تاریخچه ازمایش جانوران

تاریخچه آزمایش جانوران. تاریخچه آزمایش جانوران ( به انگلیسی: history of animal testing ) ، به تاریخچۀ انجام هر نوع آزمایش روی جانوران اهلی و وحشی اشاره دارد. بر اساس نوشته های یونانیان باستان، در قرن های چهارم و سوم BCE، با ارسطو ( ۳۸۴ - ۳۲۲ BCE ) و ارسیستراتوس ( ۳۰۴ - ۲۵۸ BCE ) یکی از اولین مستندات برای انجام آزمایشات روی جانوران غیرانسانی است. [ ۱]
روش های آزمایش های تجربی در قرن ۱۷ توسط گالیله و بیکن کشف شدند. تا قبل از قرن ۱۷ کالبدگشایی جانور زنده به طور محدود انجام می گرفت. قرن ۱۷ آغاز پیشرفت های علمی در زمینه طب و فیزیک و شیمی بود. بیکن اصرار زیادی روی استفاده از جانور زنده در تحقیقات داشت. در آن زمان در انگلیس و فرانسه این کار بسیار رواج شد. آن ها اعتقاد داشتند که جانور درد را درک نمی کند؛ دکارت، فیلسوف فرانسوی، جانوران را به ماشینی تشبیه کرد که فریاد آن ها چیزی بیش از صدای تیک تیک ساعت معنا نداشت.
در قرن ۱۹ با انقلاب صنعتی که رخ داد انجام آزمایش ها شدت گرفت. محققان به طور تمام وقت در آزمایشگاه های مخصوص جانوران به کار گرفته شدند. دو فیزیولوژیست فرانسوی به نام های ماگندی و کلود برنارد روش های جدید علمی با استفاده از جانور را ابداع و رایج کردند.
در همین زمان بود که جنبش های ضد کالبدگشایی موجود زنده در انگلستان به طور رسمی شکل گرفت. اکثر آزمایش های ماگندا پیش از سال ۱۸۴۶ انجام می شد که هنوز داروی بی حسی کشف نشده بود. او هیچ احتیاط و محدودیتی در ایجاد درد در جانور در نظر نمی گرفت. اغلب آزمایش ها در انظار عموم تکرار می شد. هدف آزمایش های او بررسی کار سیستم عصبی و جذب سموم از بافت های بدن بود. در یکی از نمایش ها که در لندن انجام می داد آنقدر جانور را دچار زجر و درد و شکنجه کرد که صدای خشم و اعتراض مردم در آمد. این اتفاق منجر شد به اینکه مجلس انگلیس به فکر ایجاد قوانینی برای کنترل آزمایش روی جانور افتاد که البته ۵۰ سال بعد این قانون تصویب شد.
نه تنها مردم بلکه دانشمندانی مانند چارلز بل اناتومیست انگلیسی نیز با کارهای ماگندا مخالفت کردند. در سال ۱۸۳۹ در London medical Gazette بحث اخلاقی کردن آزمایش ها و نظریه نوین روش های جایگزین مطرح شد. در سال ۱۸۹۰ یک پزشک انگلیسی به نام Alfred perry از دانشکده دامپزشکی نزدیک پاریس دیدن کرد و گزارشی در The lancet به این قرار نوشت:
دانشجویان مهارت های جراحی را روی اسب هایی که به هوش بودند انجام می دادند. اسب ها و قاطرهای از کار افتاده را هر هفته از ۹ صبح با جراحی های کوچک تر از ناحیه گردن و پا و دم شروع کرده تا اواسط روز به جراحی های جدی تر مانند قطع اعصاب و سوزاندن با آهن داغ و برداشتن سنگ[ ۲] می رسیدند. کلاس تا ۵ عصر ادامه داشت و در آخر اگر جانور از درد و خون ریزی نمرده بود، او را به داخل حیاط کشیده و از بین می بردند.