تامکورد ( به انگلیسی: Thomcord ) نوعی انگور رومیزی بدون دانه و پیوندی از انگور سلطانی ( گونه ای از انگور معمولی ) و انگور کونکورد ( گونه ای از انگور روباه ) است. تامکورد در سال ۱۹۸۳ توسط پرورش دهندگان انگور کالیفرنیا که برای سرویس تحقیقات کشاورزی آمریکا ( ARS ) و آژانس وزارت کشاورزی ایالات متحده ( USDA ) کار می کردند، به عنوان آزمایشی جهت درک بهتر روش پرورش انگورهای بدون دانه، توسعه داده شد.
عطر آن مانند انگورهای خانوادهٔ روباه و مزهٔ آن ترکیبی از طعم ملایم انگور سلطانی و و شیرینِ انگور روباه است. تامکورد در آب و هوای گرم و خشک به خوبی رشد می کند و بین اواخر ژوئیه تا اواسط اوت، آمادهٔ بهره برداری است. این انگور بر خلاف اجداد خود به قارچ سفیدک سطحی مقاوم و از لحاظ ویژگی های زیستی نیز با آن ها متفاوت است. درخت تامکورد به طور متوسط می تواند ۱۵/۱ کیلوگرم ( ۳۳ پوند ) انگور در محل کشت و ۳۰ تا ۳۲ کیلوگرم ( ۶۶ تا ۷۱ پوند ) در آزمایش های پرورش انگور ( در هر تاک ) تولید کند. وزن هر کدام از توت های آن بین ۲/۷۲ تا ۳/۳۸ گرم ( ۰/۰۹۶ تا ۰/۱۱۹ اونس ) است و بر خلاف کونکورد که پوست ضخیمی با قابلیت جداسازی پوسته از گوشتهٔ داخل را دارد، دارای پوستی با ضخامت متوسط ( آبی مایل به سیاه ) و چسبیده به گوشتهٔ داخلی است. دانه های موجود در وسط میوه، نسبت به کونکورد که دانه های بزرگ و معطری دارد، کوچک تر و نسبت به دانه های انگور سلطانی بزرگ تر هستند، به همین علت آن را در دستهٔ انگورهای بدون دانه قرار می دهند. از این انگور برای تولید آب انگور، ژلهٔ انگور و شراب استفاده می کنند.
این گیاه از نظر تکثیر و توزیع محدودیتی ندارد. موارد تکثیر بدون ویروس آن در بنیاد خدمات گیاهی آمریکا ( FPS ) در دانشگاه کالیفرنیا، دیویس در دسترس است و بانک ژنتیکی آن در سیستم ملی ژرم پلاسم گیاهی بایگانی می شود. تامکورد پس از ۱۷ سال آزمایش و بررسی، در سال ۲۰۰۳ مورد تأیید وزارت کشاورزی آمریکا قرار گرفت و امکان کشت آن برای کشاورزان فراهم شد.
انگور تامکورد یک انگور ترکیبی بوده که در تابستانها کشت می شود و در این فصل بین کشورهای تولیدکننده آن از لحاظ میزان پرورش و مصرف محبوب بالایی دارد. برخلاف انگور کونکورد که دانه دار است و معمولاً برای تهیه آب انگور و ژله استفاده می شود، [ ۱] [ ۲] تامکورد درشت، آبدار، بدون هسته و کمی سفت تر است. این انگور دارای پوستی آبی رنگ با ضخامتی متوسط بوده و شکوفههای درخت آن مایل به سفید است. [ ۱] [ ۲] [ ۳] بر خلاف کونکورد، که پوست سفت آن به راحتی از میوه جدا می شود، تامکورد همانند انگور سلطانی دارای پوستی خوراکی تر و چسبیده به گوشت میوه است. [ ۱] [ ۴] این انگور مانند کونکورد معطر و مانند انگور سلطانی شیرینی ملایمی دارد. [ ۱] [ ۲] [ ۴] تامکورد برای رشد در شرایط گرم و خشک مناسب است، در حالی که کونکورد توانایی رشد در هوای گرم و خشک را ندارد؛ این ویژگی تا اندازه ای به خانوادهٔ انگورهای معمولی مربوط می شود و این صفت از انگور سلطانی به آن منتقل شده است. در تاکستانهای کالیفرنیا، به ویژه دره سن خوآکین، همانند انگور سلطانی به خوبی رشد می کند. [ ۱] [ ۲] این نوع انگور به قارچ سفیدک سطحی مقاوم است ( نه به طور کامل و می تواند برگ ها، ساقه ها و توت های تامکورد را تحت تأثیر قرار دهد. ) [ ۳] [ ۴] و از انگورهایی مانند روبی رومن حساسیت پرورشی ( میزان مقاومت به تغییرات مختلف مانند آفات یا تغییرات آب و هوایی[ ۵] ) کمتر