تاریخ زمین شناسی

تاریخ زمین شناسی مربوط به توسعه علوم طبیعی زمین شناسی است. زمین شناسی مطالعه علمی مبدأ، تاریخ و ساختار زمین است. [ ۱]
ارسطو، فیلسوف یونانی معتقد بود که زمین لرزه ها نتیجهٔ حرکت بادهای گرم اندرون غارهای عظیم درون زمین است. هر جا و هر گاه که این بادها به سطح زمین راه پیدا کنند، فوران آتشفشانی رخ می دهد.
ابن سینا دریافت که زلزله ها می توانند کوه بسازند، و نیز پی برد که فرسایش، نتیجهٔ عمل باد و آبِ جاریست. نکتهٔ مهمی که ابن سینا تشخیص داد این بود که زمان، عامل قاطع و اساسی در عملکرد فرایندهای زمین شناسی است. [ ۲]
لئوناردوداوینچی به این نتیجه رسید که سنگواره ها گواه مشخص بر حیات دریایی در گذشته هستند. اما بسیاری از نتایجی که لئوناردو در پژوهش هایش گرفت، مستقیماً بر خلاف نوشته های کتاب مقدس بودند و از این رو تا حد زیادی در زمان خود با بی توجهی رو به رو شدند.
بسیاری از متخصصان تاریخ علم، آغاز زمین شناسی را در قرن هفدهم و از روزگار نیکولاس استنو، پزشک و عالم الهیات و استاد کالبدشناسی دانمارکی می دانند. او نخستین کسی بود که دو مفهوم اساسی در زمین شناسی معاصر را تشخیص داد. یک، آنکه در توالی سنگ های نهشته شده برهم، لایهٔ واقع در پایین، کهنسال تر از لایهٔ بالایی است ( اصل برهم نهش ) ، و دوم آن که چینه های سنگ رسوبی گرایش به استقرار افقی دارند. کارها و آثار استنو، راه جیمز هاتن، دانشمند اسکاتلندی قرن هجدهم را هموار کرد، مردی که بسیاری او را بنیانگذار زمین شناسی می دانند. [ ۳]
هاتن زمین شناسی را به مفهومی وحدت بخش مجهز کرد: «حال کلید گذشته است. » وی دریافت تمام فرایندهایی که هم اکنون بر سطح زمین اثر می گذارند، اندک زمانی پس از تشکیل این سیاره، دست اندر کار چنین تغییراتی شده اند. این مفهوم را امروزه به نام اصل یکنواختی می شناسند.
حدود دو قرن بعد، عقیدهٔ انقلابی دیگری، یعنی نظریهٔ تکتونیک صفحه ای ( زمین ساخت صفحه ای ) ، سبب شد که زمین شناسی به صورت کنونی خود درآید.