تاریخ مبارک شاهی

[ویکی فقه] تاریخ مبارکْ شاهی، تاریخ پادشاهان دهلی از ابتدای قرن هفتم تا نیمه قرن نهم، به فارسی، می باشد.
تألیف یحیی بن احمد سرهندی در سده نهم است.
وجه تسمیه کتاب
این کتاب، تاریخ محلی است و مؤلف، آن را به معزّالدین مبارک شاه (حک: ۸۲۴ ـ۸۳۷)، دومین پادشاه از خاندان سیدها (یا بنی خِضر )، تقدیم کرده و آن را به نام وی، تاریخ مبارک شاهی نامیده است.
مشخصات مؤلف
از زندگی سرهندی اطلاعی در دست نیست. ادعایی که او را یگانه مورخ شیعیِ دربار دهلی دانسته از آنرو که در خطبه کتاب نام حضرت علی و دو فرزندش، امام حسن و امام حسین علیهم السلام، را ذکر کرده است، با توجه به مضامین خطبه کتاب مقرون به صواب نیست.
تاریخ نگارش
...

[ویکی نور] تاریخ مبارک شاهی یکی از منابع اصلی تاریخ سلاطین هندی به زبان فارسی است که در سال 838ق. در زمان سلطنت مبارک شاه دوم ابن اخضر، معزالدین (سلطنت 824-837ق.) و به نام او تألیف شده و به وی تقدیم شده است و آن را به نام وی، تاریخ مبارک شاهی نامیده است.
مؤلف، بخش اعظم تاریخ مبارک شاهی را پیش از شعبان 831ق. نگاشته است.
کتاب، که از روی چاپ هند افست شده، فاقد هر گونه مقدمه و پیش سخن در چاپ ایران است و در آن از بیست و شش تن از سلاطین هند یاد شده که در واقع یاد کرد هر یک از ایشان، عناوین ابواب کتاب را شکل می دهند. مقدمه انگلیسی کتاب نیز در انتهای کتاب درج گردیده است.
مؤلف در این کتاب پس از بیان سبب تألیف (تدوین تاریخ سلاطینی که «در تختگاه دهلی ضابط بودند»، از ابتدای استقرار حاکمان مسلمان بر این ناحیه تا زمان تألیف کتاب)، به فتوحات محمد بن سام غوری (حک: 558 - 599) و معزّالدین محمد سام غوری (حک: 569 -602)، از غوریان یا شَنسَبانیان، از آغاز حکومت او بر غزنین (569) پرداخته و سپس رویدادها را تا 838ق؛ یعنی ابتدای سلطنت محمدشاه (838 - 849ق.)، جانشین مبارک شاه، ادامه داده است.
بخش ارزشمند این اثر، تاریخ خاندان سادات است که حدود یک چهارم کتاب را دربر می گیرد. سیهرندی بسیاری از حوادث را دیده یا شنیده بوده است و مطالب او را مورخان بعدی گاه عیناً در کتاب های خود تکرار کرده اند؛ از جمله نظام الدین احمد در طبقات اکبری و عبدالقادر بداؤنی در منتخب التواریخ و ملامحمدشاه در تاریخ فرشته.