و نسبت به گونه های مارس، ونوس و نیابل حساسیت بیشتری دارد. این انگور در تابستان ( اواسط فصل ) ، بین اواخر ژوئیه و اواسط اوت در آمریکا به بار می نشیند. [ ۲] [ ۶]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفعطر آن مانند انگورهای خانوادهٔ روباه و مزهٔ آن ترکیبی از طعم ملایم انگور سلطانی و و شیرینِ انگور روباه است. تامکورد در آب و هوای گرم و خشک به خوبی رشد می کند و بین اواخر ژوئیه تا اواسط اوت، آمادهٔ بهره برداری است. این انگور بر خلاف اجداد خود به قارچ سفیدک سطحی مقاوم و از لحاظ ویژگی های زیستی نیز با آن ها متفاوت است. درخت تامکورد به طور متوسط می تواند ۱۵/۱ کیلوگرم ( ۳۳ پوند ) انگور در محل کشت و ۳۰ تا ۳۲ کیلوگرم ( ۶۶ تا ۷۱ پوند ) در آزمایش های پرورش انگور ( در هر تاک ) تولید کند. وزن هر کدام از توت های آن بین ۲/۷۲ تا ۳/۳۸ گرم ( ۰/۰۹۶ تا ۰/۱۱۹ اونس ) است و بر خلاف کونکورد که پوست ضخیمی با قابلیت جداسازی پوسته از گوشتهٔ داخل را دارد، دارای پوستی با ضخامت متوسط ( آبی مایل به سیاه ) و چسبیده به گوشتهٔ داخلی است. دانه های موجود در وسط میوه، نسبت به کونکورد که دانه های بزرگ و معطری دارد، کوچک تر و نسبت به دانه های انگور سلطانی بزرگ تر هستند، به همین علت آن را در دستهٔ انگورهای بدون دانه قرار می دهند. از این انگور برای تولید آب انگور، ژلهٔ انگور و شراب استفاده می کنند.
این گیاه از نظر تکثیر و توزیع محدودیتی ندارد. موارد تکثیر بدون ویروس آن در بنیاد خدمات گیاهی آمریکا ( FPS ) در دانشگاه کالیفرنیا، دیویس در دسترس است و بانک ژنتیکی آن در سیستم ملی ژرم پلاسم گیاهی بایگانی می شود. تامکورد پس از ۱۷ سال آزمایش و بررسی، در سال ۲۰۰۳ مورد تأیید وزارت کشاورزی آمریکا قرار گرفت و امکان کشت آن برای کشاورزان فراهم شد.
انگور تامکورد یک انگور ترکیبی بوده که در تابستانها کشت می شود و در این فصل بین کشورهای تولیدکننده آن از لحاظ میزان پرورش و مصرف محبوب بالایی دارد. برخلاف انگور کونکورد که دانه دار است و معمولاً برای تهیه آب انگور و ژله استفاده می شود، [ ۱] [ ۲] تامکورد درشت، آبدار، بدون هسته و کمی سفت تر است. این انگور دارای پوستی آبی رنگ با ضخامتی متوسط بوده و شکوفههای درخت آن مایل به سفید است. [ ۱] [ ۲] [ ۳] بر خلاف کونکورد، که پوست سفت آن به راحتی از میوه جدا می شود، تامکورد همانند انگور سلطانی دارای پوستی خوراکی تر و چسبیده به گوشت میوه است. [ ۱] [ ۴] این انگور مانند کونکورد معطر و مانند انگور سلطانی شیرینی ملایمی دارد. [ ۱] [ ۲] [ ۴] تامکورد برای رشد در شرایط گرم و خشک مناسب است، در حالی که کونکورد توانایی رشد در هوای گرم و خشک را ندارد؛ این ویژگی تا اندازه ای به خانوادهٔ انگورهای معمولی مربوط می شود و این صفت از انگور سلطانی به آن منتقل شده است. در تاکستانهای کالیفرنیا، به ویژه دره سن خوآکین، همانند انگور سلطانی به خوبی رشد می کند. [ ۱] [ ۲] این نوع انگور به قارچ سفیدک سطحی مقاوم است ( نه به طور کامل و می تواند برگ ها، ساقه ها و توت های تامکورد را تحت تأثیر قرار دهد. ) [ ۳] [ ۴] و از انگورهایی مانند روبی رومن حساسیت پرورشی ( میزان مقاومت به تغییرات مختلف مانند آفات یا تغییرات آب و هوایی[ ۵] ) کمتر و نسبت به گونه های مارس، ونوس و نیابل حساسیت بیشتری دارد. این انگور در تابستان ( اواسط فصل ) ، بین اواخر ژوئیه و اواسط اوت در آمریکا به بار می نشیند. [ ۲] [ ۶]
wiki: تامکورد