تامیل نادو ( به تامیلی: தமிழ்நாடு ) یکی از ۲۹ ایالت هند است. مرکز و بزرگ ترین شهر این ایالت چِنای ( نام پیشین: مَدرَس ) است.
تامیل نادو در جنوبی ترین قسمت شبه قاره هند در گوشه جنوب شرقی کشور هند واقع شده و با ایالت های کرالا، کارناتاکا، آندرا پرادش و همین طور ناحیهٔ پودوچری هم مرز است. تامیل نادو یازدهمین ایالت هند از دید وسعت و هفتمین از دیدگاه جمعیت می باشد.
این ایالت بیش از ۷۲ میلیون نفر جمعیت دارد ( ۲۰۱۱ ) که عمدتاً تامیل هستند. تامیل ها به زبان و فرهنگ دراویدی خود وابستگی زیادی دارند و به ویژه در برابر تلاش های دولت مرکزی برای تبدیل هندی ( از زبان های هندوآریایی ) به زبان ملی سراسری در هند مقاومت کرده اند. [ ۱] مساحت ایالت تامیل نادو ۱۳۰۰۵۸ کیلومتر مربع است.
این ایالت کمترین نرخ باروری را در سال های ۲۰۰۶ و ۲۰۰۶ در هند به ثبت رسانده است و در آن بازه زمانی در تامیل نادو برای هر زن ۱٫۷ فرزند متولد شده است که کمتر از میزان مورد نیاز برای پایداری جمعیت است. نرخ باروری تامیل نادو در دوره همه گیری کرونا یعنی ۲۰۲۰–۲۱ به ۱٫۸ افزایش یافت که هنوز کمتر از ۲٫۱ نرخ جایگزینی جمعیت است. [ ۲]
تاریخ تامیل نادو به حدود ۶۰۰۰ سال پیش برمی گردد. درپی مهاجرت آریایی ها به هندوستان، دراویدی ها که بخشی از اولین تمدن در دره رود سند بودند، توسط آریایی ها به جنوب شبه جزیره هند رانده شدند. این منطقه شامل ایالت های آندرا پرادش، کارناتاکا، کرالا و تامیل نادو است و از آن به عنوان پایگاه فرهنگ دراویدی یاد می شود.
این منطقه در زمان های قدیم دراویدا نادو نامیده می شد. سپس شامل بسیاری از پادشاهی ها و سلسله های مختلف، مانند پالاوا، چرا، چولا، پاندیا، چالوکیا و ویجایاناگارا شد. پادشاهی ویجایانگارا در قرن چهاردهم در پاسخ به حمله گورکانیان به شمال هند و تهاجمات بعدی خلجی ها به جنوب هند در سال ۱۳۱۶ بنیاد شد. این پادشاهی در سال ۱۵۶۴ از سلاطین دکن شکست خورد و تقسیم شد.
در سال ۱۶۱۰ هلندی ها پست تجاری پالیکاتا ( پولیکات کنونی ) را به عنوان مرکز مستعمره ساحل کوروماندل تأسیس کردند. فرانسوی ها، دانمارکی ها و انگلیسی ها نیز پایگاه های تجاری ایجاد کردند. کمپانی هند شرقی بریتانیا با ترفند تفرقه بینداز و حکومت کن، توانست نفوذ زیادی در منطقه به دست آورد و پس از چند جنگ نیز تمامی متصرفات قدرت های اروپایی به جز مستعمره پودوچری فرانسه را تسخیر کرد. بریتانیایی ها چهار جنگ با پادشاهی میسور انجام دادند، پیش از اینکه در نهایت تمام این امپراتوری را کنترل کنند و تمام جنوب هند را به تصرف خود درآورند. این منطقه توسط آنها حوزه ریاستی مدرس ( استان مدرس ) نامیده شد و بخشی از هند بریتانیا شد. پس از استقلال هند در سال ۱۹۴۷، این ایالت به ایالت مدرس تغییر نام داد. بین سالهای ۱۹۵۳ و ۱۹۵۶، این ایالت بین آندرا پرادش، میسور ( بعدها کارناتاکا ) ، ایالت جدید کرالا و ایالت باقی مانده مدرس تقسیم شد. مدرس در سال ۱۹۶۸ تا حدودی در راستای اعلام مقاومت علیه رسمی شدن زبان هندی به عنوان زبان ملی کل هند، به تامیل نادو تغییر نام داد.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفتامیل نادو در جنوبی ترین قسمت شبه قاره هند در گوشه جنوب شرقی کشور هند واقع شده و با ایالت های کرالا، کارناتاکا، آندرا پرادش و همین طور ناحیهٔ پودوچری هم مرز است. تامیل نادو یازدهمین ایالت هند از دید وسعت و هفتمین از دیدگاه جمعیت می باشد.
