا عمدتاً متمرکز بر غذاهایی مثل ماهی، کدو، سیب زمینی شیرین، ذرت، عسل، لوبیا، بوقلمون، سبزیجات و نوشیدنی های شکلاتی؛ مواد خامی همچون سنگ آهک، سنگ مرمر، یشم، مس، چوب و طلا و کالاهای تولیدی مثل کاغذ، کتاب، مبلمان، جواهر، پوشاک، منبت کاری، اسباب بازی، اسلحه و کالاهای لوکس بود. هم چنین مایا دارای یک بخش مهم خدمات بود که از طریق آن ریاضیدانان، مشاوران کشاورزی، صنعت گران، معمارها، ستاره شناسان، نویسنده ها و هنرمندان می توانستند خدمات خود را به فروش برسانند.
صنعتگران متخصص هم معمولاً با حکم سلطنتی، با ساخت اقلام لوکس و طراحی ابزاری برای حل مشکلات خاص، نقش بزرگی را ایفا می کردند. هم چنین در تجارت دیرپای تقریباً تمام اقلام ضروری دیگر از جمله نمک، سیب زمینی، سنگ و اقلام لوکس هم مشارکت می کردند چرا که برای فراهم کردن چنین کالاهای اساسی، تجارت بسیار مورد نیاز بود. نوع تجارت در هر منطقه متفاوت بود و نواحی پادشاهی خاص معمولاً در تجارت ویژه ای تخصص داشتند و دارای کارگرانی بودند که مجموعهٔ مهارت های لازم برای تولید آن کالاهای خاص را داشتند. معمولاً کارهای تخصصی هر منطقه بر اساس منابع موجود در آن تعیین می شد تا بتواند تولید و توزیع بسیار سریع محصولات را انجام دهد.
مایا متکی به کارگران و صنعتگران پر زور ماهر و نیمه ماهر طبقهٔ متوسطی بود که هر دو کالاهای اساسی و تخصصی را تولید کنند[ ۱] طبقهٔ کوچکتری از حاکمان بازرگان تحصیل کرده و متخصصی این طبقهٔ متوسط را اداره می کردند که بر اساس تحلیل سادهٔ عرضه و تقاضا که سفارش های دسته جمعی مورد نیازدیگر مناطق را می گرفت به ادارهٔ اقتصادهای منطقه ای می پرداختند. مافوق این بازرگان ها، متخصصان بسیار ماهری مانند هنرمندان، ریاضیدانان، معمارها، مشاوران و منجمان قرار داشتند. طبقهٔ متخصص، خدمات خود را می فروختند و بر اساس مجموعه مهارتهای خاصشان به تولید کالاهای لوکس می پرداختند. در راس این ساختار، یک یا چند قانونگذار و دسته ای از مشاورانی قرار داشتند که تجارت را با دیگر قلمروها مدیریت می کردند، از ثابت ماندن مناطق مطمئن می شدند، به بخش های خاصی سرمایه تزریق می کردند و مجوز ساخت کارهای عمومی بزرگ را صادر می کردند.
تا چند دهه، سیستم تجارت و سیستم اقتصاد کلی مایا به یک سیستم بسیار ساده تبدیل شده بود و وابسته به نظریات اقتصادهای سیاسی پیشاصنعتی Polanyi بود. [ ۲] در اواسط قرن بیستم، اقتصاد سیاسی با تأکید بر شناسایی سیر تکاملی سازمان سیاسی به جای فهم سیستم های اقتصادی که اساس خود را برای چگونگی عملکردشان تنظیم می کنند، بررسی شد. [ ۳] Polanyi سه روش تجاری را برای مایا پیشنهاد داد: معامله به مثل، توزیع مجدد و مبادلهٔ بازار که این سه روش موجب محدود کردن جوامع مایا به سطوح خان سالاری پیچیدگی اجتماعی شد. [ ۴] در مدل Polanyi برای اقتصاد مایا، نظارت بسیار متمرکزی بر روی تجارت وجود داشت، این نظارت از سوی اعضای منتخب جامعه که موقعیت خود را حفظ کردند و نظام زیرساخت تشریفاتی مدنی که از طریق وضع مالیات برای کالاهای خراج در پی توزیع مجدد، برای حفظ پادشاهی و وفاداری دیگران، نردبان اجتماعی را پایین کشیدند، انجام می شد. [ ۵]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفپرمصرف ترین مواد فعالیت های اقتصادی مایا عمدتاً متمرکز بر غذاهایی مثل ماهی، کدو، سیب زمینی شیرین، ذرت، عسل، لوبیا، بوقلمون، سبزیجات و نوشیدنی های شکلاتی؛ مواد خامی همچون سنگ آهک، سنگ مرمر، یشم، مس، چوب و طلا و کالاهای تولیدی مثل کاغذ، کتاب، مبلمان، جواهر، پوشاک، منبت کاری، اسباب بازی، اسلحه و کالاهای لوکس بود. هم چنین مایا دارای یک بخش مهم خدمات بود که از طریق آن ریاضیدانان، مشاوران کشاورزی، صنعت گران، معمارها، ستاره شناسان، نویسنده ها و هنرمندان می توانستند خدمات خود را به فروش برسانند.
