تانک سبک

تانک سبک یکی از انواع تانک است که از قدرت تحرک و سرعت بالایی برخوردار است و معمولاً برای مقاصد شناسایی، گشت زنی، و دیده بانی استفاده می شود. این نوع تانک ها از قدرت آتش کمتر و زره ضعیف تری نسبت به تانک های دیگر برخوردارند و به همین دلیل برای نبرد مستقیم با تانک های دشمن مناسب نیستند اما توانایی استفاده از رخنه های دفاعی دشمن برای حمله به توپخانه دشمن، یا تشخیص مواضع دشمن برای توپخانه خودی را دارند.
سرعت حرکت و شتاب گیری، قدرت مانور بالا و اندازهٔ کوچک تانک های سبک به آن ها کمک می کند تا بهتر از آتش توپخانه دشمن فرار کنند، اما تانک های متوسط معمولاً آنقدر قدرت آتش، قدرت تحرک، و زره کافی دارند تا به آسانی تانک های سبک را نابود کنند در نتیجه هماهنگی تانک های سبک در هنگام اجرای عملیات با توپخانه خودی ضروری است.
تانک های سبک از نظر نوع مأموریت شباهت زیادی به خودروهای شناسایی زرهی دارند با این تفاوت که تانک های سبک به جای چرخ از شنی استفاده می کنند تا تحرک بهتری در خارج از جاده داشته باشند.
پیش از جنگ جهانی دوم عصر اوج فراگیری تانک های سبک بود. آغاز جنگ سرد با پیدایش ایده تانک اصلی میدان نبرد همراه بود که تمامی کلاس های دیگر تانک ها را در خود بلعید. بر اساس این ایده فقط یک نوع تانک ساخته می شد که توانایی انجام تمامی مأموریت های کلاس های مختلف تانک ها را داشته باشد.
هرچند تانک های اصلی میدان نبرد تا حد زیادی جایگزین تانک های سبک هم شدند اما سبکی و کوچکی تانک های سبک و قابلیت جابه جایی سریع آن ها باعث شد تا آن ها همچنان برای برخی مأموریت های خاص مثلاً حمایت از نیروهای هوابرد، ماموریت های آبی - خاکی و عملیات های شناسایی استفاده شوند. اما در اواخر جنگ سرد خودروهای جنگی پیاده نظام این نقش ها را هم از تانک های سبک گرفتند. طراحی یک مدل اصلاح شده از خودروهای جنگی پیاده نظام برای مأموریت های شناسایی و آتش پشتیبان راه حل ارزان تر و ساده تری از طراحی یک تانک سبک بود. آمریکایی ها در دهه ۱۹۸۰ ام۵۵۱ شریدان آخرین تانک سبک خود را بازنشسته کردند و در آغاز سده بیستم بسیاری از ارتش های دنیا هیچ تانک سبکی را در خدمت نظامی خود ندارند.