تاریخ فرانسه

اولین نوشته های مربوط به تاریخ فرانسه در عصر آهن ظاهر شد. آنچه اکنون فرانسه است، بخش عمده ای از منطقه ای را که رومی ها به نام گال می شناختند، تشکیل می داد. نویسندگان یونانی حضور سه گروه اصلی قومی - زبانی را در این منطقه یادآور شدند: گال ها، آکیتانی ها و بلژها. گال ها، بزرگ ترین و بهترین گروه شناخته شده، مردم سلت بودند که به زبان گالی صحبت می کردند. در طول هزاره اول قبل از میلاد، یونانی ها، رومی ها و کارتاژی ها در سواحل مدیترانه و جزایر فراساحلی مستعمره هایی ایجاد کردند. جمهوری روم در اواخر قرن دوم قبل از میلاد، گال جنوبی را به عنوان استان گالیا ناربوننسیس ضمیمه کرد و لژیون های رومی تحت فرمان ژولیوس سزار، بقیه گول را در جنگ های گالی در ۵۸–۵۱ قبل از میلاد فتح کردند. پس از آن، فرهنگ گالو - رومی ظهور کرد و گال به طور فزاینده ای در امپراتوری روم ادغام شد.
در مراحل بعدی امپراتوری روم، گال در معرض حملات و مهاجرت های وحشیانه قرار گرفت که مهم ترین آنها توسط فرانک های ژرمنی بود. پادشاه فرانک، کلوویس یکم، در اواخر قرن پنجم بیشتر گال را تحت سلطه خود متحد کرد و زمینه را برای سلطه فرانک ها در منطقه برای صدها سال فراهم کرد. قدرت فرانک ها در زمان شارلمان به اوج خود رسید. پادشاهی قرون وسطایی فرانسه از بخش غربی امپراتوری کارولنژی شارلمان، که به نام فرانک باختری شناخته می شود، ظهور کرد و تحت حکومت خاندان کاپت که توسط هوگ کاپه در سال ۹۸۷ تأسیس شد، به برجستگی بیشتری دست یافت.
پس از مرگ آخرین پادشاه مستقیم کاپتی در سال ۱۳۲۸، بحران جانشینی به سری درگیری های معروف به جنگ صد ساله بین دودمان والوآ و دودمان پلانتاژنه منجر شد. این جنگ پس از تلاش فیلیپ ششم برای تصرف دوک نشین آکیتن از وارث قانونی آن، ادوارد سوم انگلستان، مدعی پلانتاژنت برای تاج و تخت فرانسه، در سال ۱۳۳۷ به طور رسمی آغاز شد. علیرغم پیروزی های اولیه پلانتاژنت، از جمله اسیر شدن و دریافت باج از ژان دوم فرانسه، بخت و اقبال در اواخر جنگ به نفع والوآ تغییر کرد. از جمله چهره های برجسته جنگ، ژاندارک، دختر دهقانی فرانسوی بود که نیروهای فرانسوی را علیه انگلیسی ها هدایت کرد و خود را به عنوان یک قهرمان ملی معرفی کرد. این جنگ با پیروزی والوآ در سال ۱۴۵۳ پایان یافت.
پیروزی در جنگ صد ساله باعث تقویت ملی گرایی فرانسه و افزایش چشمگیر قدرت و قلمرو پادشاهی فرانسه شد. در دوره رژیم پیشین در طول قرن های بعدی، فرانسه از طریق رنسانس و اصلاحات پروتستانی به یک سلطنت مطلقه متمرکز تبدیل شد. در اوج جنگ های مذهبی فرانسه، فرانسه در بحران جانشینی دیگری گرفتار شد، زیرا آخرین پادشاه والوا، هانری سوم، علیه دو گروه رقیب، خاندان بوربون و خاندان گیز جنگید. هانری چهارم، پادشاه بوربون، در این درگیری پیروز شد و سلسله بوربون را تأسیس کرد. یک امپراتوری استعماری جهانی در حال رشد در قرن شانزدهم تأسیس شد. قدرت سیاسی پادشاهی فرانسه در زمان حکومت لوئی چهاردهم، به اوج خود رسید.