صنعتگران متخصص هم معمولاً با حکم سلطنتی، با ساخت اقلام لوکس و طراحی ابزاری برای حل مشکلات خاص، نقش بزرگی را ایفا می کردند. هم چنین در تجارت دیرپای تقریباً تمام اقلام ضروری دیگر از جمله نمک، سیب زمینی، سنگ و اقلام لوکس هم مشارکت می کردند چرا که برای فراهم کردن چنین کالاهای اساسی، تجارت بسیار مورد نیاز بود. نوع تجارت در هر منطقه متفاوت بود و نواحی پادشاهی خاص معمولاً در تجارت ویژه ای تخصص داشتند و دارای کارگرانی بودند که مجموعهٔ مهارت های لازم برای تولید آن کالاهای خاص را داشتند. معمولاً کارهای تخصصی هر منطقه بر اساس منابع موجود در آن تعیین می شد تا بتواند تولید و توزیع بسیار سریع محصولات را انجام دهد.
مایا متکی به کارگران و صنعتگران پر زور ماهر و نیمه ماهر طبقهٔ متوسطی بود که هر دو کالاهای اساسی و تخصصی را تولید کنند[ ۱] طبقهٔ کوچکتری از حاکمان بازرگان تحصیل کرده و متخصصی این طبقهٔ متوسط را اداره می کردند که بر اساس تحلیل سادهٔ عرضه و تقاضا که سفارش های دسته جمعی مورد نیازدیگر مناطق را می گرفت به ادارهٔ اقتصادهای منطقه ای می پرداختند. مافوق این بازرگان ها، متخصصان بسیار ماهری مانند هنرمندان، ریاضیدانان، معمارها، مشاوران و منجمان قرار داشتند. طبقهٔ متخصص، خدمات خود را می فروختند و بر اساس مجموعه مهارتهای خاصشان به تولید کالاهای لوکس می پرداختند. در راس این ساختار، یک یا چند قانونگذار و دسته ای از مشاورانی قرار داشتند که تجارت را با دیگر قلمروها مدیریت می کردند، از ثابت ماندن مناطق مطمئن می شدند، به بخش های خاصی سرمایه تزریق می کردند و مجوز ساخت کارهای عمومی بزرگ را صادر می کردند.
تا چند دهه، سیستم تجارت و سیستم اقتصاد کلی مایا به یک سیستم بسیار ساده تبدیل شده بود و وابسته به نظریات اقتصادهای سیاسی پیشاصنعتی Polanyi بود. [ ۲] در اواسط قرن بیستم، اقتصاد سیاسی با تأکید بر شناسایی سیر تکاملی سازمان سیاسی به جای فهم سیستم های اقتصادی که اساس خود را برای چگونگی عملکردشان تنظیم می کنند، بررسی شد. [ ۳] Polanyi سه روش تجاری را برای مایا پیشنهاد داد: معامله به مثل، توزیع مجدد و مبادلهٔ بازار که این سه روش موجب محدود کردن جوامع مایا به سطوح خان سالاری پیچیدگی اجتماعی شد. [ ۴] در مدل Polanyi برای اقتصاد مایا، نظارت بسیار متمرکزی بر روی تجارت وجود داشت، این نظارت از سوی اعضای منتخب جامعه که موقعیت خود را حفظ کردند و نظام زیرساخت تشریفاتی مدنی که از طریق وضع مالیات برای کالاهای خراج در پی توزیع مجدد، برای حفظ پادشاهی و وفاداری دیگران، نردبان اجتماعی را پایین کشیدند، انجام می شد. [ ۵]
wiki: تجارت در تمدن مایا