تب دِنگی ( به انگلیسی: Dengue fever ) نام یک بیماری ویروسی است. به آن تب دنگ، تب دانگ و تب استخوان شکن هم گفته اند.
این بیماری از طریق پشه ای به نام پشه آئدس به انسان منتقل می شود. این پشه که به ببر آسیایی مشهور شده است در مناطق استوایی جهان به ویژه آسیای جنوب شرقی از جمله مالزی وجود دارد. این بیماری اخیراً گسترش زیادی یافته است و تلفات انسانی زیادی برجای گذاشته است. علائم این بیماری سردرد، کمردرد و پشت درد، تب معمولاً شدید و در برخی موارد خارش و جوش در قسمت های مختلف بدن است. موارد مرگش ۱ در هزار گزارش شده است. [ ۱]
تب دنگی عفونتی است که توسط ویروس دنگی ایجاد می شود. پشه ها عوامل منتقل کننده ( یا پخش کننده ) این ویروس هستند. تب دنگی به عنوان «تب استخوان شکن» نیز شناخته می شود، چرا که به دلیل درد شدید حاصل از آن بیمار تصور می کند استخوان هایش در حال شکستن هستند. برخی نشانه های تب دنگی عبارتند از تب، سردرد، حساسیت های پوستی مشابه سرخک و درد در ماهیچه ها و مفاصل. ممکن است تب دنگی در تعداد کمی از بیماران به یکی از دو گونه خطرناک و کشنده تبدیل شود. گونه اول تب هموراژیک دنگی است که باعث خونریزی، ترشح مایعات به بیرون از عروق خونی ( رگ های حامل خون ) و کاهش پلاکت های خون ( عامل لخته شدن خون ) می شود. گونه دوم سندروم شوک دنگی است که باعث افت فشار شدید می شود. ویروس دنگی ۴ نوع متفاوت دارد. اگر فردی به یک نوع از ویروس ها مبتلا شود، تا آخر عمر به آن نوع ویروس مصونیت دارد. اگر چه، در برابر سه گونه دیگر فقط تا مدت محدودی مصونیت دارد. اگر بعدها به یکی از سه نوع دیگر این ویروس مبتلا شود، ممکن است مشکلاتی جدی برای او ایجاد شود.
واکسنی برای جلوگیری از ابتلا به ویروس دنگی وجود ندارد. نکته های کوچکی به پیشگیری از ابتلا به ویروس دنگی وجود دارد. مردم باید در برابر پشه ها از خود محافظت کرده و دفعات گزیدگی با نیش آن ها را محدود کنند. هم چنین به پیشنهاد دانشمندان می توان زیستگاه پشه ها را کوچک تر کرد و در نتیجه تعداد پشه های موجود را کاهش داد. اگر کسی دچار تب دنگی شد و در صورتی که بیماری خفیف باشد، برای بهبودی باید مقدار زیادی مایعات بنوشد. اگر کسی به گونه حادتری از بیماری مبتلا شد نیازمند مایعات وریدی ( مایعاتی که از طریق سرنگ یا سرم به رگ ها تزریق می شوند ) و انتقال خون ( تزریق خون از فرد دیگری به بیمار ) خواهد بود. از دهه ۱۹۶۰ افراد بیشتری به تب دنگی مبتلا می شوند. این بیماری از جنگ جهانی دوم به معضلی جهانی تبدیل شده است، در بیش از ۱۱۰ کشور شیوع داشته و ۱۰۰–۵۰ میلیون نفر در هر سال به آن مبتلا می شوند. افراد زیادی برای پیدا کردن واکسن و دارویی برای درمان سریع این ویروس در تلاشند. هم چنین برای رهایی از پشه ها کارهای متفاوتی انجام می دهند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفاین بیماری از طریق پشه ای به نام پشه آئدس به انسان منتقل می شود. این پشه که به ببر آسیایی مشهور شده است در مناطق استوایی جهان به ویژه آسیای جنوب شرقی از جمله مالزی وجود دارد. این بیماری اخیراً گسترش زیادی یافته است و تلفات انسانی زیادی برجای گذاشته است. علائم این بیماری سردرد، کمردرد و پشت درد، تب معمولاً شدید و در برخی موارد خارش و جوش در قسمت های مختلف بدن است. موارد مرگش ۱ در هزار گزارش شده است. [ ۱]
تب دنگی عفونتی است که توسط ویروس دنگی ایجاد می شود. پشه ها عوامل منتقل کننده ( یا پخش کننده ) این ویروس هستند. تب دنگی به عنوان «تب استخوان شکن» نیز شناخته می شود، چرا که به دلیل درد شدید حاصل از آن بیمار تصور می کند استخوان هایش در حال شکستن هستند. برخی نشانه های تب دنگی عبارتند از تب، سردرد، حساسیت های پوستی مشابه سرخک و درد در ماهیچه ها و مفاصل. ممکن است تب دنگی در تعداد کمی از بیماران به یکی از دو گونه خطرناک و کشنده تبدیل شود. گونه اول تب هموراژیک دنگی است که باعث خونریزی، ترشح مایعات به بیرون از عروق خونی ( رگ های حامل خون ) و کاهش پلاکت های خون ( عامل لخته شدن خون ) می شود. گونه دوم سندروم شوک دنگی است که باعث افت فشار شدید می شود. ویروس دنگی ۴ نوع متفاوت دارد. اگر فردی به یک نوع از ویروس ها مبتلا شود، تا آخر عمر به آن نوع ویروس مصونیت دارد. اگر چه، در برابر سه گونه دیگر فقط تا مدت محدودی مصونیت دارد. اگر بعدها به یکی از سه نوع دیگر این ویروس مبتلا شود، ممکن است مشکلاتی جدی برای او ایجاد شود.
واکسنی برای جلوگیری از ابتلا به ویروس دنگی وجود ندارد. نکته های کوچکی به پیشگیری از ابتلا به ویروس دنگی وجود دارد. مردم باید در برابر پشه ها از خود محافظت کرده و دفعات گزیدگی با نیش آن ها را محدود کنند. هم چنین به پیشنهاد دانشمندان می توان زیستگاه پشه ها را کوچک تر کرد و در نتیجه تعداد پشه های موجود را کاهش داد. اگر کسی دچار تب دنگی شد و در صورتی که بیماری خفیف باشد، برای بهبودی باید مقدار زیادی مایعات بنوشد. اگر کسی به گونه حادتری از بیماری مبتلا شد نیازمند مایعات وریدی ( مایعاتی که از طریق سرنگ یا سرم به رگ ها تزریق می شوند ) و انتقال خون ( تزریق خون از فرد دیگری به بیمار ) خواهد بود. از دهه ۱۹۶۰ افراد بیشتری به تب دنگی مبتلا می شوند. این بیماری از جنگ جهانی دوم به معضلی جهانی تبدیل شده است، در بیش از ۱۱۰ کشور شیوع داشته و ۱۰۰–۵۰ میلیون نفر در هر سال به آن مبتلا می شوند. افراد زیادی برای پیدا کردن واکسن و دارویی برای درمان سریع این ویروس در تلاشند. هم چنین برای رهایی از پشه ها کارهای متفاوتی انجام می دهند.
wiki: تب دنگی