تثبیت داخلی

تثبیت داخلی یک عمل جراحی در ارتوپدی است که شامل اجرای جراحی ایمپلنت به منظور ترمیم استخوان است. قدمت چنین روش هایی، به اواسط قرن نوزدهم برمی گردد اما این روش ها از اواسط قرن بیستم به صورت یک روش روتین و معمول، مورد استفاده قرار گرفتند. [ ۱] یک تثبیت کننده ی ( فیکساتور ) داخلی ممکن است از فولاد ضدزنگ، آلیاژهای تیتانیوم، آلیاژ کبالت - کروم یا پلاستیک ساخته شود. [ ۲] [ ۳]
انواع فیکساتورهای داخلی عبارت اند از:
• صفحه های ارتوپدی
• سیم های کیرشنر
• پین های داخل مدولاری
تثبیت داخلی به طور کلی با دو روش اصلی تثبیت داخلی باز یا بسته انجام می شود.
روش تثبیت باز ( ORIF ) شامل اجرای ایمپلنت هایی برای هدایت روند بهبودی استخوان و همچنین تنظیم وضعیت استخوان پس از شکستگی است. ریداکشن باز به عمل جراحی باز برای استقرار استخوان ها گفته می شود که برای برخی از شکستگی های استخوانی ضروری است. تثبیت داخلی به تثبیت پیچ ها و/یا صفحات، میله های داخل مدولاری و سایر وسایل برای فعال کردن یا تسهیل روند بهبودی اشاره دارد. در تثبیت باز، از ایمپلنت هایی مانند صفحات ( به عنوان مثال صفحه متراکم ساز حرکتی ) نیز استفاده می شود. تکنیک های ORIF اغلب در مواردی که شامل شکستگی های جدی مانند شکستگی های خردشُدن یا جابجا شده است یا در مواردی که استخوان به تنهایی با گچ گیری یا آتل بندی به درستی بهبود نمی یابد استفاده می شود.
خطرات و عوارض ممکن است شامل تشکیل کلنی های باکتریایی در استخوان، عفونت، سفتی و از دست دادن دامنه ی حرکتی، آسیب به عضلات، آسیب عصبی و فلج، آرتریت، تاندونیت، درد مزمن ناشی از وجود صفحات، پیچ ها یا سندرم کمپارتمان باشد.
تثبیت داخلی بسته ( CRIF ) ریداکشن بدون جراحی باز است. به نظر می رسد این روش، جایگزین قابل قبولی در شکستگی های کندیل جانبی ناپایدار و استخوان بازو در کودکان باشد، اما اگر جابجایی شکستگی پس از جااندازی بسته از ۲ میلی متر بیشتر شود، انجام روش باز توصیه می شود. [ ۴]
تکنیک های مختلفی از جراحی ها برای تثبیت داخلی استخوان ها گزارش شده است. درمان شکستگی های یک سوم دیستال درشت نی با توسعه تکنیک های تصویربرداری پزشکی و جراحی بهبود یافته تکامل یافته است. [ ۵]