تجارت برده در اقیانوس اطلس، یا تجارت بردهٔ اروپایی - آمریکایی شامل انتقال بومیان مختلف آفریقایی به عنوان برده بود که عمدتاً مقصد آن قارهٔ آمریکا بود. تجارت برده به طور منظم از مسیر مثلث تجارت و گذرگاه میانی آن استفاده می کرد و از قرن ۱۶ تا ۱۹ میلادی ادامه داشت. اکثریت قریب به اتفاق کسانی که در این تجارت به بردگی گرفته می شدند، افرادی از آفریقای مرکزی و غربی بودند که توسط سایر آفریقاییان غربی به تاجران بردهٔ اهل اروپای غربی فروخته شده بودند، در حالی که گروه کوچک تری از برده ها مستقیماً توسط تاجران برده در حملات ساحلی اسیر می شدند. اروپایی ها بردگان را در قلعه های سواحل آفریقا جمع آوری و زندانی می کردند و سپس آن ها را به قارهٔ آمریکا می بردند. به جز پرتغالی ها، دیگر تاجران بردهٔ اروپایی خودشان در حملات شرکت نمی کردند، زیرا امید به زندگی برای اروپایی ها در جنوب صحرای آفریقا در طول دورهٔ تجارت برده کمتر از یک سال بود ( این آمار متعلق به قبل از در دسترس قرار گرفتن گستردهٔ کینین به عنوان درمان مالاریاست ) . اقتصاد دولت های استعماری در اقیانوس اطلس جنوبی و کارائیب، به ویژه برای تولید نیشکر و سایر کالاها، به نیروی کار مجانی وابسته بود. این امر توسط آن دسته از کشورهای اروپای غربی که در اواخر قرن هفدهم و هجدهم برای ایجاد امپراتوری های استعماری با یکدیگر رقابت می کردند، بسیار مهم تلقی می شد.
پرتغالی ها، در قرن شانزدهم، اولین کسانی بودند که بردگان را از مردمان غرب آفریقا خریدند و آن ها را به آن سوی اقیانوس اطلس بردند. در سال ۱۵۲۶، آن ها اولین محمولهٔ بردگان را از اقیانوس اطلس به برزیل بردند و دیگر اروپایی ها به زودی این روند را تکرار کرده و ادامه دادند. مالکان کشتی، برده ها را محموله ای می دانستند که باید در سریع ترین زمان و ارزان ترین شکل ممکن به قارهٔ آمریکا منتقل شوند، برای کار در مزارع قهوه، تنباکو، کاکائو، شکر و پنبه، معادن طلا و نقره، مزارع برنج و … صنعت ساخت وساز، برش چوب برای کشتی ها، به عنوان نیروی کار ماهر، و به عنوان خدمتکاران خانگی. اولین آفریقایی هایی که به مستعمرات انگلیسی آورده شدند، به عنوان خدمتکاران قراردادی طبقه بندی می شدند، با وضعیت حقوقی مشابه کارگران قراردادی که از بریتانیا و ایرلند می آمدند. با این حال، در اواسط قرن هفدهم، برده ها به عنوان یک کاست یا قشر نژادی شناخته شده بودند، به طوری که بردگان آفریقایی و فرزندان آن ها قانوناً دارایی صاحبان به شمار می رفتند، زیرا کودکانی که از مادران برده متولد می شدند نیز برده بودند ( partus sequitur ventrem ) . برده ها به عنوان دارایی، کالا یا واحدهای کار در نظر گرفته می شدند و در بازارها با پول، کالاها و خدمات دیگر معاوضه می شدند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفپرتغالی ها، در قرن شانزدهم، اولین کسانی بودند که بردگان را از مردمان غرب آفریقا خریدند و آن ها را به آن سوی اقیانوس اطلس بردند. در سال ۱۵۲۶، آن ها اولین محمولهٔ بردگان را از اقیانوس اطلس به برزیل بردند و دیگر اروپایی ها به زودی این روند را تکرار کرده و ادامه دادند. مالکان کشتی، برده ها را محموله ای می دانستند که باید در سریع ترین زمان و ارزان ترین شکل ممکن به قارهٔ آمریکا منتقل شوند، برای کار در مزارع قهوه، تنباکو، کاکائو، شکر و پنبه، معادن طلا و نقره، مزارع برنج و … صنعت ساخت وساز، برش چوب برای کشتی ها، به عنوان نیروی کار ماهر، و به عنوان خدمتکاران خانگی. اولین آفریقایی هایی که به مستعمرات انگلیسی آورده شدند، به عنوان خدمتکاران قراردادی طبقه بندی می شدند، با وضعیت حقوقی مشابه کارگران قراردادی که از بریتانیا و ایرلند می آمدند. با این حال، در اواسط قرن هفدهم، برده ها به عنوان یک کاست یا قشر نژادی شناخته شده بودند، به طوری که بردگان آفریقایی و فرزندان آن ها قانوناً دارایی صاحبان به شمار می رفتند، زیرا کودکانی که از مادران برده متولد می شدند نیز برده بودند ( partus sequitur ventrem ) . برده ها به عنوان دارایی، کالا یا واحدهای کار در نظر گرفته می شدند و در بازارها با پول، کالاها و خدمات دیگر معاوضه می شدند.
