تاریخ ونکوور

تاریخ ونکوور ( انگلیسی: History of Vancouver ) ؛ ونکوور شهری در بریتیش کلمبیای کانادا است که با قرار گرفتن در نزدیکی دهانه رود فریزر و بر آبراه تنگه جورجیا، آبراه هاو، خلیج بورارد و انشعابات آن، برای هزاران سال مکانی برای ملاقات، تجارت و مسکن بوده است.
حضور مردم در جایی که به آن لاور مینلند بریتیش کلمبیا می گویند به ۸۰۰۰ تا ۱۰۰۰۰ سال هنگامی که یخچال عصر یخ بندان شروع به آب شدن کردند، می رسد. در منطقه ای که در میان محلی ها به سُله تِمِخو ( S'ólh Téméxw ) معروف است، شواهد باستان شناسی از اردوی فصلی ( منطقه گلنروز کانری ) نزدیک به دهانه رود فریزر که از آن زمان باقی مانده، یافت شده است. [ ۱]
اولین کاشفان اروپایی منطقه کاپیتان اسپانیایی خوزه ماریا ناروائز در ۱۷۹۱ و کاپیتان ناو بریتانیایی جورج ونکوور در ۱۷۹۲ بوده اند. اروپایان تا یک قرن بعد در سال ۱۸۶۲ در این منطقه مستقر نشدند. شهر با اتمام خط سراسر قاره ای راه آهن پاسیفیک کانادین ( CPR ) که خدمات ریلی خود را در اواخر دهه ۱۸۸۰ شروع کرد، به سرعت رشد کرد. حضور مهاجران چینی در منطقه به دنبال اتمام CPR به شدت افزایش یافت. موج بعدی مهاجرت در ابتدا از اروپای غربی و سپس با ایجاد خطوط هوایی جهانی از آسیا و دیگر نواحی جهان بود.
بومیان ساحل شمال غرب اقیانوس آرام ساکنان اصلی آن چیزی هستند که به ونکوور معروف است. شهر در قلمرو سنتی سه قبیله سالیش ساحلی به نام های اسخوخومیش ( اسکوامیش ) ، تسلیل ووتوت و ماسکویم ( از ماسکی علفی خوردنی که در دریا رشد می کند ) بود. در سواحل جنوبی ونکوور در راستای رود فریزر قبیله ماسکویم با اجتماع اصلی خود زندگی می کرد. در منطقه فالس کریک و خلیج بورارد، اسخوخومیش ها تا این زمان هم در دهکده های بیشماری در شمال ونکوور زندگی می کنند، که قلمرو آن ها از آبراه هاو و از بالا از شهر ویستلر جدا است. پایین تر از خلیج بورارد، اجتماع اصلی تسلیل ووتوت است. تسلیل ووتوت و ماسکوییم به صورت تاریخی به لهجه ای از زبان هالکوملم صحبت می کنند. در حالی که زبان اسخوخومیش متفاوت است ولی با آن ارتباطی دارد. زبان آن ها بسیار به همسایگان شیشالهی آن ها در سِشِلت نزدیک است. به صورت تاریخی، منطقه ای که ونکوور در آن قرار دارد، مکانی برای تجمع غذا و مواد بوده است.
روستای ماسکوییم در دهانه رود فریزر به ۳۰۰۰ سال پیش بازمی گردد. زیست بوم ونکوور با پوشش گیاهی فراوان و تنوع حیوانی منطقه را از نظر غذایی و مواد غنی کرده و این قبایل را برای ۱۰۰۰۰ سال تقویت کرده است. در زمان حضور اولیه اروپاییان، اسخوخومیش روستاهایی در مناطقی در ونکوور امروزی ماننداستنلی پارک، کیتسیلبانو، منطقه فالس کریک و خلیج بورارد داشت. گفته می شود که در زمان ورود جورج ونکوور در ۱۷۹۲ قبیله تسلیل ووتوت نیز در خلیج بورارد زندگی می کردند. بزرگترین روستاها در خملچستن ( گاهی هومولچسان ترجمه می شود ) ، نزدیک دهانه رود کاپپیلانو و تقریباً زیر جایی که هم اکنون پای شمالی پل لایونز گیت ( دروازه شیران ) قرار دارد و در موسکیم قرار داشت. خمایخی روستایی در استنلی پارک ( در منطقه کمان لامبرمن ) بود. با تأسیس میسیون کاتولیکی در روستای اسلهاوان نزدیک رود موسکیتو اجتماع بزرگ دیگری از اسخوخومیش در آنجا به وجود آمد. در امتداد فالس کریک در پای جنوبی پل بورارد، در روستای دیگری به نام سناکو هم زمان اجتماع بزرگی زندگی می کرد و که هنگام استعمار خانه آگوست جک خانساهلانو رئیس قبیله اسخوخومیش در آنجا بود.