تالبوت تاگورا ( به انگلیسی: Talbot Tagora ) یک خودرو تشریفاتی بود که توسط کرایسلر یوروپ طراحی شد و توسط پی اس ای تولید شده است. تاگورا پس از آنکه پی اس ای عملیات اروپایی کرایسلر را در سال ۱۹۷۹ به دست گرفت، تحت عنوان لوگوی تالبوت به بازار عرضه شد. پی اس ای اولین خودروی تولید را در ۱۹۸۰ ارائه کرد و در سال ۱۹۸۱ آن را به بازار عرضه کرد. تاگورا از انتظارات فروش کم شد، که فقط یک سال پس از راه اندازی آن به عنوان «فلوپ نمایشگاه» توصیف شد، [ ۳] و پی اس ای دو سال بعد این مدل را لغو کرد. کمتر از ۲۰٫۰۰۰ مدل تاگورا ساخته شده است، همه آنها در کارخانه سابق سیمکا در پوآسی، در نزدیکی پاریس، فرانسه بودند. [ ۴]
کرایسلر اروپا توسعه تاگورا را در سال ۱۹۷۶ و تحت نام کد پایه سی۹ با هدف جایگزینی سری های ناموفق کرایسلر ۱۸۰ آغاز کرد. با رعایت همان الگوی توسعه همانند مدلهای کرایسلر هوریزون و سیمکا ۱۳۰۷، مسئولیت توسعه فنی تاگورا در فرانسه باقی ماند، در حالی که این استایل در مرکز طراحی کرایسلر در انگلستان ابداع شد. [ ۵] یک پیشنهاد اولیه برای نامگذاری این خودرو سیمکا ۲۰۰۰ بود. [ ۶]
نمونه اولیه سی۹ یک مدل مدرن سالن بود که کمربند ایمنی کمتری داشت و ابعاد داخلی بزرگی نسبت به تاگورا ساخته شده بود. تیم طراحی انگلیس در ابتدا برخی از ویژگی های سبک را با الهام از سیتروئن اس ام پیشنهاد دادند، از جمله یک پانل شیشه ای جلوی چراغهای جلو برای قرار دادن شماره پلاک، جستجوی چرخهای جلویی و اسپات های عقب. با این حال، مدیریت کرایسلر در ایالات متحده این ویژگی ها را بیش از حد عجیب قلمداد می کرد، بنابراین طراحی سی۹ معمولی تر شد: چرخ های جلو و عقب به شکل مربع خاموش شدند و اسپات ها گم شدند و پلاک در جلوی سپر جلوی آن قرار گرفت. مانند بیشتر اتومبیل ها برای برقراری تعادل بهتر در شباهت بلند، خط کمربندی بلندتر شد. در طول توسعه، سی۹ همچنین چراغهای عمودی خود را به نفع افقی های شیک تر از دست داد. [ ۵] [ ۷]
رقبای اصلی در بازار خودروهای اجرایی موتورهای بزرگتر از بزرگترین موتور ۲٬۰ لیتری درون سوز را که توسط کرایسلر اروپا استفاده می شد، عرضه می کردند و عموماً یک موتور شش سیلندر مورد استفاده قرار می گرفت. در نتیجه، این شرکت مجبور بود موتور جدیدی را برای تاگورا پیدا کند. یک نامزد موتور شش سیلندر خطی بود که توسط میتسوبیشی ساخته شده بود، اما برای یک خودرو با این کلاس نامناسب بود. پیشنهاد دیگر موتور پی آروی، توسعه مشترک پی اس ای، رنو و ولوو بود. از آنجا که تاگورا با مدل های پی اس ای که از پی آروی استفاده می کرد، مستقیماً رقابت می کرد، بعید به نظر می رسید که کرایسلر قادر به تهیه آن موتور باشد. [ ۵]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفکرایسلر اروپا توسعه تاگورا را در سال ۱۹۷۶ و تحت نام کد پایه سی۹ با هدف جایگزینی سری های ناموفق کرایسلر ۱۸۰ آغاز کرد. با رعایت همان الگوی توسعه همانند مدلهای کرایسلر هوریزون و سیمکا ۱۳۰۷، مسئولیت توسعه فنی تاگورا در فرانسه باقی ماند، در حالی که این استایل در مرکز طراحی کرایسلر در انگلستان ابداع شد. [ ۵] یک پیشنهاد اولیه برای نامگذاری این خودرو سیمکا ۲۰۰۰ بود. [ ۶]
نمونه اولیه سی۹ یک مدل مدرن سالن بود که کمربند ایمنی کمتری داشت و ابعاد داخلی بزرگی نسبت به تاگورا ساخته شده بود. تیم طراحی انگلیس در ابتدا برخی از ویژگی های سبک را با الهام از سیتروئن اس ام پیشنهاد دادند، از جمله یک پانل شیشه ای جلوی چراغهای جلو برای قرار دادن شماره پلاک، جستجوی چرخهای جلویی و اسپات های عقب. با این حال، مدیریت کرایسلر در ایالات متحده این ویژگی ها را بیش از حد عجیب قلمداد می کرد، بنابراین طراحی سی۹ معمولی تر شد: چرخ های جلو و عقب به شکل مربع خاموش شدند و اسپات ها گم شدند و پلاک در جلوی سپر جلوی آن قرار گرفت. مانند بیشتر اتومبیل ها برای برقراری تعادل بهتر در شباهت بلند، خط کمربندی بلندتر شد. در طول توسعه، سی۹ همچنین چراغهای عمودی خود را به نفع افقی های شیک تر از دست داد. [ ۵] [ ۷]
رقبای اصلی در بازار خودروهای اجرایی موتورهای بزرگتر از بزرگترین موتور ۲٬۰ لیتری درون سوز را که توسط کرایسلر اروپا استفاده می شد، عرضه می کردند و عموماً یک موتور شش سیلندر مورد استفاده قرار می گرفت. در نتیجه، این شرکت مجبور بود موتور جدیدی را برای تاگورا پیدا کند. یک نامزد موتور شش سیلندر خطی بود که توسط میتسوبیشی ساخته شده بود، اما برای یک خودرو با این کلاس نامناسب بود. پیشنهاد دیگر موتور پی آروی، توسعه مشترک پی اس ای، رنو و ولوو بود. از آنجا که تاگورا با مدل های پی اس ای که از پی آروی استفاده می کرد، مستقیماً رقابت می کرد، بعید به نظر می رسید که کرایسلر قادر به تهیه آن موتور باشد. [ ۵]
wiki: تالبوت تاگورا