گال

اندازه اى در حدود ۳/۰ میلى متر هستند . این بیمارى شایع ترین بیمارى پوستى خارش دار در جهان است و سالانه بیش از ۳۰۰ میلیون نفر در دنیا به آن مبتلا مى شوند. مایت نر که اندازه اش تقریبا نصف ماده است پس از بارور نمودن جنس ماده، بعد از مدت کوتاهى مى میرد. . محل زندگى انگل، داخل پوست بدن انسان است و پس از انتقال به میزبان، قسمت سطحى پوست بدن را به صورت عمودى سوراخ کرده سپس به ایجاد تونل در سطح افقى مى پردازد بطوریکه در هر شبانه روز حدود ۳ - ۲ میلیمتر پیشروى مى کند و تخمهایش را در داخل آن قراردهد. هیره ماده در طول زندگى ۵ - ۴ هفته اى خود در داخل نقب هاى داخل جلدى حدود ۵۰ - ۴۰ تخم مى گذارد که بعد از ۵ - ۳ روز حدود ۱۰ درصد آنها باز میشوند و لاروهایی از آنها خارج مى شوند که از سلولهاى پوست تغذیه کرده و تونلهاى جدیدى را ایجاد مى کنند و نهایتا به هیره بالغ تبدیل مى شوند. دوره زندگى هیره از تخم تا تخم ۲۴ - ۱۰ روز طول مى کشد. راه اصلى انتقال، تماس نزدیک حداقل براى ۱۵ دقیقه با افراد آلوده و گاهى از طریق وسایل آلوده مى باشد. این انگل هنگامی که روی پوست می نشیند پوست را سوراخ می کند و به زیر پوست می رود . هیره در زیر پوست تونل هایی را حفر می کند و در آنها شروع به تخم ریزی می کند و کلاً زندگیش در همین تولنها خلاصه میشود . تقریباً پس از گذشت یک ماه از ورود انگل به بدن بیمار کم کم علایمی را در خود می بینید که نوید دهنده گال هست . با توجه به زمان طولانی بیماری به ( ( خارش هفت ساله ) ) هم مشهور است . مردم از زمانهای بسیار قدیم این بیماری را می شناخته اند و برای درمان آن از آ‘ گرم معدنی حاوی گوگرد استفاده می کرده اند . بیماری گال در تمام دنیا بخصوص در نواحی گرم و مرطوب شایع است . آنچه مسلم است رعایت نکردن بهداشت فردی ، فقر اقتصادی ، جنگ و محلهای پر جمعیت مانند سربازخانهها ، بیمارستانها ، و شبانه روزیها ، در انتشار بیماری نقش اساسی دارند .

این گالها را بعد از مدتی که زیاد شد، با دوکار و یا قیچی مخصوص می چینند. هنگام چیدن پشم گوسفند، گالهای آن را چیده و از پشم آن جدا کرده و دور می ریزند.

و گال فریاد و هو و گال و غارش و غرش و اغالش و غریدن است و دیگر گالدن و گالیدن چون هشت و هلد است گاشت و گالد
و گال امر گاشتن است
ز گالیدن یک تن از رزمگاه
شکست اندرآید به پشت سپاه.
لبیبی
بگفت این و برگاشت اسپ نبرد.
بیامد بنزدیک فرشیدورد
که از یکدگر روی برگاشتند.
دل و جان به اندوه بگذاشتند
بر ویسه شد قارن رزم جوی
ازو ویسه در جنگ برگاشت روی
به آورد با او بسنده نبود
بپیچید ازو روی و برگاشت زود
نرفت ایچ با من سخن ز آشتی
ز فرمان من روی برگاشتی
از آوردگه روی برگاشتند
همی خستگان خوار بگذاشتند
زمانه ز تو پاک برگاشت روی
نه جای فریب است چاره مجوی
چنین روی از جنگ برگاشتند
که ما را بدین گونه بگذاشتند
کمند اندرافگند و برگاشت روی
ز کرده پشیمان و دل جفت جوی
سوی پهلوان روی برگاشتند
وزان دیده گه بانگ برداشتند
یکایک چو از جنگ برگاشت روی
پی اندر گرفتم رسیدم به اوی
ز زینش جدا کرد و برداشتش
چو بر بابزن مرغ برگاشتش
همی برگرایید و برگاشت اسپ
بیامد بکردار اذرگشسپ
فرستاده بشنید گفتار اوی
زمین را ببوسید و برگاشت روی
سپاه از لب آب برگاشتند
بفرمود تا رود نگذاشتند.
جهاندار ناچار برگاشت اسپ
پس اندر همی تاخت ایزدگشسپ.
به سوگند از آن مرز برگاشتش
به خواهش سوی روم بگذاشتش.
یکی نامه بنوشت نزدیک شاه
که این را که برگاشتم من زراه.
.
چو دارا چنان دید برگاشت روی
گریزان همی رفت با های وهوی.
چو پیران چنان دید برگاشت روی
سوی لشکر خویش بنهاد روی.
همی برگرائید و برگاشت روی
نبد جنگ رستم ورا آرزوی.
کزآن هر سواری بهنگام کار
نه برگاشتندی سر از ده سوار.
به خانه نهانش همی داشتم
برو پشت هرگز نه برگاشتم.
که بر من چنین پشت برگاشتی
برین دژ مرا خوار بگذاشتی.
همه سربسر پشت برگاشتند
فرامرز را خوار بگذاشتند.
همه مهتران پشت برگاشتند
مرا در جهان خوار بگذاشتند.
به بیچارگی پشت برگاشتند
سراپرده و خیمه بگذاشتند.
که ما را برین گونه بگذاشتند
بخیره چنین روی برگاشتند.
دل زادفرخ نگه داشت نیز
سپه را همی روی برگاشت نیز.
جهانی پر از داد شد یک سره
همی روی برگاشت گرگ از بره.
سپاهش همه روی برگاشتند
جهانجوی را خوار بگذاشتند.
به سوگند ازان مرز برگاشتش
به خواهش سوی روم بگذاشتش
فردوسی.
گُسی کرد دیگر سپه هر چه داشت
همه زنگیان را ز ره بازگاشت
نزد گام هرچند برگاشتش
پیاده شد از دست بگذاشتش
چو بازآمد از ابر بگذاشتش
به چوگان هم از راه برگاشتش
درفش و بٌنه پاک بگذاشتند
گریزان ز کین روی برگاشتند
ز خواهنده کس پیش نگذاشتی
هرآن کآمدی خوار برگاشتی
من از پند او روی برگاشتم
ترا سر ز خورشید بگذاشتم
از اندازه بر پای بگذاشتند
ز یزدان بهم روی برگاشتند
گریزنده کز جنگ برداشت پشت
از ان به که گویند دشمنش کشت
توان خواراز او دست برداشتن
وزین خو نشایدْش برگاشتن.
نزد گام هرچند برگاشتش
پیاده شد از دست بگذاشتش.
بزد بر سر پیل و برگاشتش
بر این گوش و زآن گوش بگذاشتش.
زمین قبلهٔ نامور مصطفی است
از او روی برگاشتن نارواست
اسدی طوسی
مسعود شکسته و خاکسار و علم نگونسار پشت برگاشت. ( راحةالصدور راوندی ) .
تا جماعت عشوه میدادند و گال کای فرج بادت مبارک اتصال