تاریخ نگریستن به مریخ

تاریخ ثبت شده از درنگریستن سیارهٔ مریخ به دوران اخترشناسان مصر باستان در هزارهٔ دوم پیش از میلاد بازمی گردد. یادداشت های اخترشناس چینی دربارهٔ حرکات مریخ پیش از تأسیس دودمان ژو ( ۱۰۴۵ پیش از میلاد ) ظاهر شد. مشاهدات مفصل دربارهٔ موقعیت مریخ توسط اخترشناسان بابل انجام شد که برای پیش بینی موقعیت آینده این سیاره روش های حسابی را تهیه کردند. فیلسوفان یونان باستان و اخترشناسان هلنیستی برای توضیح حرکات این سیاره یک مدل زمین مرکزانه تهیه کردند. اندازه گیری قطر زاویه ای مریخ را می توان در متون یونان باستان و هندی یافت. در قرن شانزدهم، نیکلاس کوپرنیک نظریهٔ خورشیدمرکزی را برای منظومهٔ خورشیدی پیشنهاد کرد که در آن سیارات مدارهای دایره ای در مورد خورشید را دنبال می کنند. این نظریه توسط یوهانس کپلر مورد بازنگری قرار گرفت و مدار بیضی را ارائه داد که با دقت بیشتری به داده های مشاهده برای مریخ دسترسی داشت.
نخستین مشاهدات تلسکوپی مریخ توسط گالیلئو گالیله در سال ۱۶۱۰ انجام شد. در طی یک قرن، اخترشناسان ویژگی های جداگانه ای از آلبدو را بر روی کرهٔ زمین از جمله تیره تاریک سیرت بزرگ و کلاهک های یخی قطبی کشف کردند.
آن ها قادر به تعیین دورهٔ چرخش سیاره و انحراف محوری بودند. این مشاهدات در درجهٔ اول در طول فواصل زمانی ساخته شده بودند زمانی که سیاره در مقابله سیاره ای به خورشید واقع شد.
نخستین نقشهٔ خام مریخ در سال ۱۸۴۰ و به دنبال آن نقشه های تصحیح شده تر از سال ۱۸۷۷ به بعد منتشر شد. هنگامی که ستاره شناسان به اشتباه فکر می کردند که خط طیف نوری از آب در جو مریخ را تشخیص داده اند، که موجب به وجود آمدن ایدهٔ محبوب وجود حیات در مریخ در میان مردم شد.
پرسیوال لوول معتقد بود که می تواند شبکه ای از کانال های مصنوعی را در مریخ ببیند. [ ۱] این ویژگی های خطی بعداً به نظر می رسید که یک خطای دید است، و جو آن برای پشتیبانی از یک زیست پذیری سیاره ای بسیار نازک بود.