این ایالت بیش از ۷۲ میلیون نفر جمعیت دارد ( ۲۰۱۱ ) که عمدتاً تامیل هستند. تامیل ها به زبان و فرهنگ دراویدی خود وابستگی زیادی دارند و به ویژه در برابر تلاش های دولت مرکزی برای تبدیل هندی ( از زبان های هندوآریایی ) به زبان ملی سراسری در هند مقاومت کرده اند. [ ۱] مساحت ایالت تامیل نادو ۱۳۰۰۵۸ کیلومتر مربع است.
این ایالت کمترین نرخ باروری را در سال های ۲۰۰۶ و ۲۰۰۶ در هند به ثبت رسانده است و در آن بازه زمانی در تامیل نادو برای هر زن ۱٫۷ فرزند متولد شده است که کمتر از میزان مورد نیاز برای پایداری جمعیت است. نرخ باروری تامیل نادو در دوره همه گیری کرونا یعنی ۲۰۲۰–۲۱ به ۱٫۸ افزایش یافت که هنوز کمتر از ۲٫۱ نرخ جایگزینی جمعیت است. [ ۲]
تاریخ تامیل نادو به حدود ۶۰۰۰ سال پیش برمی گردد. درپی مهاجرت آریایی ها به هندوستان، دراویدی ها که بخشی از اولین تمدن در دره رود سند بودند، توسط آریایی ها به جنوب شبه جزیره هند رانده شدند. این منطقه شامل ایالت های آندرا پرادش، کارناتاکا، کرالا و تامیل نادو است و از آن به عنوان پایگاه فرهنگ دراویدی یاد می شود.
این منطقه در زمان های قدیم دراویدا نادو نامیده می شد. سپس شامل بسیاری از پادشاهی ها و سلسله های مختلف، مانند پالاوا، چرا، چولا، پاندیا، چالوکیا و ویجایاناگارا شد. پادشاهی ویجایانگارا در قرن چهاردهم در پاسخ به حمله گورکانیان به شمال هند و تهاجمات بعدی خلجی ها به جنوب هند در سال ۱۳۱۶ بنیاد شد. این پادشاهی در سال ۱۵۶۴ از سلاطین دکن شکست خورد و تقسیم شد.
در سال ۱۶۱۰ هلندی ها پست تجاری پالیکاتا ( پولیکات کنونی ) را به عنوان مرکز مستعمره ساحل کوروماندل تأسیس کردند. فرانسوی ها، دانمارکی ها و انگلیسی ها نیز پایگاه های تجاری ایجاد کردند. کمپانی هند شرقی بریتانیا با ترفند تفرقه بینداز و حکومت کن، توانست نفوذ زیادی در منطقه به دست آورد و پس از چند جنگ نیز تمامی متصرفات قدرت های اروپایی به جز مستعمره پودوچری فرانسه را تسخیر کرد. بریتانیایی ها چهار جنگ با پادشاهی میسور انجام دادند، پیش از اینکه در نهایت تمام این امپراتوری را کنترل کنند و تمام جنوب هند را به تصرف خود درآورند. این منطقه توسط آنها حوزه ریاستی مدرس ( استان مدرس ) نامیده شد و بخشی از هند بریتانیا شد. پس از استقلال هند در سال ۱۹۴۷، این ایالت به ایالت مدرس تغییر نام داد. بین سالهای ۱۹۵۳ و ۱۹۵۶، این ایالت بین آندرا پرادش، میسور ( بعدها کارناتاکا ) ، ایالت جدید کرالا و ایالت باقی مانده مدرس تقسیم شد. مدرس در سال ۱۹۶۸ تا حدودی در راستای اعلام مقاومت علیه رسمی شدن زبان هندی به عنوان زبان ملی کل هند، به تامیل نادو تغییر نام داد.
wiki: تامیل نادو